Sopot Jazz Festiwal jest raczej kameralną imprezą, ale ma wiernych fanów. Niemal wszystkie koncerty w Sali Kameralnej Opery Leśnej, Spatifie i Zatoce Sztuki zgromadziły komplet publiczności, a wszystkie występy można określić mianem wirtuozerskich. Organizatorzy odrobili zadanie domowe i poprawili komfort słuchania w Sali Kryształowej.
Otwierający festiwal Ormianin
Tigran Hamasyan zaprezentował swój kwintet
Shadow Theatre. Pianista jest typowym reprezentantem jazzowego ADHD - gra na zmianę na fortepianie i elektrycznym pianie Rhodesa, używa efektów elektronicznych, a do tego śpiewa. Ma przy tym tak wiele do powiedzenia, że niewiele zostawia miejsca swoim kolegom ze sceny i śmiało można zaryzykować, że Tigran najlepiej zaprezentowałby się w małym składzie albo nawet solo. Shadow Theatre dali koncert pełen trudnych, popisowych partii, w którym słychać wyraźnie było wiele odniesień do tradycyjnej muzyki ormiańskiej. To spotkało się z gorącym przyjęciem publiczności.
Drugi dzień Sopot Jazz Festival okazał się daniem złożonym ze skrajnie różnych składników. Trębacz
Franz Hautzinger zaproponował minimalistyczne pejzaże grane solo na trąbce z towarzyszeniem długich pogłosów. Nie miał Austriak łatwego zdania, rozgadaną spatifową publiczność niełatwo nakłonić do słuchania takich dźwięków. Żadnego wyboru nie pozostawił im za to
Jean-Paul Bourelly ze swoim trio
Citizen X, który zawładnął przestrzenią dźwiękową klubu. Widać, że zarówno lider, jak i towarzyszący mu
Sadiq Bey to zaprawieni w bojach krzykacze, którzy brali udział w niejednej manifestacji. Ich muzyka była dość chaotyczna, ale tak pełna energii i pasji, że trudno znaleźć zespół, który z podobnym zaangażowaniem wykonywałby swoją muzykę.
Trzy premiery przygotował dyrektor artystyczny festiwalu Adam Pierończyk na trzeci dzień SJF. Pierwsza z nich to bardzo nietypowe brazylijsko-francusko-belgijskie trio
Nelsona Verasa, w którym można było usłyszeć gitarę klasyczną, piano elektryczne Fendera (
Jozef Domoulin) i perkusję (
Stephane Galland). Zespół zaprezentował niezwykle gęsty i trudny program, w którym było sporo wycieczek do współczesnej muzyki poważnej (skomplikowane harmonie, liczne zmiany i zwroty akcji). Choć mam wrażenie, że był to koncert przegadany, to należy pochwalić Verasa za bardzo wyrazistą koncepcję i konsekwentną realizację, której wisienką na torcie była gra na perkusji Gallanda.
Następne dwa zespoły były to składy specjalnie przygotowane na SFJ.
Trio Michała Tokaja spotkało się z trębaczką Ingrid Jensen, a swój specjalny projekt festiwalowy przygotował Piotr Wojtasik. Pierwszy z nich zaprezentował spokojne, liryczne kompozycje, w których znakomicie zaprezentowali się Polacy: lider na fortepianie,
Łukasz Żyta na perkusji oraz
Sławomir Kurkiewicz na kontrabasie. Kanadyjska trębaczka zdawała się mieć problemy z nawiązaniem relacji z niezwykle organicznym trio Tokaja. Grała momentami dość niepewnie, ale zdecydowanie mogło się podobać ciepłe, pozbawione maniery brzmienie jej trąbki oraz oszczędność. Jako ostatni zaprezentował się kwartet
Wojtasik/Middleton/Kowalewski/Betch, którzy rozpoczęli koncert w sposób akademicki i dość przewidywalny, ale gdzieś w okolicach trzeciego utworu zawiadujący zespołem Piotr Wojtasik nagle się rozluźnił i dobrym humorem (i grą) zaczął zarażać zarówno resztę bandu, jak i widownię.
Jeden z najlepszych koncertów festiwalu dał według mnie Ralph Towner, który otworzył ostatni dzień imprezy. Artysta grający na gitarze klasycznej i akustycznej, dwunastostrunowej, zachwycił lekkością gry, niewymuszoną wirtuozerią, fantastycznym brzmieniem, wychodzącym daleko poza standard gitary jazzowej. Towner mieszał w grze elementy folku (i to niekoniecznie hiszpańskiego), bluesa, potrafił też sięgnąć po rozwiązania
rodem z muzyki dawnej. Rzadko się zdarza, by solowy recital tak przykuł uwagę publiczności. Po Townerze zaprezentowali się
Gary Thomas ze swoim Exile's Gate oraz zespół
Pawła Tomaszewskiego z towarzyszeniem Jacques Schwarz-Barta (którego rodzina, jak się okazało, ma polskie korzenie). Kwartet Thomas zaproponował mocne, twarde, post-bopowe brzmienie, a muzycy zostawiali sobie dużo miejsca na popisy solowe. Saksofon Schwarz-Barta brzmiał zaś zupełnie inaczej niż Thomasa. Artysta z Gwadelupy gustował raczej w słodkich, romantycznych melodiach, podczas gdy Gary Thomas z furią atakował dość agresywnym soundem.
Organizatorzy odrobili zadanie domowe i poprawili komfort publiczności na koncertach w Sali Kryształowej Zatoki Sztuki.
Zniknęły zasłaniające widok rok temu wieże głośników - okazało się, że można je podwiązać do kratownicy pod sufitem. Dzięki temu polepszyła się widoczność i, mam wrażenie, także dźwięk. Widzowie nie mogli też narzekać na duszności, które w zeszłym roku zdecydowanie utrudniały odbiór muzyki. W Sali Kryształowej nadal jest dość ciepło, ale w graniach strefy komfortu. Nadal nie jestem jednak przekonany do pomysłu, by organizować koncerty w namiocie dostawionym do budynku od strony plaży. O ile taki pomysł nieźle by się sprawdził latem, to październikowe temperatury i kiepska akustyka to silne argumenty przeciwko namiotowym występom.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
