Spektakl pt. "Zapiski oficera Armii Czerwonej"

Spektakl w reżyserii Sławomira Gaudyna jest adaptacją powieści Sergiusza Piaseckiego. Sztuka bazuje na dramatycznych wydarzeniach początku II wojny światowej i napaści Armii Czerwonej na ziemie polskie. Akcja rozgrywa się w Wilnie, w Lidzie i okolicach. To przede wszystkim psychologiczny zapis mentalności sowieckiej w czasach stalinowskich. Obraz człowieka, który nie potrafi zdobyć się na samodzielne myślenie; człowieka o zachowaniu zautomatyzowanym; opartym na strachu i posłuszeństwie bolszewickiej ideologii oraz nienawiści do wyimaginowanych wrogów klasowych.

Obsada: Edward Kiejzik (Michaił Zubow), Monika Jodko/Justyna Stankiewicz (Dunia), Grzegorz Jakowicz (żołnierz NKWD), Czesław Sokołowski (głos Stalina)
Autor: Sergiusz Piasecki
Adaptacja i reżyseria: Sławomir Gaudyn
Dyrektor artystyczny: Lila Kiejzik
Inspicjent: Ryszard Rotkiewicz/Renata Semaszkiene
Dźwięk i światła: Artur Armacki
Produkcja: Polski Teatr Studio w Wilnie

W 83. rocznicę wybuchu II wojny światowej ruszyła kampania informacyjna poświęcona stratom, jakie Polska poniosła w wyniku agresji Niemiec i później, 17 września, ataku Związku Sowieckiego. Hasłem kampanii koordynowanej przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego jest hasztag #bezprzedawNIEnia, a znakiem kampanii - logotyp, który składa się z pełnej nazwy hasztagu z literami NIE wpisanymi w kształt bomby.

Muzeum II Wojny Światowej włączyło się w kampanię #bezprzedawNIEnia. Jej celem jest dotarcie do możliwe szerokiego grona odbiorców w kraju i zagranicą z przekazem o losach, tragedii i stratach państwa polskiego poniesionych w wyniku II wojny światowej oraz brakiem zadośćuczynienia, który uniemożliwia osiągnięcie prawdziwego pojednania i który do dziś kładzie się cieniem na relacjach ze sprawcami. Wyrazem tej narracji jest samo hasło kampanii nierozliczone zbrodnie i krzywdy nie ulegają przedawnieniu, a nieodrobiona lekcja historii znajduje dziś swoje echo w tragedii Ukrainy.

Polska, w wyniku agresji nazistowskich Niemiec oraz bolszewickiej Rosji., dwóch zbrodniczych totalitaryzmów XX w., poniosła dotkliwe straty, zarówno wśród ludności (zginął co szósty polski obywatel), jak i materialne - w zrujnowanych miastach, zniszczonej infrastrukturze, utraconych bezpowrotnie dziełach kultury, zniszczonych zabytkach. Te rany pozostają niezabliźnione i do dziś mają wpływ na potencjał rozwojowy Polski i na jej zamożność.