Nowy spektakl Teatru Muzycznego trafia do każdego widza - młodszy odnajdzie w nim swoje codzienne kłopoty, starszemu pozwala wrócić do wspomnień z czasów dzieciństwa. Dlatego "Gdyby do szkoły chodziły anioły" wywołuje uśmiech niezależnie od wieku.
Chętnie (i sentymentem) wracamy do czasów dzieciństwa, kiedy świat był wciąż tylko do zdobycia, a oczekiwania wobec niego ogromne, bo przecież bycie strażakiem, policjantem, piosenkarką albo gwiazdą filmową to nie byle jakie wyzwanie. Najnowsza premiera Teatru Muzycznego
"Gdyby do szkoły chodziły anioły" w reżyserii
Zbigniewa Sikory, umożliwia nam odświeżenie wspomnień z dzieciństwa i niepowtarzalnej szkolnej rzeczywistości.
Spektakl oparty jest na pomyśle spotkania absolwentów pewnej podstawówki na wywiadówce prowadzonej przez jednego z nich. Scenariusz jest przewidywalny - poważni, dorośli ludzie spotykają się razem i nagle zaczynają przypominać sobie "dawne, dobre czasy" - szkole fascynacje, szkolne psikusy, szkolne skandale... Zamiast poważnej pogadanki o swoich pociechach - rozpoczynają żywiołową zabawę i pełną mniej lub bardziej udanych grepsów opowieść o swoim dzieciństwie.
Zbigniew Sikora wyrasta na specjalistę spektakli dla dzieci w Muzycznym (wyreżyserował wcześniej "Przygody Koziołka Matołka" i "Foczkę akrobatkę"). Kolejny jego spektakl - "Gdyby do szkoły chodziły anioły" zbudowany został na wpadających w ucho piosenkach
Tadeusza Klimowskiego. Wokół nich rozgrywana jest "wywiadówka". Reżyser wprowadza prościutki, czytelny portret psychologiczny postaci za pomocą kilku modelowych postaw i charakterów rodzica (krawcowa, inżynier, artysta, nauczyciel).
Takie rozróżnienie obowiązuje jednak tylko w "dorosłym" świecie. Gdy rodzice zamieniają się w wielkie dzieci, poznajemy właściwych bohaterów spektaklu - Pestkę (
Anna-Maria Urbanowska), Żarówę (
Krzysztof Wojciechowski), Wymoczka (
Katarzyna Więcek) i Kaczora (
Tomasz Gregor), którzy w zgrabnej scenografii Renaty Godlewskiej odkrywają na nowo zapomniany, ale ciągle obecny świat dziecka, animując różne szkolne przedmioty na potrzeby swoich miniinscenizacji (m.in. wieszak na ubrania posłuży za gitarę elektryczną, ławki i mapa staną się jachtem).
Myśl przewodnia spektaklu - "dziecko jest w każdym z nas" - nie jest jakoś szczególnie odkrywcza, ale niesie za sobą ważny dla dzieci przekaz, że ci poważni, zajęci i zabiegani rodzice, też byli dziećmi, tak samo przeżywali sukcesy czy porażki i sami również broili co niemiara. Znajdziemy w premierze Teatru Muzycznego też dyskretny rys edukacyjny - jedna z piosenek traktuje o przezwiskach, inna jest przyganą ściągania. Reżyser nie ma jednak ambicji pouczania co robić należy, a co nie wypada, dlatego przedstawienie kipi od humoru, rozbrajającego nieco wymowę tych uwag.
"Gdyby do szkoły chodziły anioły" adresowane jest przede wszystkim do dzieci w wieku szkolnym (7-13 lat), dla których przygody bohaterów są doświadczeniem rozpoznawalnym w swojej rzeczywistości. Zespołowa, energetyczna gra aktorów i urok "dni minionych", pokazanych z wielką sympatią przez aktorów Muzycznego, przesądza o sukcesie tej śpiewanej w musicalowym stylu realizacji. A zwrot Żarówy "ja ci dam Hannah Montana, ja ci dam Internet, ja ci dam gadu-gadu..." wychodzące z teatru dzieci powtarzały niczym (dobrze sobie znany?) refren. Warto odbyć z Muzycznym tę godzinną podróż do przeszłości.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
