Dwudniowy, trzyczęściowy, otwarty dla publiczności pokaz pracy warsztatowej zwieńczający festiwal Sopot Non-Fiction 2020. W tym roku ze względu na ograniczoną widownię obowiązują zapisy na Maratony. Link do bezpłatnych wejściówek w informacji o biletach.
Podobne wydarzenia
czwartek - niedziela
Gdańsk,
Park Reagana
Wstęp wolny
Podczas rezydencji artystycznej reżyserzy, dramaturdzy i aktorzy pracują nad projektami teatralnymi do których bazą są reportaże, wywiady, artykuły prasowe i inne materiały dokumentalne. Ich działania kończy Maraton Non-Fiction dwudniowy, otwarty dla publiczności, pokaz pracy warsztatowej. W tegorocznej, dziewiątej już, rezydencji weźmie udział około 25 twórców.
Maraton Non-Fiction odbędzie się w dwóch częściach:
28 sierpnia, godz. 17:00 - 21:00 Maraton Non-Fiction cz. 1
29 sierpnia, godz. 16:00 - 20:00: Maraton Non-Fiction cz. 2
Piątek, 28 sierpnia:
17:00
PRZEBUDZENI
Reżyseria: Wojtek Rodak
Dramaturgia: Marcelina Obarska
Obsada: Weronika Łukaszewska, Sebastian Grygo, Izabella Dudziak
18:15
ONKO (UWAGA! pokaz dla widzów 15+)
Reżyseria: Weronika Szczawińska
Scenariusz: Weronika Szczawińska, Piotr Wawer junior, Sebastian Pawlak
Występują: Sebastian Pawlak, Weronika Szczawińska
Asystentka reżyserki: Malwina Szumacher
20:00
UFO
Twórcy: Katarzyna Minkowska, Aneta Jankowska, Wojciech Frycz
Sobota, 29 sierpnia
16:00
MAURYCY IGNACZEWSKI
Reżyseria i dramaturgia: Marek Idzikowski
Zespół badawczo-twórczy: Małgorzata Wrzosek, Adam Milewski, Monika Popiel
17:15
DRZEWO POZNANIA (UWAGA! pokaz dla widzów 18+)
Reżyseria i dramaturgia: Beniamin Bukowski
Obsada: Jan Romanowski, Monika Kulczyk, Bartosz Buława
19:00
MĘŻCZYŹNI Z RÓŻOWYM TRÓJKĄTEM
Reżyseria i dramaturgia: Krzysztof Popiołek
Obsada: Radosław Jamroż, Jakub Margosiak, Grzegorz Łabuda
Muzyka: Aleksander Halbina
Przepraszamy za komplikacje.
Wejściówki zachowują swoją ważność, sobotnie z dowolnego Maratonu (części 2 lub 3) można wykorzystać na cały dzień.
Dla tych, którzy się nie załapali, transmisje online będą na fb Sopot Non-Fiction -> https://www.facebook.com/SopotNonFiction/
Tegoroczne grupy Rezydencji Artystycznej:
DRZEWO POZNANIA
Reżyseria i dramaturgia: Beniamin Bukowski
Obsada: Jan Romanowski, Monika Kulczyk, Bartosz Buława
Projekt dokumentuje pracę czyścicieli internetu oparty jest o osobisty punkt wyjścia spotkania z osobą pracującą w tym zawodzie. To próba zbadania kondycji osób, które przez osiem godzin dziennie zobowiązane są w ramach pracy oglądać i klasyfikować najbardziej okrutne i przerażające materiały publikowane w internecie w imię ochrony użytkowników. Z jednej strony chcemy przyjrzeć się dewastującemu wpływowi, jaki ciągłe eksponowanie na obrazy przemocy wywołuje w ludzkiej psychice, z drugiej zapytać na ile praktyka czyszczenia internetu łączy porządek etyczny z porządkiem władzy, arbitralnie decydując o dostępnych i niedostępnych dla odbiorców treściach. W końcu towarzyszy nam pierwotne pytanie zasadnicze: czy wiedzieć o złu i widzieć zło to jedno i to samo? I czy niewiedza zwalnia nas z odpowiedzialności, a wiedza znieczula?
MAURYCY IGNACZEWSKI
Reżyseria i dramaturgia: Marek Idzikowski
Animacja, muzyka: Michał Murawski
Muzyka, śpiew: Małgorzata Wrzosek
Obsada: Adam Milewski, Monika Popiel
Celem projektu jest próba stworzenia relacji ze zmarłym dziadkiem. Poprzez działania naukowe i artystyczne twórcy podejmą próbę rozkodowania nienaruszonej dotąd przestrzeni mieszkania w celu odnalezienia informacji o członku rodziny autora projektu. W znajdującym się pod Łodzią mieście Zgierz stoi puste mieszkanie, które niegdyś zamieszkiwał mój dziadek Maurycy Ignaczewski. Dziadek zmarł ponad cztery lata temu. Mieszkanie, pełne rzeczy dziadka jest praktycznie nietknięte.Niewiele wiem na temat Maurycego Ignaczewskiego. Moja mama, a jego córka, w młodym wieku opuściła swój dom rodzinny. Weszła w poważny konflikt ze swoim ojcem. Jak mówi mama, poszło głównie o poglądy dziadek był zagorzałym komunistą. Przez większość życia, moja mama utrzymywała kontakt tylko z babcią. Pod koniec życia Maurycego, moja mama i dziadek pojednali się. Po prostu. Któregoś dnia, po około trzydziestu latach ciszy, dziadek zadzwonił do mamy i zaprosił ją do domu. Dwa miesiące później zmarł.
MĘŻCZYŹNI Z RÓŻOWYM TRÓJKĄTEM
Reżyseria i dramaturgia: Krzysztof Popiołek
Obsada: Radosław Jamroż, Aleksander Halbina, Jakub Margosiak, Grzegorz Łabuda
Tekst Heinza Hegera przełamuje tabu wokół doświadczeń homoseksualnych więźniów obozów koncentracyjnych III Rzeszy. Jest to świadectwo dwóch autorów: Josefa Kohouta (19151994) i Johanna Neumanna. Ten pierwszy, Austriak, był więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych na mocy paragrafu 175 kodeksu karnego, penalizującego homoseksualizm. Jego przyjacielem był drugi z autorów, który w latach 1967 1968 przeprowadził z nim serię wywiadów, a następnie uzupełnił je o relacje innych, anonimowych więźniów. Tekst jest pewnego rodzaju świadectwem (opowiadanym w pierwszej osobie) 22-letniego austriackiego studenta, który rozpoznając swoją seksualność, niespodziewanie staje się ofiarą paragrafu 175, skazującego go na dalsze życie w nowej, obozowej, brutalnej rzeczywistości. Samoistny instynkt przetrwania prowokuje bohatera do podejmowania decyzji, często stojących w opozycji do wypracowanej moralności. Historia ta jest punktem wyjścia do postawienia wielu pytań. Co się zmieniło od 1945 roku? Czy homoseksualiści mogą prowadzić spokojne życie w wolnej Polsce? Czy narracja prowadzona przez media publiczne i powtarzające się coraz częściej ostrzeżenia przed nacierającą, złowrogą falą ideologii LGBT i obawa przed tęczową zarazą nie sprowadzają nas nieuchronnie do punktu wyjścia?
ONKO
Reżyseria, tekst: Weronika Szczawińska
Asystentka reżyserki: Malwina Szumacher
Występują: Sebastian Pawlak i Weronika Szczawińska
Onko to próba opowiedzenia w teatrze o współczesnych problemach z ciałem, podmiotowością, płcią i empatią poprzez filtr choroby nowotworowej. Jest to podjęcie wyzwania, jakim jest niedobrana para rak i teatr i próba wykształcienia własnego nowotworowowego języka scenicznego. Przedstawienie ma być także przewrotną wariacją na temat teatralnego wyznania i stawiać na wstępie pytanie o możliwość dotknięcia cudzego doświadczenia, ale też w samej formie problematyzować wątek odgrywania niedopasowanej roli.
PRZEBUDZENI
Reżyseria:Wojtek Rodak
Dramaturgia: Marcelina Obarska
Aktorka: Weronika Łukaszewska, Sebastian Grygo, Izabella Dudziak
Trzy postaci, które być może w ogóle nie są ludźmi. Reptilianie? Masoneria? Płaskoziemcy? Świat na opak, w którym wierzy się, że ziemia jest płaska, chorych w szpitalach leczą homeopaci, a 5G to nowy system kontroli nad umysłami. Twórcy Przebudzonych starają się rozpracować mechanizmy powstawania teorii spiskowych i przyglądają się wierze w pseudonaukę, która coraz częściej opanowuje umysły nawet pozornie racjonalnych osób. Spojrzenie, którym obdarzają wyznawców teorii spiskowych pomyślane jest jako życzliwe i empatyczne. Co o stanie naszej rzeczywistości mówi nasilający się trend foliarstwa? Czy wolno w przestrzeni publicznej dawać miejsce skrajnym wizjom rzeczywistości? Gdzie lokuje się bezpieczna granica między trzeźwym sceptycyzmem i nietolerancją, a groźną tendencją do przeczenia osiągnięciom nauki? A także jaki wpływ miała epidemia COVID 19 na wzrost liczby przebudzeń. Twórcy i twórczynie zaniepokojeni niestabilnym obrazem świata próbują zrozumieć rzeczywistość czasu postprawdy i całkowicie się w niej nie pogubić, zastanawiając się jednocześnie, czy coraz popularniejsze zjawisko podważania nauki to tylko niewinna fanaberia grupki zapaleńców, groźny ruch społeczny, a może w pełni uzasadniona niezgoda na niemożność zrozumienia świata i sprzeciw wobec cyklopicznego oka głównonurtowej nauki.
UFO
Reżyseria: Katarzyna Minkowska
Performerka/tancerka: Aneta Jankowska
Kompozytor: Wojciech Frycz
UFO jest czymś, co istnieje w zbiorowej wyobraźni jako pewnego rodzaju Wielka Tęsknota. Jest to tym bardziej dojmujące we współczesnym świecie, że wiara w UFO jest analogowa. UFO trzeba zobaczyć własnymi oczami, doświadczyć go zmysłami. W obraz internetowy już nikt nie uwierzy. UFO to Obecność. Tę obecność trzeba przeanalizować intelektualnie i emocjonalnie, żeby pojąć horyzont jaki UFO roztacza nad ludzkością niezależnie od tego czy istnieje czy nie, bo ostatecznie: czy ma to jakiekolwiek znaczenie? Jak przenieść to doświadczenie na działanie performatywne? Jak udokumentować to zjawisko? Jak zbudować teatr faktu wobec doświadczenia, które jest realne tylko w odbiorze jednostkowym? Jak konstruować opowieść o faktycznym doświadczeniu człowieka, w którego fakty nie możemy uwierzyć?
Maraton Non-Fiction odbędzie się w dwóch częściach:
28 sierpnia, godz. 17:00 - 21:00 Maraton Non-Fiction cz. 1
29 sierpnia, godz. 16:00 - 20:00: Maraton Non-Fiction cz. 2
Piątek, 28 sierpnia:
17:00
PRZEBUDZENI
Reżyseria: Wojtek Rodak
Dramaturgia: Marcelina Obarska
Obsada: Weronika Łukaszewska, Sebastian Grygo, Izabella Dudziak
18:15
ONKO (UWAGA! pokaz dla widzów 15+)
Reżyseria: Weronika Szczawińska
Scenariusz: Weronika Szczawińska, Piotr Wawer junior, Sebastian Pawlak
Występują: Sebastian Pawlak, Weronika Szczawińska
Asystentka reżyserki: Malwina Szumacher
20:00
UFO
Twórcy: Katarzyna Minkowska, Aneta Jankowska, Wojciech Frycz
Sobota, 29 sierpnia
16:00
MAURYCY IGNACZEWSKI
Reżyseria i dramaturgia: Marek Idzikowski
Zespół badawczo-twórczy: Małgorzata Wrzosek, Adam Milewski, Monika Popiel
17:15
DRZEWO POZNANIA (UWAGA! pokaz dla widzów 18+)
Reżyseria i dramaturgia: Beniamin Bukowski
Obsada: Jan Romanowski, Monika Kulczyk, Bartosz Buława
19:00
MĘŻCZYŹNI Z RÓŻOWYM TRÓJKĄTEM
Reżyseria i dramaturgia: Krzysztof Popiołek
Obsada: Radosław Jamroż, Jakub Margosiak, Grzegorz Łabuda
Muzyka: Aleksander Halbina
Przepraszamy za komplikacje.
Wejściówki zachowują swoją ważność, sobotnie z dowolnego Maratonu (części 2 lub 3) można wykorzystać na cały dzień.
Dla tych, którzy się nie załapali, transmisje online będą na fb Sopot Non-Fiction -> https://www.facebook.com/SopotNonFiction/
Tegoroczne grupy Rezydencji Artystycznej:
DRZEWO POZNANIA
Reżyseria i dramaturgia: Beniamin Bukowski
Obsada: Jan Romanowski, Monika Kulczyk, Bartosz Buława
Projekt dokumentuje pracę czyścicieli internetu oparty jest o osobisty punkt wyjścia spotkania z osobą pracującą w tym zawodzie. To próba zbadania kondycji osób, które przez osiem godzin dziennie zobowiązane są w ramach pracy oglądać i klasyfikować najbardziej okrutne i przerażające materiały publikowane w internecie w imię ochrony użytkowników. Z jednej strony chcemy przyjrzeć się dewastującemu wpływowi, jaki ciągłe eksponowanie na obrazy przemocy wywołuje w ludzkiej psychice, z drugiej zapytać na ile praktyka czyszczenia internetu łączy porządek etyczny z porządkiem władzy, arbitralnie decydując o dostępnych i niedostępnych dla odbiorców treściach. W końcu towarzyszy nam pierwotne pytanie zasadnicze: czy wiedzieć o złu i widzieć zło to jedno i to samo? I czy niewiedza zwalnia nas z odpowiedzialności, a wiedza znieczula?
MAURYCY IGNACZEWSKI
Reżyseria i dramaturgia: Marek Idzikowski
Animacja, muzyka: Michał Murawski
Muzyka, śpiew: Małgorzata Wrzosek
Obsada: Adam Milewski, Monika Popiel
Celem projektu jest próba stworzenia relacji ze zmarłym dziadkiem. Poprzez działania naukowe i artystyczne twórcy podejmą próbę rozkodowania nienaruszonej dotąd przestrzeni mieszkania w celu odnalezienia informacji o członku rodziny autora projektu. W znajdującym się pod Łodzią mieście Zgierz stoi puste mieszkanie, które niegdyś zamieszkiwał mój dziadek Maurycy Ignaczewski. Dziadek zmarł ponad cztery lata temu. Mieszkanie, pełne rzeczy dziadka jest praktycznie nietknięte.Niewiele wiem na temat Maurycego Ignaczewskiego. Moja mama, a jego córka, w młodym wieku opuściła swój dom rodzinny. Weszła w poważny konflikt ze swoim ojcem. Jak mówi mama, poszło głównie o poglądy dziadek był zagorzałym komunistą. Przez większość życia, moja mama utrzymywała kontakt tylko z babcią. Pod koniec życia Maurycego, moja mama i dziadek pojednali się. Po prostu. Któregoś dnia, po około trzydziestu latach ciszy, dziadek zadzwonił do mamy i zaprosił ją do domu. Dwa miesiące później zmarł.
MĘŻCZYŹNI Z RÓŻOWYM TRÓJKĄTEM
Reżyseria i dramaturgia: Krzysztof Popiołek
Obsada: Radosław Jamroż, Aleksander Halbina, Jakub Margosiak, Grzegorz Łabuda
Tekst Heinza Hegera przełamuje tabu wokół doświadczeń homoseksualnych więźniów obozów koncentracyjnych III Rzeszy. Jest to świadectwo dwóch autorów: Josefa Kohouta (19151994) i Johanna Neumanna. Ten pierwszy, Austriak, był więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych na mocy paragrafu 175 kodeksu karnego, penalizującego homoseksualizm. Jego przyjacielem był drugi z autorów, który w latach 1967 1968 przeprowadził z nim serię wywiadów, a następnie uzupełnił je o relacje innych, anonimowych więźniów. Tekst jest pewnego rodzaju świadectwem (opowiadanym w pierwszej osobie) 22-letniego austriackiego studenta, który rozpoznając swoją seksualność, niespodziewanie staje się ofiarą paragrafu 175, skazującego go na dalsze życie w nowej, obozowej, brutalnej rzeczywistości. Samoistny instynkt przetrwania prowokuje bohatera do podejmowania decyzji, często stojących w opozycji do wypracowanej moralności. Historia ta jest punktem wyjścia do postawienia wielu pytań. Co się zmieniło od 1945 roku? Czy homoseksualiści mogą prowadzić spokojne życie w wolnej Polsce? Czy narracja prowadzona przez media publiczne i powtarzające się coraz częściej ostrzeżenia przed nacierającą, złowrogą falą ideologii LGBT i obawa przed tęczową zarazą nie sprowadzają nas nieuchronnie do punktu wyjścia?
ONKO
Reżyseria, tekst: Weronika Szczawińska
Asystentka reżyserki: Malwina Szumacher
Występują: Sebastian Pawlak i Weronika Szczawińska
Onko to próba opowiedzenia w teatrze o współczesnych problemach z ciałem, podmiotowością, płcią i empatią poprzez filtr choroby nowotworowej. Jest to podjęcie wyzwania, jakim jest niedobrana para rak i teatr i próba wykształcienia własnego nowotworowowego języka scenicznego. Przedstawienie ma być także przewrotną wariacją na temat teatralnego wyznania i stawiać na wstępie pytanie o możliwość dotknięcia cudzego doświadczenia, ale też w samej formie problematyzować wątek odgrywania niedopasowanej roli.
PRZEBUDZENI
Reżyseria:Wojtek Rodak
Dramaturgia: Marcelina Obarska
Aktorka: Weronika Łukaszewska, Sebastian Grygo, Izabella Dudziak
Trzy postaci, które być może w ogóle nie są ludźmi. Reptilianie? Masoneria? Płaskoziemcy? Świat na opak, w którym wierzy się, że ziemia jest płaska, chorych w szpitalach leczą homeopaci, a 5G to nowy system kontroli nad umysłami. Twórcy Przebudzonych starają się rozpracować mechanizmy powstawania teorii spiskowych i przyglądają się wierze w pseudonaukę, która coraz częściej opanowuje umysły nawet pozornie racjonalnych osób. Spojrzenie, którym obdarzają wyznawców teorii spiskowych pomyślane jest jako życzliwe i empatyczne. Co o stanie naszej rzeczywistości mówi nasilający się trend foliarstwa? Czy wolno w przestrzeni publicznej dawać miejsce skrajnym wizjom rzeczywistości? Gdzie lokuje się bezpieczna granica między trzeźwym sceptycyzmem i nietolerancją, a groźną tendencją do przeczenia osiągnięciom nauki? A także jaki wpływ miała epidemia COVID 19 na wzrost liczby przebudzeń. Twórcy i twórczynie zaniepokojeni niestabilnym obrazem świata próbują zrozumieć rzeczywistość czasu postprawdy i całkowicie się w niej nie pogubić, zastanawiając się jednocześnie, czy coraz popularniejsze zjawisko podważania nauki to tylko niewinna fanaberia grupki zapaleńców, groźny ruch społeczny, a może w pełni uzasadniona niezgoda na niemożność zrozumienia świata i sprzeciw wobec cyklopicznego oka głównonurtowej nauki.
UFO
Reżyseria: Katarzyna Minkowska
Performerka/tancerka: Aneta Jankowska
Kompozytor: Wojciech Frycz
UFO jest czymś, co istnieje w zbiorowej wyobraźni jako pewnego rodzaju Wielka Tęsknota. Jest to tym bardziej dojmujące we współczesnym świecie, że wiara w UFO jest analogowa. UFO trzeba zobaczyć własnymi oczami, doświadczyć go zmysłami. W obraz internetowy już nikt nie uwierzy. UFO to Obecność. Tę obecność trzeba przeanalizować intelektualnie i emocjonalnie, żeby pojąć horyzont jaki UFO roztacza nad ludzkością niezależnie od tego czy istnieje czy nie, bo ostatecznie: czy ma to jakiekolwiek znaczenie? Jak przenieść to doświadczenie na działanie performatywne? Jak udokumentować to zjawisko? Jak zbudować teatr faktu wobec doświadczenia, które jest realne tylko w odbiorze jednostkowym? Jak konstruować opowieść o faktycznym doświadczeniu człowieka, w którego fakty nie możemy uwierzyć?
Filmy