Nowe płyty, wydane w ostatnim czasie przez trójmiejskich muzyków, dostarczą sporej dawki dobrej muzyki, która, choć daleka od mainstreamu, chwyta za serce i zachwyca wysokim poziomem artystycznym.
Piotr Michna opowiada o swojej płycie "Josef Rheinberger - Organ works vol.1".
Muzyka organowa jest jedną z najtrudniejszych w odbiorze. Z uwagi na "przywiązanie instrumentu do miejsca" koncerty odbywają się tam, gdzie organy się znajdują, a więc przeważnie w kościołach. Jeżeli do tego pogłos jest zbyt duży, ławki kościelne niewygodne, a my nie jesteśmy pasjonatami, odechciewa nam się takiego słuchania już po kilku minutach. Tymczasem, jak zapewnia jeden z trójmiejskich organistów, żeby dotrzeć do sedna tej muzyki, trzeba znaleźć klucz. Jeżeli komuś się to uda, może paść z wrażenia.
Takim kluczem jest bez wątpienia najnowsza płyta gdańskiego organisty
Piotra Michny "Josef Rheinberger - Organ Works vol. 1" (Ars Sonora 2014). Jest to pierwsza część monograficznego projektu, mającego na celu zarejestrowanie wszystkich kompozycji tego wybitnego, choć w Polsce niezbyt dobrze znanego, niemieckiego kompozytora romantycznego.
Kompozycje Rheinbergera przepełnia mistycyzm, są przejrzyste formalnie, dlatego będą stanowiły doskonały punkt wyjścia do zapoznania się z całym bogactwem brzmieniowym muzyki organowej. Całości dopełnia ponad 60-stronicowa książeczka, w której znajdziemy esej odkrywający wiele ciekawostek dotyczących kompozytora, zarejestrowanych utworów oraz kwestii interpretacyjnych, szczegółowe kalendarium biograficzne, a nawet historię pocysterskiego opactwa w Gościkowie-Paradyżu, gdzie dokonano nagrania.
Posłuchaj fragmentów płyty "Maciej Zakrzewski - Liszt&Widor - Organ Works".
W opozycji do mistycyzmu muzyki Rheinbergera stoją dwa wielkie dzieła z gatunku symfonizmu organowego: Fantazja i fuga na temat "Ad nos ad salutarem undam" Franciszka Liszta oraz VI Symfonia organowa g-moll Charlsa Marie Widora, które na swojej płycie
"Liszt & Widor" zarejestrował
Maciej Zakrzewski (Soliton 2014).
Organy Oliwskie, na których dokonano nagrania, to instrument o ogromnych, niemalże nieograniczonych możliwościach, ale Zakrzewski wykorzystuje je z rozwagą. Stopniuje dynamikę, równie często co po spektakularne fortissimo sięga po subtelne piano, bawi się rejestrami, ukazując całe bogactwo barwowe oliwskiego instrumentu. Z dużą dbałością o realizację wszelkich niuansów wykonuje nawet najbardziej wirtuozerskie fragmenty. Jeżeli kogokolwiek urzekło brzmienie oliwskich organów, po przesłuchaniu tej płyty będzie urzeczony podwójnie.
Fragment Koncertu na skrzypce i orkiestrę Naji Hakima (cz. II Moderato) w wykonaniu Agnieszki Maruchy i Orkiestry im. Zenona Brzewskiego pod dyr. Andrzeja Gębskiego.
Organy - tym razem z parafii Zmartwychwstania Pańskiego w Gdańsku Wrzeszczu - usłyszymy również na płycie skrzypaczki
Agnieszki Maruchy "Naji Hakim - Violin Works", a zagrał na nich nie kto inny, jak sam kompozytor. Jeżeli ktokolwiek twierdzi, że muzyka współczesna jest nieprzystępna w odbiorze, trudna a nawet dziwaczna, po przesłuchaniu tej płyty z pewnością zmieni zdanie.
Już od pierwszych dźwięków rozpoczynającego album "Capriccio for violin and organ" jesteśmy świadkami niezwykłego dźwiękowego spektaklu - melodyjne, chwilami liryczne skrzypce droczą się z motorycznymi organami. Choć kompozytor posługuje się współczesnym językiem i rozszerzoną harmonią, muzyka jest jak najbardziej przystępna i piękna zarazem. Podobnie rzecz się ma w pozostałych kompozycjach - nostalgicznym Salve Regina czy niezwykle emocjonalnej Fantazji na skrzypce solo, zainspirowanej obrazem Edwarda Muncha "Młodzi ludzie na plaży". W neoklasycznej Sonacie na skrzypce i fortepian, za którym również zasiadł Hakim, powracają radość i figlarność, które zauważymy również w kończącym album Koncercie na skrzypce i orkiestrę.
Żartobliwy charakter muzyki Naji Hakima, niesamowita melodyjność w połączeniu z motoryką i wpływami orientu (Koncert na skrzypce i orkiestrę) to nie jedyne auty tego albumu. Największymi zaletami są niezwykła wręcz emocjonalność i energia, jakie artyści włożyli w każdy wykonywany dźwięk. Całość dopełniła perfekcja wykonania.
Dosia McKay opowiada o płycie, którą w studiu Radia Gdańsk nagrał NeoQuartet.
Pozostajemy przy muzyce współczesnej, ale zmieniamy kontynent, ponieważ ostatnią z polecanych przeze mnie płyt jest najnowszy album gdańskiego
NeoQuartetu (Karolina Piątkowska-Nowicka - I skrzypce, Paweł Kapica - II skrzypce, Michał Markiewicz - altówka, Krzysztof Pawłowski - wiolonczela oraz Paweł Nowicki - wibrafon) "Glossolalia" z muzyką amerykańskiej kompozytorki polskiego pochodzenia, Dosi McKay.
Termin glosolalia oznacza wypowiadanie w stanie religijnego uniesienia niezrozumiałych dźwięków. Dosia McKay poprzez swoją muzykę nawiązuje do publicznych zgromadzeń religijnych, podczas których osoba obdarzona charyzmatem "śpiewa językami" a pozostali członkowie kongregacji uatrakcyjniają ten przekaz dośpiewując do improwizowanej melodii dźwięki akordu, z reguły durowego. Tego rodzaju praktyki prowadzą często do transu i duchowej ekstazy.
Dosia McKay, choć wyraźnie nawiązuje do glosolalii, czego dowodem są chociażby kantylenowe partie solowe na tle statycznego akompaniamentu, w zakresie harmonii wykracza znacznie poza system dur-moll - znajdziemy tutaj odniesienia zarówno do skal modalnych jak i atonalności Schoenberga. Również zakres stylistyczny jest ogromny, ponieważ doszukamy się na płycie elementów popu, jazzu, a nawet rocka. Kompozytorka kieruje się jednak tym samym przesłaniem, co glosolalia - muzyka jest ekstatyczna i transowa, przez co silnie oddziałuje na emocje słuchacza. I to nie tylko tego wyedukowanego muzycznie.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
