Dramat Wskazówki dla poddanych (jap. Nuhikun, 1978) przez niektórych krytyków japońskich bywa określany mianem najbardziej dojrzałego w całym dorobku artystycznym Shûji Terayamy zarówno pod względem treści, jak i formy.
Tytuł jest nawiązaniem do utworu Jonathana Swifta (1731), ale angielskie opowiadanie stało się zaledwie pretekstem do opowiedzenia losów poddanych urzędujących podczas nieobecności ich pana w jego wielkiej posiadłości. Znudzeni codziennym życiem służący postanawiają na zmianę naśladować wlaściciela. Osoba, która w danym momencie odgrywa rolę pana, może wydawać dowolne rozkazy, a pozostałe osoby muszą się im bezwarunkowo podporządkować. Stopniowo bohaterowie zaczynają posuwać się do coraz bardziej drastycznych metod i wydawać rozkazy mające na celu wyłączenie poniżenie drugiej osoby, czerpiąc przy tym sadystyczną przyjemność.
Teatr Laboratorium Ban'yū Inryoku, kontynuując tradycję Tenjō Sajiki, zadaje widzom pytanie, czym jest to, czego ludziom brakuje, czego potrzebują, czym jest prawdziwa wolność, jaki jest związek między władzą, kontrolą drugiego człowieka a seksualnością - w zależności od tego, czy jesteśmy panem czy sługą, ujawniamy przecież drzemiące w nas sadomasochistyczne skłonności.
Teatr Laboratorium Ban'yū Inryoku, kontynuując tradycję Tenjō Sajiki, zadaje widzom pytanie, czym jest to, czego ludziom brakuje, czego potrzebują, czym jest prawdziwa wolność, jaki jest związek między władzą, kontrolą drugiego człowieka a seksualnością - w zależności od tego, czy jesteśmy panem czy sługą, ujawniamy przecież drzemiące w nas sadomasochistyczne skłonności.
Filmy