Wydarzenie w ramach
Zdjęcia
)
)
)
)
Objawił się nieoczekiwanie, w jazzrockowych latach 70., gdy świat muzyki wpatrzony był w innowacje Milesa Davisa. Al Di Meola, pilny student Berklee College Of Music, rozkochany w folkowych rytmach amerykańskiego Południa właśnie wtedy odkrył swój jazz: ten zawieszony między pogodnymi rytmami fusion, ortodoksją synkopy oraz "blue note" a latynoskim tangiem, sambą i folklorem flamenco. Takie pojmowanie muzyki stało się dla gitarzysty źródłem spektakularnego sukcesu, ludycznej wręcz popularności, zachwytu krytyki i aplauzu słuchaczy.
We wczesnym dzieciństwie Di Meola grał na perkusji, ale gdy miał dziewięć lat, usłyszał Beatlesów i przerzucił się na gitarę. Pobierał lekcje prywatne, a w wieku 15 lat występował w grupach grających muzykę country. Rosnące zainteresowanie jazzem skłoniło go do podjęcia nauki w Berklee College of Music w 1971 r. Wkrótce opuścił szkołę i dołączył do grupy fusion Barry'ego Milesa. Na uczelnię wrócił w 1974 r., ale do klasy aranżacji. Później dołączył do popularnej i wpływowej grupy Chicka Corei Return To Forever i zwrócił na siebie uwagę oszałamiającymi, czasem wręcz hipnotycznymi solówkami.
W 1976 r. zdecydował się na karierę solową i zrealizował kilka albumów dla Columbii, przeważnie jazzrockowych. W latach 1982 i 1983 nagrał dwie płyty ze słynnym akustycznym triem gitarowym, w którym oprócz niego znaleźli się John McLaughlin i Paco De Lucia. W 1985 r. powstał Al Di Meola Project, najsłynniejsza formacja gitarzysty, z którą jeździ po całym świecie. Debiutanckie nagrania z Chickiem Coreą ("Return To Forever", "No Mystery", "Romantic Warrior"), wieloletnia współpraca z Johnem McLaughlinem i Paco De Lucią ("Friday Night In San Francisco", "Passion, Grace & Fire"), nagrania z Larrym Coryellem i Birellim Lagrene, eksperymenty z rockmanami: Philem Collinsem i Billem Brufordem, a nade wszystko poszukiwanie "własnej" stylistyki osadzały muzykę Di Meoli w miejscu, z którego łatwo wskoczyć w komercyjny obieg nagród i list przebojów. Z drugiej strony twórczość Di Meoli nigdy nie poddawała się takim uproszczeniom. Kilkanaście autorskich albumów zyskało rekomendujące recenzje, prestiżowe nagrody i wielomilionowe nakłady. Bestsellerowe albumy ("Elegant Gypsy", "Friday Night In San Francisco") potwierdzały jedynie zachwyt i uwielbienie dla gitarowej stylistyki Di Meoli.
W jego muzyce miesza się delikatne, klasyczne brzmienie gitary akustycznej z futurystycznymi brzmieniami syntezatorów i etnicznymi brzmieniami instrumentów perkusyjnych. Di Meola należy do najciekawszych współczesnych gitarzystów jazzowych, wyróżniających się otwartością na inne obszary muzyki. Zainspirowany jazzem, etniczną world-music, latynoskim rytmem i melodią, zaskoczył muzyczny świat albumem "Heart Of The Immigrants". Gitarzysta zaprosił do współpracy wybitnego bandeonistę Dino Saluzziego, tureckiego perkusistę Arto Tuncboyaciego oraz gitarzystę z Wenezueli Chrisa Carringtona.
"World Sinfonia" oraz późniejsza "Di Meola Plays Piazzolla" stały się dla gitarzysty syntezą muzycznych inspiracji; subtelną folkloryzującą, jazzową suitą, muzyką emocji i nastroju, improwizacją jazzu i melodyjnego rytmu tango. Artysta zawsze poszukiwał nowych brzmień i muzycznych skojarzeń. Czynił to zarówno w jazzrockowej wirtuozerii "Electric Rendezvouz", "scenerio", jak i w "Kiss My Axe". Szczególnego wymiaru nabrała muzyka Di Meoli, gdy nad jazzową improwizacją panować począł latynoski rytm, subtelnie asymilowany folklor. Gitarzysta zawsze czerpał inspiracje dla swojej muzyki z folkloru latynoskiego. Początkowo zauroczony jazzową "fiestą" Chicka Corei, później brawurowym triem De Lucia-McLaughlin-Di Meola, wreszcie jazzowymi sambami Airto Moreny ("Soaring Through A Dream", "Tirami Su").
Wybrana dyskografia:
Where Have I Known You Before (1974; z Return To Forever),
No Mistery (1975; z Return To Forever),
Romantic Warrior (1976; z Return To Forever),
Land Of The Midnight Sun (1976),
Elegant Gypsy (1977),
Casino (1978),
Splendido Hotel (1979),
Roller Jubilee (1980),
Friday Night In San Francisco (1980; z Johnem McLaughlinem, Paco De Lucią),
Electric Randevous (1981),
Tour De Force Live (1982),
Scenario (1983),
Cielo e Terra (1983),
Passion, Grace And Fire (1983; z McLaughlinem, De Lucią),
Soaring Through A Dream (1985),
Tiramu Su (1987),
Heart Of The Immigrants (1993),
Kiss My Axe (1993),
The Best Of Al DiMeola (1993),
World Sinfonia (1993),
Orange And Blue (1994),
The Rite Of Strings (1995; z Jean-Luc Pontym, Stanleyem Clarkiem),
Di Meola Plays Piazzolla (1996),
The Guitar Trio (1996; z De Lucią, McLaughlinem),
Cielo e Terra (1996),
The Infinite Desire (1998),
Winter Nights (1999),
World Sinfonía III - The Grande Passion (2000)
Anthology (2000)
Flesh on Flesh (2002)
Al Di Meola Revisited (2003)
Vocal Rendezvous (2006)
Consequence of Chaos (2006)
Diabolic Inventions And Seduction For Solo Guitar (2006)
Live In London 1991: World Sinfonia (2007)
La Melodia Live in Milano: World Sinfonia (2008)
Live In Seattle & Elsewhere: World Sinfonia (2009)
Opracowanie: Dionizy Piątkowski, "Encyklopedia Muzyki Popularnej - JAZZ", Copyright by Oficyna Wydawnicza Atena 1999
jazz - koncerty w Trójmieście
We wczesnym dzieciństwie Di Meola grał na perkusji, ale gdy miał dziewięć lat, usłyszał Beatlesów i przerzucił się na gitarę. Pobierał lekcje prywatne, a w wieku 15 lat występował w grupach grających muzykę country. Rosnące zainteresowanie jazzem skłoniło go do podjęcia nauki w Berklee College of Music w 1971 r. Wkrótce opuścił szkołę i dołączył do grupy fusion Barry'ego Milesa. Na uczelnię wrócił w 1974 r., ale do klasy aranżacji. Później dołączył do popularnej i wpływowej grupy Chicka Corei Return To Forever i zwrócił na siebie uwagę oszałamiającymi, czasem wręcz hipnotycznymi solówkami.
W 1976 r. zdecydował się na karierę solową i zrealizował kilka albumów dla Columbii, przeważnie jazzrockowych. W latach 1982 i 1983 nagrał dwie płyty ze słynnym akustycznym triem gitarowym, w którym oprócz niego znaleźli się John McLaughlin i Paco De Lucia. W 1985 r. powstał Al Di Meola Project, najsłynniejsza formacja gitarzysty, z którą jeździ po całym świecie. Debiutanckie nagrania z Chickiem Coreą ("Return To Forever", "No Mystery", "Romantic Warrior"), wieloletnia współpraca z Johnem McLaughlinem i Paco De Lucią ("Friday Night In San Francisco", "Passion, Grace & Fire"), nagrania z Larrym Coryellem i Birellim Lagrene, eksperymenty z rockmanami: Philem Collinsem i Billem Brufordem, a nade wszystko poszukiwanie "własnej" stylistyki osadzały muzykę Di Meoli w miejscu, z którego łatwo wskoczyć w komercyjny obieg nagród i list przebojów. Z drugiej strony twórczość Di Meoli nigdy nie poddawała się takim uproszczeniom. Kilkanaście autorskich albumów zyskało rekomendujące recenzje, prestiżowe nagrody i wielomilionowe nakłady. Bestsellerowe albumy ("Elegant Gypsy", "Friday Night In San Francisco") potwierdzały jedynie zachwyt i uwielbienie dla gitarowej stylistyki Di Meoli.
W jego muzyce miesza się delikatne, klasyczne brzmienie gitary akustycznej z futurystycznymi brzmieniami syntezatorów i etnicznymi brzmieniami instrumentów perkusyjnych. Di Meola należy do najciekawszych współczesnych gitarzystów jazzowych, wyróżniających się otwartością na inne obszary muzyki. Zainspirowany jazzem, etniczną world-music, latynoskim rytmem i melodią, zaskoczył muzyczny świat albumem "Heart Of The Immigrants". Gitarzysta zaprosił do współpracy wybitnego bandeonistę Dino Saluzziego, tureckiego perkusistę Arto Tuncboyaciego oraz gitarzystę z Wenezueli Chrisa Carringtona.
"World Sinfonia" oraz późniejsza "Di Meola Plays Piazzolla" stały się dla gitarzysty syntezą muzycznych inspiracji; subtelną folkloryzującą, jazzową suitą, muzyką emocji i nastroju, improwizacją jazzu i melodyjnego rytmu tango. Artysta zawsze poszukiwał nowych brzmień i muzycznych skojarzeń. Czynił to zarówno w jazzrockowej wirtuozerii "Electric Rendezvouz", "scenerio", jak i w "Kiss My Axe". Szczególnego wymiaru nabrała muzyka Di Meoli, gdy nad jazzową improwizacją panować począł latynoski rytm, subtelnie asymilowany folklor. Gitarzysta zawsze czerpał inspiracje dla swojej muzyki z folkloru latynoskiego. Początkowo zauroczony jazzową "fiestą" Chicka Corei, później brawurowym triem De Lucia-McLaughlin-Di Meola, wreszcie jazzowymi sambami Airto Moreny ("Soaring Through A Dream", "Tirami Su").
Wybrana dyskografia:
Where Have I Known You Before (1974; z Return To Forever),
No Mistery (1975; z Return To Forever),
Romantic Warrior (1976; z Return To Forever),
Land Of The Midnight Sun (1976),
Elegant Gypsy (1977),
Casino (1978),
Splendido Hotel (1979),
Roller Jubilee (1980),
Friday Night In San Francisco (1980; z Johnem McLaughlinem, Paco De Lucią),
Electric Randevous (1981),
Tour De Force Live (1982),
Scenario (1983),
Cielo e Terra (1983),
Passion, Grace And Fire (1983; z McLaughlinem, De Lucią),
Soaring Through A Dream (1985),
Tiramu Su (1987),
Heart Of The Immigrants (1993),
Kiss My Axe (1993),
The Best Of Al DiMeola (1993),
World Sinfonia (1993),
Orange And Blue (1994),
The Rite Of Strings (1995; z Jean-Luc Pontym, Stanleyem Clarkiem),
Di Meola Plays Piazzolla (1996),
The Guitar Trio (1996; z De Lucią, McLaughlinem),
Cielo e Terra (1996),
The Infinite Desire (1998),
Winter Nights (1999),
World Sinfonía III - The Grande Passion (2000)
Anthology (2000)
Flesh on Flesh (2002)
Al Di Meola Revisited (2003)
Vocal Rendezvous (2006)
Consequence of Chaos (2006)
Diabolic Inventions And Seduction For Solo Guitar (2006)
Live In London 1991: World Sinfonia (2007)
La Melodia Live in Milano: World Sinfonia (2008)
Live In Seattle & Elsewhere: World Sinfonia (2009)
Opracowanie: Dionizy Piątkowski, "Encyklopedia Muzyki Popularnej - JAZZ", Copyright by Oficyna Wydawnicza Atena 1999
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
){kind=link}