REBELLE BARYKADA 3 / Olympe de Gouges. Deklaracja Praw Kobiety i Obywatelki. Zapraszamy na wykłady i prezentacje.
Podobne wydarzenia
środa, godz. 17:00
Sopot,
Sopoteka
Wstęp wolny
wtorek, godz. 10.00
Gdańsk,
Łaźnia 2
Wstęp wolny
kuratorki: Dorota Chilińska / Katarzyna Lewandowska
W 100 lecie wywalczenia przez polskie kobiety praw wyborczych, czyli społeczno-prawnego upodmiotowienia siebie, postanowiłyśmy powołać do zaistnienia siostrzane grono, które do odtańczenia wojennego tańca użyje ostrego narzędzia - sztuki. Nasze działania otwiera Olympe de Gouges z Deklaracją praw kobiety i obywatelki (1791) - po raz pierwszy przetłumaczoną w całości na język polski. W swojej Deklaracji ukazała sprzeczności francuskiej konstytucji oraz nieadekwatność ówczesnych prób sformułowania uniwersalnych praw. Bezkompromisowo wykazała, że podmiotem deklarowanej równości praw są w istocie biali, dorośli mężczyźni, a pozorny uniwersalizm rewolucyjnych idei opiera się na wykluczeniu dużych części społeczeństwa. Najważniejszym wyrazem wolności była dla niej wolność słowa i przez dekadę swojego życia próbowała niezłomnie egzekwować to prawo. Istotą politycznego wyzysku była dla niej instytucja małżeństwa inkryminowana przez nią jako "miejsce wiecznej tyranii". Podobnie jak Mary Wollstonecraft w A Vindication of the Rights of Woman (1792) de Gouges dowodziła, że przebiegłość i słabość kobiet stanowi konsekwencję ich upośledzonej pozycji w strukturach zalegalizowanej "seksualnej unii" z mężczyzną. Podobnie jak Wollstonecraft, zwalczała wywołane przez tę instytucję społeczne deficyty kobiet, które zaniedbywały edukację i ograniczały się do wąskiego kręgu domowych interesów, odrzucając obowiązki obywatelskie. Nawiązując do idei Rousseau, de Gouges zaproponowała "społeczny kontrakt" oparty na równości praw i obowiązków w zastępstwie tradycyjnego małżeństwa. Jej pisma, zarówno literackie, jak i polityczne, zmierzały wyraźnie w kierunku współczesnej filozofii feministycznej. Jako jedyna kobieta została skazana na śmierć podczas "wielkiego terroru".
1. wykład i prezentacja: Katarzyna Lewandowska (ASP w Gdańsku) Olimpia de Gouges - francuska Heroina Rewolucji. Rebelle
2. wystawa: Wiola Ujazdowska - Medea
3. wykład i prezentacja: Edyta Majewska / Jacek Staniszewski (ASP w Gdańsku), Social Propaganda Studio - Sztuką we władzę
4. wykład i prezentacja: Dorota Chilińska (UMK w Toruniu) - "Młode" - feministyczna strategia artystyczno-kuratorska
5. wykład i prezentacja: Aleksandra Mosiołek (CPK w Gdańsku) - Przemoc, walka, opór
6. performance: Anna Kawajtys - Olimpia
1. Anna Kalwajtys ur. w 1979 roku. Artystka wizualna i performerka. W swoich działaniach koncentruje się zwłaszcza na relacji między artystą a widzem, podmiotem i przedmiotem sztuki, artystą i dziełem, oglądającym i oglądanym. Jej performanse odnoszą się do kwestii cielesności i biologiczności, procesu budowania kulturowej tożsamości, wykluczenia słabszych jednostek ze społeczeństwa, granicznych sytuacji egzystencjalnych. Uczestniczka wielu festiwali sztuki performance w Polsce i za granicą, m.in. w Japonii, Hong Kongu, Chinach, Kanadzie, USA, Francji, Holandii, Niemczech, i Grenlandii. W 2005 roku ukończyła rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, a w 2007 intermedia na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. W 2006 roku studiowała na Wydziale Animacji i Nowych Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Zagrzebiu. W 2015 uzyskała stopień doktora sztuki za pracę BBL Bios-Laboratorium Ciała zrealizowaną pod kierunkiem prof. Grzegorza Klamana.
Performance Olimpia jest odniesieniem się do francuskiej bohaterki Olympe de Gouges, abolicjonistki, feministki i dramatopisarki. Wcielam się w nią, cytuje i naśladuję. Wcielam w siebie upragnioną wolność.
"Kobieto obudź się, bijący na alarm rozum znajduje posłuch na całym świecie, poznaj swoje prawa. Potężne imperium natury nie jest już otoczone murem przesądów, fanatyzmu, zabobonów i kłamstw. Pochodnia prawdy rozproszyła wszystkie chmury głupoty i uzurpacji {...}" Olympe de Gouges "Deklaracja Praw kobiety i obywatelki" 1792
Wiola Anna Ujazdowska
Artystka intermedialna ktora od kilku lat mieszka i tworzy na Islandii. W swojej twórczości zajmuje się pojęciem inkluzywności i ekskluzywności oraz tożsamości jej prace wystawiane były w Polsce i zagranicą ( Stany Zjednoczone, Portugalia, Słowacja, Niemcy, Islandia) Medea to instalacja video która jest transformacją mitu o Medei, stanowiącym bazę dramatu Eurypidesa o tym samym tytule. Mit ten to opowieść o kobiecie, emigrantce nie pasującej i nie zgadzającej się na zastany przez nią patriarchalny porządek. Medea jest zagrożeniem więc musi zniknąć z Koryntu. Simone de Beauvoir pisała "...Od początku patriarchatu uznali za właściwe , by kobieta znalazła się w stanie zależności przeciwko niej skierowali ustawodawstwo; tak więc kobieta rzeczywiście stała się tym co inne. [...] Inne nabiera dla człowieka waloru obecności tylko wtedy, kiedy samo dla siebie jest obecne; oznacza to, że prawdziwa odrębna może być tylko świadomość różna od mojej ale sama sobie identyczna" 2. Medea była cudzoziemką, więc na starożytne standardy była Innym. Jej pochodzenie było źródłem wyobcowania. A podążając za myślą Davida D. Gilmore, przybysz z zewnątrz, z poza społeczeństwa czy okręgu kulturowego traktuje się jako wroga i zagrożenie porządku.
Tytułowymi Medeami jest grupa dziewczyn z różnych krajów, które z różnych powodów zdecydowały się zamieszkać na Islandii. Wszystkie pochodzą z krajów postkomunistycznych: Polska, Rumunia, Macedonia i Litwa które zmagają się ze stereotypami czy też segregacją w nowym kraju ze względu na swoje pochodzenie. Wszystkie są kobietami wykształconymi, poszukującymi swojej tożsamości w kontekście nowego miejsca i nowego społeczestwa. To one są bohaterkami i interpretorkami dramatu Medea chociaż nie miały wcześniej styczności z odgrywaniem czy interpretowaniem dramatów antycznych. To one zdecydowały czy utożsamiają się z Medeą czy też nie, poprzez dwumiesięczne warsztaty z autorką projektu oraz z tancerką i performerką z Polski, Patrycją Bączek (Warsaw School of Dance) a następnie podczas miesięczych zajęć z Maria Carmela Rasso poznawały siłę swojego głosu czego wynikiem jest soundscape do video ( nie został użyty żaden instrument, całość jest stworzona na podstawie sesji wokalnej w studiu nagraniowym w Iðno)
Dorota Chilińska
Ukończyła studia w pracowni Wojciecha Bruszewskiego, w Zakładzie Plastyki Intermedialnej na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. W roku 2010 obroniła doktorat, obecnie prowadzi Pracownię Multimediów w wyżej wymienionym zakładzie. Tworzyła wideo i instalacje. Współpracowała z Andrzejem Wasilewskim tworząc wspólny projekt Error. Obecnie zajmuje się głównie filmem autorskim i dokumentalnym, badając pozaartystyczne zakamarki życia.
Edyta Majewska
"Moją ulubioną formą wypowiedzi artystycznej jest layout, relacja liter i obrazów rozłożona w czasie. Pracę nad książką cenię za możliwość działania w zespole - z autorem, wydawcą, korektorem czy fotoedytorem. W projektowaniu kieruję się empatią i intuicją podpartymi zawodowym doświadczeniem, za każdym razem w całości oddając się tematowi."
Urodzona w 1969 roku w Olsztynie. Absolwentka Wydziału Grafiki warszawskiej ASP, dyplom w pracowni ilustracji profesora Janusza Stannego w 1993 roku. Od 2010 roku związana z gdańską ASP jako asystentka dr hab. Jacka Staniszewskiego w Pracowni Propagandy Społecznej na Wydziale Grafiki. Uprawia grafikę projektową, tworzy typografię, zajmuje się ilustracją, plakatem, fotografią, jest autorką layoutów książek, albumów i płyt. Była dyrektorem artystycznym oraz autorką logo i makiet w magazynach "MediaArt", "Filipinka" i "ON". Projektowała między innymi dla Banku Pekao SA. Współpracuje z czołowymi polskimi wydawnictwami i instytucjami kultury. Kilkukrotna laureatka konkursu na Najpiękniejszą Książkę Roku. Album Kościół św. Jana w Gdańsku, zaprojektowany dla NCK, uzyskał I nagrodę na XIII Kościerskich Targach Książki Kaszubskiej i Pomorskiej Costerina 2012. Od 1999 roku współtworzy wraz z Dariuszem Michalakiem interdyscyplinarny projekt Sealencium, kreujący identyfikację dźwiękową regionu. W ramach Sealancium uprawia performance.
Jacek Staniszewski
"Tworzę prace, w których liczy się przede wszystkim emocja odpowiednio wyartykułowana, pozbawiona przymilania się. "Wizualny performance" to definicja właściwie oddająca fakt powstawania i odbywania się zdarzeń według mojej wyobraźni. Rodzaj uczciwej surowości w podawaniu tematu bez upiększeń buduje, według mnie, silne relacje z widzem. Przeżycie zastępuje kontemplację."
Urodzony w 1957 roku w Lęborku; autor instalacji wizualnych, rzeźb, plakatów, grafiki wydawnictw muzycznych. Absolwent Wydziału Malarstwa i Grafiki gdańskiej PWSSP (obecnie ASP), od 1992 wykładowca ASP. Stworzył i prowadzi Pracownię Propagandy Społecznej na Wydziale Grafiki. Uprawia rodzaj performance'u wizualnego, w którym emocje jako czynnik nadrzędny tworzą silne relacje z odbiorcą. Pokazywał swoje działania miedzy innymi w Zachęcie, Muzeum Narodowym i CSW w Warszawie, a ostatnio na Biennale Sztuki Współczesnej w Nakanojo 2015 (Japonia). Założyciel formacji muzycznych Chlupot Mózgu i Maszyna do Mięsa.
Aleksandra Mosiolek
Absolwentka filozofii i socjologii na UMK w Toruniu. Pracę magisterską na socjologii poświęciła problemowi przemocy wobec kobiet w Polsce i jej reprezentacji we współczesnym polskim filmie fabularnym. Działaczka społeczna, przez cztery lata związana z Polską Akcją Humanitarną, a później z Trójmiejską Akcją Kobiecą (TAK). W ramach TAK współorganizatorka Kongresu Kobiet Pomorza (2015) oraz dwóch Manif Trójmiejskch (2016 i 2017). Senior Fellow organizacji pozarządowej Humanity in Action. Absolwentka licznych szkoleń z zakresu praw człowieka, przeciwdziałania dyskryminacji i równości płci. Trenerka z zakresu amtydyskryminacji i gender oraz edukacji humanitarnej, wyszkolona przez Fundację Autonomia, Stowarzyszenie Kobiet Konsola, Polską Akcję Humanitarną oraz Centre for Gender Equality (Islandia). Specjalistka Public Relations, promocji i zarządzania projektami z obszaru kultury i sztuki - współpracująca z Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki Czasu" w Toruniu, Instytutem Sztuki Wyspa w Gdańsku oraz Austriackim Forum Kultury w Warszawie. Dyrektorka Centrum Praw Kobiet w Gdańsku.
Katarzyna Lewandowska
Wykładowczyni Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, historyczka sztuki, feministka, kuratorka, aktywistka, działaczka na rzecz praw zwierząt i wykluczonych. W badaniach skupia się na poszukiwaniu cielesności w sztuce współczesnej, wykorzystując dyskurs filozofii feministycznej. Zainteresowana sztuką zaangażowaną i totalną, która wchodzi w krytyczny dyskurs z władzą - w szerokim tego słowa znaczeniu. Badaczka zajmuje się także motywami kobiecości w sztuce tybetańskiej. Autorka cyklu wystaw: FEMININE, ANARCHIA, MŁODE, DANZIG MEINE LIEBE, REBELLE.
W 100 lecie wywalczenia przez polskie kobiety praw wyborczych, czyli społeczno-prawnego upodmiotowienia siebie, postanowiłyśmy powołać do zaistnienia siostrzane grono, które do odtańczenia wojennego tańca użyje ostrego narzędzia - sztuki. Nasze działania otwiera Olympe de Gouges z Deklaracją praw kobiety i obywatelki (1791) - po raz pierwszy przetłumaczoną w całości na język polski. W swojej Deklaracji ukazała sprzeczności francuskiej konstytucji oraz nieadekwatność ówczesnych prób sformułowania uniwersalnych praw. Bezkompromisowo wykazała, że podmiotem deklarowanej równości praw są w istocie biali, dorośli mężczyźni, a pozorny uniwersalizm rewolucyjnych idei opiera się na wykluczeniu dużych części społeczeństwa. Najważniejszym wyrazem wolności była dla niej wolność słowa i przez dekadę swojego życia próbowała niezłomnie egzekwować to prawo. Istotą politycznego wyzysku była dla niej instytucja małżeństwa inkryminowana przez nią jako "miejsce wiecznej tyranii". Podobnie jak Mary Wollstonecraft w A Vindication of the Rights of Woman (1792) de Gouges dowodziła, że przebiegłość i słabość kobiet stanowi konsekwencję ich upośledzonej pozycji w strukturach zalegalizowanej "seksualnej unii" z mężczyzną. Podobnie jak Wollstonecraft, zwalczała wywołane przez tę instytucję społeczne deficyty kobiet, które zaniedbywały edukację i ograniczały się do wąskiego kręgu domowych interesów, odrzucając obowiązki obywatelskie. Nawiązując do idei Rousseau, de Gouges zaproponowała "społeczny kontrakt" oparty na równości praw i obowiązków w zastępstwie tradycyjnego małżeństwa. Jej pisma, zarówno literackie, jak i polityczne, zmierzały wyraźnie w kierunku współczesnej filozofii feministycznej. Jako jedyna kobieta została skazana na śmierć podczas "wielkiego terroru".
1. wykład i prezentacja: Katarzyna Lewandowska (ASP w Gdańsku) Olimpia de Gouges - francuska Heroina Rewolucji. Rebelle
2. wystawa: Wiola Ujazdowska - Medea
3. wykład i prezentacja: Edyta Majewska / Jacek Staniszewski (ASP w Gdańsku), Social Propaganda Studio - Sztuką we władzę
4. wykład i prezentacja: Dorota Chilińska (UMK w Toruniu) - "Młode" - feministyczna strategia artystyczno-kuratorska
5. wykład i prezentacja: Aleksandra Mosiołek (CPK w Gdańsku) - Przemoc, walka, opór
6. performance: Anna Kawajtys - Olimpia
1. Anna Kalwajtys ur. w 1979 roku. Artystka wizualna i performerka. W swoich działaniach koncentruje się zwłaszcza na relacji między artystą a widzem, podmiotem i przedmiotem sztuki, artystą i dziełem, oglądającym i oglądanym. Jej performanse odnoszą się do kwestii cielesności i biologiczności, procesu budowania kulturowej tożsamości, wykluczenia słabszych jednostek ze społeczeństwa, granicznych sytuacji egzystencjalnych. Uczestniczka wielu festiwali sztuki performance w Polsce i za granicą, m.in. w Japonii, Hong Kongu, Chinach, Kanadzie, USA, Francji, Holandii, Niemczech, i Grenlandii. W 2005 roku ukończyła rzeźbę na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, a w 2007 intermedia na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. W 2006 roku studiowała na Wydziale Animacji i Nowych Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Zagrzebiu. W 2015 uzyskała stopień doktora sztuki za pracę BBL Bios-Laboratorium Ciała zrealizowaną pod kierunkiem prof. Grzegorza Klamana.
Performance Olimpia jest odniesieniem się do francuskiej bohaterki Olympe de Gouges, abolicjonistki, feministki i dramatopisarki. Wcielam się w nią, cytuje i naśladuję. Wcielam w siebie upragnioną wolność.
"Kobieto obudź się, bijący na alarm rozum znajduje posłuch na całym świecie, poznaj swoje prawa. Potężne imperium natury nie jest już otoczone murem przesądów, fanatyzmu, zabobonów i kłamstw. Pochodnia prawdy rozproszyła wszystkie chmury głupoty i uzurpacji {...}" Olympe de Gouges "Deklaracja Praw kobiety i obywatelki" 1792
Wiola Anna Ujazdowska
Artystka intermedialna ktora od kilku lat mieszka i tworzy na Islandii. W swojej twórczości zajmuje się pojęciem inkluzywności i ekskluzywności oraz tożsamości jej prace wystawiane były w Polsce i zagranicą ( Stany Zjednoczone, Portugalia, Słowacja, Niemcy, Islandia) Medea to instalacja video która jest transformacją mitu o Medei, stanowiącym bazę dramatu Eurypidesa o tym samym tytule. Mit ten to opowieść o kobiecie, emigrantce nie pasującej i nie zgadzającej się na zastany przez nią patriarchalny porządek. Medea jest zagrożeniem więc musi zniknąć z Koryntu. Simone de Beauvoir pisała "...Od początku patriarchatu uznali za właściwe , by kobieta znalazła się w stanie zależności przeciwko niej skierowali ustawodawstwo; tak więc kobieta rzeczywiście stała się tym co inne. [...] Inne nabiera dla człowieka waloru obecności tylko wtedy, kiedy samo dla siebie jest obecne; oznacza to, że prawdziwa odrębna może być tylko świadomość różna od mojej ale sama sobie identyczna" 2. Medea była cudzoziemką, więc na starożytne standardy była Innym. Jej pochodzenie było źródłem wyobcowania. A podążając za myślą Davida D. Gilmore, przybysz z zewnątrz, z poza społeczeństwa czy okręgu kulturowego traktuje się jako wroga i zagrożenie porządku.
Tytułowymi Medeami jest grupa dziewczyn z różnych krajów, które z różnych powodów zdecydowały się zamieszkać na Islandii. Wszystkie pochodzą z krajów postkomunistycznych: Polska, Rumunia, Macedonia i Litwa które zmagają się ze stereotypami czy też segregacją w nowym kraju ze względu na swoje pochodzenie. Wszystkie są kobietami wykształconymi, poszukującymi swojej tożsamości w kontekście nowego miejsca i nowego społeczestwa. To one są bohaterkami i interpretorkami dramatu Medea chociaż nie miały wcześniej styczności z odgrywaniem czy interpretowaniem dramatów antycznych. To one zdecydowały czy utożsamiają się z Medeą czy też nie, poprzez dwumiesięczne warsztaty z autorką projektu oraz z tancerką i performerką z Polski, Patrycją Bączek (Warsaw School of Dance) a następnie podczas miesięczych zajęć z Maria Carmela Rasso poznawały siłę swojego głosu czego wynikiem jest soundscape do video ( nie został użyty żaden instrument, całość jest stworzona na podstawie sesji wokalnej w studiu nagraniowym w Iðno)
Dorota Chilińska
Ukończyła studia w pracowni Wojciecha Bruszewskiego, w Zakładzie Plastyki Intermedialnej na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. W roku 2010 obroniła doktorat, obecnie prowadzi Pracownię Multimediów w wyżej wymienionym zakładzie. Tworzyła wideo i instalacje. Współpracowała z Andrzejem Wasilewskim tworząc wspólny projekt Error. Obecnie zajmuje się głównie filmem autorskim i dokumentalnym, badając pozaartystyczne zakamarki życia.
Edyta Majewska
"Moją ulubioną formą wypowiedzi artystycznej jest layout, relacja liter i obrazów rozłożona w czasie. Pracę nad książką cenię za możliwość działania w zespole - z autorem, wydawcą, korektorem czy fotoedytorem. W projektowaniu kieruję się empatią i intuicją podpartymi zawodowym doświadczeniem, za każdym razem w całości oddając się tematowi."
Urodzona w 1969 roku w Olsztynie. Absolwentka Wydziału Grafiki warszawskiej ASP, dyplom w pracowni ilustracji profesora Janusza Stannego w 1993 roku. Od 2010 roku związana z gdańską ASP jako asystentka dr hab. Jacka Staniszewskiego w Pracowni Propagandy Społecznej na Wydziale Grafiki. Uprawia grafikę projektową, tworzy typografię, zajmuje się ilustracją, plakatem, fotografią, jest autorką layoutów książek, albumów i płyt. Była dyrektorem artystycznym oraz autorką logo i makiet w magazynach "MediaArt", "Filipinka" i "ON". Projektowała między innymi dla Banku Pekao SA. Współpracuje z czołowymi polskimi wydawnictwami i instytucjami kultury. Kilkukrotna laureatka konkursu na Najpiękniejszą Książkę Roku. Album Kościół św. Jana w Gdańsku, zaprojektowany dla NCK, uzyskał I nagrodę na XIII Kościerskich Targach Książki Kaszubskiej i Pomorskiej Costerina 2012. Od 1999 roku współtworzy wraz z Dariuszem Michalakiem interdyscyplinarny projekt Sealencium, kreujący identyfikację dźwiękową regionu. W ramach Sealancium uprawia performance.
Jacek Staniszewski
"Tworzę prace, w których liczy się przede wszystkim emocja odpowiednio wyartykułowana, pozbawiona przymilania się. "Wizualny performance" to definicja właściwie oddająca fakt powstawania i odbywania się zdarzeń według mojej wyobraźni. Rodzaj uczciwej surowości w podawaniu tematu bez upiększeń buduje, według mnie, silne relacje z widzem. Przeżycie zastępuje kontemplację."
Urodzony w 1957 roku w Lęborku; autor instalacji wizualnych, rzeźb, plakatów, grafiki wydawnictw muzycznych. Absolwent Wydziału Malarstwa i Grafiki gdańskiej PWSSP (obecnie ASP), od 1992 wykładowca ASP. Stworzył i prowadzi Pracownię Propagandy Społecznej na Wydziale Grafiki. Uprawia rodzaj performance'u wizualnego, w którym emocje jako czynnik nadrzędny tworzą silne relacje z odbiorcą. Pokazywał swoje działania miedzy innymi w Zachęcie, Muzeum Narodowym i CSW w Warszawie, a ostatnio na Biennale Sztuki Współczesnej w Nakanojo 2015 (Japonia). Założyciel formacji muzycznych Chlupot Mózgu i Maszyna do Mięsa.
Aleksandra Mosiolek
Absolwentka filozofii i socjologii na UMK w Toruniu. Pracę magisterską na socjologii poświęciła problemowi przemocy wobec kobiet w Polsce i jej reprezentacji we współczesnym polskim filmie fabularnym. Działaczka społeczna, przez cztery lata związana z Polską Akcją Humanitarną, a później z Trójmiejską Akcją Kobiecą (TAK). W ramach TAK współorganizatorka Kongresu Kobiet Pomorza (2015) oraz dwóch Manif Trójmiejskch (2016 i 2017). Senior Fellow organizacji pozarządowej Humanity in Action. Absolwentka licznych szkoleń z zakresu praw człowieka, przeciwdziałania dyskryminacji i równości płci. Trenerka z zakresu amtydyskryminacji i gender oraz edukacji humanitarnej, wyszkolona przez Fundację Autonomia, Stowarzyszenie Kobiet Konsola, Polską Akcję Humanitarną oraz Centre for Gender Equality (Islandia). Specjalistka Public Relations, promocji i zarządzania projektami z obszaru kultury i sztuki - współpracująca z Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki Czasu" w Toruniu, Instytutem Sztuki Wyspa w Gdańsku oraz Austriackim Forum Kultury w Warszawie. Dyrektorka Centrum Praw Kobiet w Gdańsku.
Katarzyna Lewandowska
Wykładowczyni Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, historyczka sztuki, feministka, kuratorka, aktywistka, działaczka na rzecz praw zwierząt i wykluczonych. W badaniach skupia się na poszukiwaniu cielesności w sztuce współczesnej, wykorzystując dyskurs filozofii feministycznej. Zainteresowana sztuką zaangażowaną i totalną, która wchodzi w krytyczny dyskurs z władzą - w szerokim tego słowa znaczeniu. Badaczka zajmuje się także motywami kobiecości w sztuce tybetańskiej. Autorka cyklu wystaw: FEMININE, ANARCHIA, MŁODE, DANZIG MEINE LIEBE, REBELLE.
Filmy