10 czerwca na godzinę 19 zapraszamy na otwarcie wystawy Oli Kotarskiej pt. "Atrapy" w Kolonii Artystów na Dolnym Mieście. Artystka zaprezentuje najnowsze prace!
Podobne wydarzenia
17 kwietnia - 8 maja 2024, godz. 18:00
Sopot,
Goyki 3 Art Inkubator
Wstęp wolny
piątek, godz. 19:00
Gdańsk,
Galeria Triada
Wstęp wolny
Po wernisażu tradycyjnie odbędzie się cykliczny projekt Otwarte Pracownie Artystyczne.
Swoje pracownie otwierają rezydenci: Karolina Kardas / Lucyna Kolendo / MARI&AJKU / Leszek Krutulski.
Wystawa odbywa się w ramach projektu pt. "MIESZKAŃCY". Projekt "MIESZKAŃCY" współfinansowany jest przez Gminę Miasta Gdańska.
Aleksandra Kotarska- ur. 1988 w Sejnach, absolwentka ASP w Gdańsku,stypendystka marszałka województwa podlaskiego w 2008 często współpracuje z Ośrodkiem 'Pogranicze- sztuk, kultur, narodów' w Sejnach, CSW 'Łaźnia', Nadbałtyckim Centrum Kultury w Gdańsku, jej prace można było oglądać min na wystawach z cyklu 'Wieszajmy Artystów Każdego Dnia' w Kolonii Artystów w Gdańsku. Zajmuje się malarstwem, ilustracją, fotografią i edukacją artystyczną.
ATRAPY
płytka głębia ostrości.patrzymy. dostajemy do oglądu jeden wybrany fragment ciała, reszta nam umyka, rozmywa się, im dalej tym mocniej. podczas gdy w poprzednich pracach prym wiodło światło wydobywające postaci z cienia - w tych artystka wybrała skupienie. oddaje tylko tyle, ile chce, może, odważy się. każda kończyna, krzywizna; podobnie każda emocja, myśl, historia, anegdota, bajka. komponuje prace jak osobowość. Wskazać moment udawania i zakrywania. Nie jest jasne, gdzie te atrapy. czy same prace, czy zobrazowane ciała, czy ich napięcia, czy ich części, czy przeniesienie na osobiste wyznanie, czy wyznanie samo w sobie, każdy moment maszyny ekshibicjonistycznej może być i jest atrapą. mówi: kłamiemy. znaczenia można tropić i mnożyć. Każdy kolejny ślad plącze się z następnym, każda kolejna atrapa wchodzi w drogę poprzedniej, ciało obraca się, napręża, zakrywa, próbuje uciec - nie ma jednego obrazu,jest cały cykl następujących po sobie. nie ma innej pewności osoby niż następujące po sobie przejawy. gdy już - już stoimy przed twarzą - sekundę wcześniej artystka zasłania ją dłońmi. twierdzi, że stchórzyła, ale może tak to po prostu jest zawsze.
kolejne wymiary. jakby na uboczu znajdujemy kolejne udawania. sugestia efektownej, lekkiej rozrywki szybko zmienia się w bolesne (dosłownie!) upomnienie: oglądanie to wysiłek, nieporównywalny z patrzeniem. epistemiczny trud wiercenia, przeszywania, obejmowania, rzucania, podnoszenia do oczu... atrapy wracają silniejsze o to zmęczenie.
tekst: Artur Król
Swoje pracownie otwierają rezydenci: Karolina Kardas / Lucyna Kolendo / MARI&AJKU / Leszek Krutulski.
Wystawa odbywa się w ramach projektu pt. "MIESZKAŃCY". Projekt "MIESZKAŃCY" współfinansowany jest przez Gminę Miasta Gdańska.
Aleksandra Kotarska- ur. 1988 w Sejnach, absolwentka ASP w Gdańsku,stypendystka marszałka województwa podlaskiego w 2008 często współpracuje z Ośrodkiem 'Pogranicze- sztuk, kultur, narodów' w Sejnach, CSW 'Łaźnia', Nadbałtyckim Centrum Kultury w Gdańsku, jej prace można było oglądać min na wystawach z cyklu 'Wieszajmy Artystów Każdego Dnia' w Kolonii Artystów w Gdańsku. Zajmuje się malarstwem, ilustracją, fotografią i edukacją artystyczną.
ATRAPY
płytka głębia ostrości.patrzymy. dostajemy do oglądu jeden wybrany fragment ciała, reszta nam umyka, rozmywa się, im dalej tym mocniej. podczas gdy w poprzednich pracach prym wiodło światło wydobywające postaci z cienia - w tych artystka wybrała skupienie. oddaje tylko tyle, ile chce, może, odważy się. każda kończyna, krzywizna; podobnie każda emocja, myśl, historia, anegdota, bajka. komponuje prace jak osobowość. Wskazać moment udawania i zakrywania. Nie jest jasne, gdzie te atrapy. czy same prace, czy zobrazowane ciała, czy ich napięcia, czy ich części, czy przeniesienie na osobiste wyznanie, czy wyznanie samo w sobie, każdy moment maszyny ekshibicjonistycznej może być i jest atrapą. mówi: kłamiemy. znaczenia można tropić i mnożyć. Każdy kolejny ślad plącze się z następnym, każda kolejna atrapa wchodzi w drogę poprzedniej, ciało obraca się, napręża, zakrywa, próbuje uciec - nie ma jednego obrazu,jest cały cykl następujących po sobie. nie ma innej pewności osoby niż następujące po sobie przejawy. gdy już - już stoimy przed twarzą - sekundę wcześniej artystka zasłania ją dłońmi. twierdzi, że stchórzyła, ale może tak to po prostu jest zawsze.
kolejne wymiary. jakby na uboczu znajdujemy kolejne udawania. sugestia efektownej, lekkiej rozrywki szybko zmienia się w bolesne (dosłownie!) upomnienie: oglądanie to wysiłek, nieporównywalny z patrzeniem. epistemiczny trud wiercenia, przeszywania, obejmowania, rzucania, podnoszenia do oczu... atrapy wracają silniejsze o to zmęczenie.
tekst: Artur Król
Filmy