- 1 Szukają małego aktora do kultowej roli (11 opinii)
- 2 Dobra robota! Młodzi aktorzy błysnęli (14 opinii)
- 3 Na tę imprezę niektórzy czekają cały rok (21 opinii)
- 4 Rozdano ważne nagrody w Gdańsku (13 opinii)
- 5 Co czytać w wolnej chwili? (20 opinii)
- 6 Ogromne zainteresowanie wernisażem (15 opinii)
Wyczekiwana od początku sezonu pierwsza premiera Teatru Miejskiego pod wodzą dyrektora Ingmara Villqista rozczarowuje. "Urodziny Stanleya" w reżyserii Barbary Sass to wspomnienie teatru sprzed kilkudziesięciu lat.
Barbara Sass postanowiła przybliżyć za jednym zamachem aż dwóch wielkich twórców - Harolda Pintera oraz Antona Czechowa. Pierwszy jest autorem wystawianych na gdyńskiej scenie "Urodzin Stanleya". Obecność drugiego zaskakuje i daje się wytłumaczyć chyba tylko sympatią, jaką Barbara Sass darzy teatr rosyjski. Połączenie dwóch odmiennych stylów i filozofii teatru w jednej realizacji w przypadku tego spektaklu zupełnie się nie sprawdza.
"Urodziny Stanleya" są jednym z pierwszych dramatów angielskiego noblisty. Tytułowy Stanley, jak i inne postaci dramatu, to człowiek znikąd. Nie wiemy kim jest, ani dlaczego przebywa w domu-pensjonacie państwa Boles. Wszyscy bohaterowie mają jakąś skazę, w pewnych okolicznościach zachowują się nienormalnie. Momentami wręcz autystyczny spokój domowników ulatnia się z chwilą przybycia dwóch podejrzanych osobników - Goldberga i McCanna.
Reżyserka atmosferę domu zapożyczyła z dramatów Czechowa. Izolacja bohaterów i ich zawieszenie w czasie przypomina klimatem "Trzy siostry", czy "Wiśniowy sad". Jednak próba wkomponowania w senną akcję Czechowowskich dramatów nietypowego, interwałowego stylu Harolda Pintera (płynne przejścia z pozornie nic nie znaczącego zdarzenia do pełnej napięcia i grozy sytuacji) okazuje się pomyłką. Na scenie Czechow dominuje nad Pinterem tak dobitnie, że próby przyspieszenia akcji i stworzenia napięcia w relacjach między bohaterami nie dają efektu. Pozbawiony energii spektakl przez cały pierwszy akt zwyczajnie nudzi.
Niewiele pomaga fakt, iż scenografia Pawła Dobrzyckiego przenosi rozgrywającą się w angielskim salonie sztukę na taras urokliwego drewnianego domku. Rytm spektaklu wyznaczać ma miarowy szum morskich fal puszczany z offu. Przez półtorej godziny realizatorzy koncentrują się na odtwarzaniu dramatu Pintera, nie proponując choćby cienia własnej interpretacji. Absolutna wierność literze tekstu i didaskaliom oraz całkowity marazm inscenizacyjny czynią z pierwszej części spektaklu nikomu niepotrzebną laurkę teatru sprzed kilkudziesięciu lat.
Jednak w drugiej części przedstawienia widzów czeka nagroda. Barbara Sass rezygnuje z restrykcyjnego trzymania się didaskaliów i porzuca Czechowa, słusznie oddając pole Pinterowi. Absurdalne zwroty akcji wreszcie nabierają jakiegoś wyrazu, momenty zawieszenia w końcu prowadzą do kulminacji, a najważniejsza scena dramatu - wyprowadzenie Stanleya poprzedzone przerażająco-groteskową wyliczanką atrybutów nowego, odrodzonego człowieka - stanowi wreszcie wyrazistą i zdecydowaną wypowiedź reżyserki. Stanley (Piotr Michalski) stworzony jest na nowo. Nim powstanie nowy Stanley, widzowie poznają tego starego w najdrobniejszych szczegółach, gdy stoi przed nimi zupełnie nagi, bezwolny, upokorzony swoją nagością.
Anachronizm spektaklu drażni tym bardziej, że w ciągu ostatnich 30 minut przedstawienia reżyserka udowadnia, że jednak można było pokusić się o wydobycie sensów z wielowymiarowego tekstu jednego z najwybitniejszych dramatopisarzy XX wieku.
Przedstawieniu nie pomaga bardzo przeciętna i nierówna gra aktorów, z których najlepiej wypada Małgorzata Talarczyk w roli Meg. Wykonawcom brakuje przede wszystkim konsekwencji w kreowaniu swoich postaci. Stanley Michalskiego początkowo wygląda na introwertycznego, zmanierowanego artystę, zamykającego się celowo lub mimochodem w czterech ścianach. Postępujące szaleństwo swojego bohatera aktor manifestuje już tylko gestem i nienaturalną postawą - więcej w nim znerwicowanego schizofrenika, niż introwertyka. Przemiana nosi znamiona filmowego skrótu.
Otwarcie nowego sezonu artystycznego w Teatrze Miejskim nie wypadło okazale. Na pierwszy sukces musimy jeszcze poczekać. Pytanie tylko jak długo.
Miejsca
Spektakle
Opinie (23) 4 zablokowane
-
2009-02-12 00:43
ratunku..
wierzyć się nie chce,że takie bzdury tu się wypisuje....
może warto skupic sie na sztuce...a nie na pierdołach...
wstyd-
spektakl jest dobry....
życzę powodzenia całemu zespołowi artystycznemu tego teatru..- 3 2
-
2009-02-12 02:58
(2)
brawo brawo brawo dla aktorów i dla autora poniższej opini bo siedza tu takie pierdoły i zajmuja się pierdołami,teatr jest świetny i kropka!
- 3 3
-
2009-02-12 12:35
Klaka i klapa (1)
No i znowu aktorzy z miejskiego uruchomili swoją klakę.Przedstawienie jest bardzo słabe, kiepsko grane i udaje pseudointelektualne głębie. To martwy teatr, dlatego nudzi. Recenzja Wyborczej: "Na premierze wiało nudą". Rozumiem, że ludzie z teatru muszą się jakoś bronić,ale chyba lepiej powiedzieć sobie prawdę.Klapa. Może następnym razem się uda, czego życzę.
- 1 1
-
2009-02-13 01:40
hmmm co to jest "klaka"?
- 1 0
-
Opinia została zablokowana przez moderatora
-
Opinia została zablokowana przez moderatora
-
2009-02-15 17:13
Cenzura
Oj, oj, niebezpiecznie, wprowadzono cenzurę.
- 2 2
-
2009-10-21 15:37
kadzisz pan!
Ale Pan napisal kadzac B.Sass i calemu srodowisku kultury z Tatru Miejskiego w Gdyni. To wielka pomylka, a moze Pan nie chce sie narazac? To nie jest tak jak jest tu napisane. Pani Talarczyk nie potrafia przekazac tej roli i wypadla bardzo amatorsko lub jak z tatrzyku prowincjalnego... Co wiecej pisac!
- 1 0
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.