- Czasem trzeba wybrać, pokazywać to, co się chce, ale nie mieć z tego kokosów, czy pokazywać to, co chcą zobaczyć inni i czerpać z tego pieniądze. Ja postawiłam na pierwszą opcję. Cały czas uczę się żyć ze sobą w zgodzie - mówi Monika Rucińska, fotografka, laureatka plebiscytu publiczności Gdańsk Press Photo, której projekt "Ciało" zebrał najwięcej głosów czytelników Trojmiasto.pl.
Aktualne wystawy w Trójmieście
rodzinę, przyjaciół etc.
22%
przyrodę lub zwierzęta
29%
Magda Mielke: Jak to się u ciebie zaczęło? Od dziecka biegałaś z aparatem?Monika Rucińska: Od kiedy pamiętam ciągnęło mnie do robienia zdjęć. Gdy byłam dzieckiem robiłam zdjęcia starymi analogiami. Wtedy nie było jeszcze cyfrówek. W moim domu rodzinnym zdjęcia zawsze były traktowane z szacunkiem. Stos albumów fotograficznych, idealnie opisanych datami, miejscami. Gdy dorastałam zaczęłam rozumieć, że to, co robię, sprawia mi przyjemność. Mogę pokazać innym ludziom swój sposób widzenia. Na 18. urodziny z uzbieranych pieniędzy kupiłam sobie pierwszą lustrzankę fotograficzną i przepadłam... Robiłam tyle zdjęć, ile chyba nikt nie robi w całym swoim życiu.
Mimo to nie chciałaś iść w tym kierunku?
W liceum fotografowałam, ale często słyszałam, że fotograf to nie zawód, to zabawa. Wymyśliłam więc sobie, że będę się uczyć w kierunku promedycznym. Biologia, chemia... Na szczęście w trzeciej klasie doszłam do wniosku, że nie ma mowy. Na maturze wjechał polski i wos, a potem wyjechałam na studia do Łodzi. Chciałam iść na ASP albo Filmówkę, ale opuszczając swoją wieś nie miałam pojęcia, że żeby gdziekolwiek się dostać, będę potrzebowała już jakiejś wiedzy fotograficznej. A ja zupełny laik, samouk... Jedyne, gdzie się dostałam to studium fotograficzne. Ale może to i dobrze.
Ostatecznie ukończyłaś coś pokrewnego - pedagogikę edukacji przez sztukę.Uwielbiałam te studia. Bardzo mocno otworzyły mi głowę na sztukę i kulturę. A studiów fotograficznych nie mam. Wiele osób mówiło - ciesz się, przecież tam trzeba robić wszystko pod profesorów. Zero własnego patrzenia. Niestety - zgadza się. W studium do którego chodziłam było tak samo. Szkoła tak mocno wpłynęła na mnie, że odrzuciłam aparat na dwa lata. Była to najdłuższa przerwa w moim życiu. Nie mogłam robić zdjęć, zwyczajnie mi to zbrzydło, źle się kojarzyło. Po siedmiu latach mieszkania w Łodzi, studiowaniu, nadszedł kryzys. Psychiczny. Pierwsze zetknięcie z depresją.
Sztuka w galerii handlowej ma sens?
Jak to się więc stało, że ponownie chwyciłaś za aparat?Nie poddałam się - całe szczęście - wiedziałam, że kocham to robić. Walić wszystkie zasady, przecież ja muszę pokazywać to, co mi siedzi w głowie, a nie to, co będzie podobać się innym. Czułam, że pora na zmiany. Wzięłam mapę i wskazałam pierwsze miejsce, które wpadło mi oczy. Trójmiasto! Tak, wyprowadzam się. Już od czterech lat mieszkam w Gdyni.
Zaczęłam bardzo dużo fotografować, ale nie miałam odwagi postawić na jedna kartę. Stąd też próbowałam swoich sił w wielu różnych instytucjach na rozmaitych stanowiskach. Jedne były lepsze, jedne gorsze, ale ciągle czułam w sercu, że to nie to... no i miałam zwyczajnie zbyt mało czasu na to, co kocham, czyli na robienie zdjęć.
Rok temu podjęłam jedną z najważniejszych decyzji w moim życiu. Nigdy więcej etatu. A już na pewno nie pełnego i nie takiego, gdzie muszę pracować w stałych godzinach w stałych dniach. Teraz skupiam się przede wszystkim na fotografii, ale również na sztuce, kulturze, animacji społecznej. Prowadzę przeróżne warsztaty: fotograficzne, kreatywne, artystyczne. Udzielam się społecznie w
domach sąsiedzkich, nawet działania jednego z nich - Alternatywy 5 w Sopocie - koordynuję.
I udaje ci się z tego utrzymać?Z fotografii da się wyżyć, ale wszystko zależy od tego, jaką fotografią się zajmuje i na jakim poziomie chce się żyć. Każdy ma inne oczekiwania. Ja łącząc sztukę, kulturę i edukacje - żyję, ale pieniądze nigdy nie były u mnie na pierwszym miejscu. Wolę mieć mało, ale robić to, co siedzi mi w głowie i sercu. I oby tak zawsze było.
Od razu poszłaś w artystycznym kierunku, nie robisz komercyjnych zleceń, sesji ślubnych itp. Nie myślałaś, żeby pójść taką - chyba łatwiejszą - drogą?Fotografia od zawsze była dla mnie ważna, dlatego że mogłam nią wyrażać siebie. Niestety, robiąc sesje ślubne czy inne okazjonalne, nie odczuwam tej satysfakcji. Owszem, nie wykluczam ze takie zdjęcia potrafią być piękne, pokazują mnóstwo emocji itd. Jednak to klient decyduje, jak te zdjęcia mają wyglądać.
Fotografią zajmuję się dlatego, że kocham to robić. Jak wspominałam, nigdy moją pierwszą motywacją nie były pieniądze. Jasne, byłoby super, gdyby ktoś płacił za to, co chcę pokazać światu. Ale nie zawsze tak jest. Czasem trzeba wybrać, pokazywać to, co się chce, ale nie mieć z tego kokosów, czy pokazywać to, co chcą zobaczyć inni i czerpać z tego pieniądze. Ja postawiłam na pierwszą opcję. Cały czas uczę się żyć ze sobą w zgodzie. Nie pieniądze, nie sława, a satysfakcja i spełnienie jest dla mnie największą wypłatą.
Na czym się więc skupiasz fotografując?Chcę tworzyć takie fotografie, przy których trzeba się zatrzymać. Zastanowić, pomyśleć. Chcę, aby moje fotografie wywoływały emocje.
A co cię inspiruje? Inspirują mnie ludzie. Ich zachowania, wygląd, a także natura. Ona jest idealnym przykładem, jak dobierać barwy, jak bawić się światłem, jak stworzyć dobrą kompozycję. Ale czasem inspiracją, bodźcem do powstania danego pomysłu jest u mnie cokolwiek... Czasami wystarczy jedno wyjście do marketu budowlanego i nagle mam milion pomysłów... ładne sznury, kable, farby (śmiech). Czasem tak po prostu jest, że coś zobaczę i jest klik.
Niedawno w różnych miejscach m.in. w sopockich Dwóch Zmianach mogliśmy oglądać twoją pierwszą wystawę - "Ciało". Projekt wpisuje się w ruch body positive. Opowiedz o nim coś więcej.Projekt "Ciało" rozpoczęłam w sierpniu 2021 roku. Pomysł polegał na ukazaniu ciała jako jedności z naturą. Ciała takiego, jakim jest, bez żadnych wykluczeń. Nagie ciało to też natura. Z ziemi jesteśmy i w ziemię się zamienimy. Wszystko to, co nas otacza - to my. Zdjęcia wykonywałam podczas każdej z czterech pór roku. Zapozowało mi wiele cudownych kobiet. Większość osób była dla siebie nieznajoma, pierwszy raz przed aparatem i pierwszy raz ukazywały swoją nagość. Pomimo to zaufały mi oraz sobie nawzajem i powstało z tego coś niesamowitego. Oprócz niesamowitych kadrów, powstała silna więź między nami. Energia podczas spotkania była nie do opisania. Każda czuła się ważna i każda czuła się piękna.
Zakłady fotograficzne w Trójmieście
Jedno z twoich zdjęć, pochodzące właśnie z tego projektu, możemy oglądać na wystawie pokonkursowej tegorocznego konkursu Gdańsk Press Photo. Otrzymałaś nagrodę publiczności - czytelnicy portalu Trojmiasto.pl na twoją fotografię oddali najwięcej głosów. Jakie to uczucie? Bardzo się cieszę, że ten projekt został doceniony. Wcześniej jedno ze zdjęć było na wystawie pokonkursowej "Wystaw się" w CSW w Toruniu, teraz Gdańsk Press Photo. Jednak największą nagrodą podczas tych dwóch konkursów była oczywiście dla mnie nagroda publiczności. Robię to dla ludzi i miłe, kiedy ludzie to czują i mi kibicują. Wystawa zdjęć była w Dwóch Zmianach w Sopocie, w Strefie dla Was w Rumi oraz w Kinie Żeglarz w Jastarni. Wszędzie był cudowny odbiór, mnóstwo osób, wiele ciepłych rozmów, słów gratulacji i podziwu za odwagę. A ja wcale nie uważam tego za odwagę. Przecież to nasze ciała. Dlaczego posiadając je, musimy się wstydzić, być odważnym, aby je pokazać, zaskakiwać, imponować?
Wydaje się, że fotografia jest dla ciebie jakąś formą psychoterapii, ale taka praca wymaga też od ciebie bycia poniekąd psychologiem.Trochę taki fotopsycholog jestem. A już na pewno po projekcie "Ciało", gdzie wiele kobiet odkryło siebie na nowo, zobaczyło i pokochało. Robiąc zdjęcia zawsze rozmawiam z ludźmi. Nigdy nie traktuję ich przedmiotowo. Żeby zrobić dobre zdjęcia, zawsze trzeba zrobić dobrą atmosferę, wzbudzić zaufanie, trochę poznać drugą osobę, aby poczuła się swobodnie, pokazała swoją twarz. Nawet jeśli pracuję z profesjonalnymi modelkami, to poznanie tej drugiej osoby jest dla mnie mega ważne. Nawet jeśli są to ustawione pozy, to chcę, aby mimo wszystko wychodziły z wnętrza naszej naturalności.
Jest w tym jakaś reguła - najpierw pojawia się pomysł, potem szukasz do niego modelek czy raczej odwrotnie - konkretna twarz, sylwetka, osobowość sprawia, że powstaje pomysł, jak to zrobić?Nie ma reguły. Czasem zobaczę jakąś twarz i wiem, że muszę ją sfotografować i pomysł do tego, jak to zrobić przychodzi z czasem. Zdarza się również tak, że mam jakiś konkretny pomysł i do tego pomysłu szukam twarzy. Jednak wiele dobrych kadrów wychodzi bardzo spontanicznie. Mam osobę, mam ogólny zarys i przede wszystkim cudowny zespół (Ewelina Antosz - makijaż i charakteryzacja, Marina Kuzmenko - stylizacja włosów). Podczas sesji wiele się dzieje, czasami zamysł przeobraża się w całkiem coś innego, czasami wpadnie nam w ręce jakiś przedmiot - wazon, zasłona i nagle sesja nabiera całkiem innego charakteru. I to jest w tym najlepsze. Ta nieoczywistość, nieprzewidywalność. I stąd też moja miłość do fotografii analogowej.
Sztuka w galerii handlowej ma sens?
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
