Migracje | Kreacje

Zaproszeni artyści interpretują tematykę migracji zarówno z perspektywy własnych doświadczeń, jak i losów innych, nieznanych ludzi oraz aktualnych i historycznych procesów społecznych. Zadają pytania o to, czym jest emigracja, jakie budzi skojarzenia, emocje, jakie przywołuje obrazy, postaci, wydarzenia, co to znaczy być emigrantem, imigrantem, nomadą, obcym, nie tylko za granicą, ale także we własnym kraju. Każdy z artystów szuka odpowiedzi na postawione pytania, stosując własne środki wyrazu i odwołując się do zróżnicowanych wątków. Prace poszczególnych twórców wskazują na takie społeczne, ekonomiczne i polityczne aspekty jak migracje "za chlebem", poszukiwanie wolności, marzenia o lepszym życiu, ucieczka z kraju, nielegalni imigranci, przesiedlenia. Zagłębiają się również w prywatną historię, bezpośrednie przeżycia, traktując migracje jako proces transformacji, wewnętrznej przemiany, poszukiwania własnej tożsamości i duchowej wędrówki.

Mural Sławomira ZBK Czajkowskiego przywołuje wspomnienia artysty z Londynu, kiedy mieszkając na squacie, obserwował z zaciekawieniem, przymrużeniem oka i ironicznym dystansem emigrantów, którzy przyjeżdżali tam w gorączkowym poszukiwaniu lepszego życia. Cykl impresyjnych rysunków "Displaced" Sławomira Elsnera inspirowanych fotografią prasową przedstawia obozowiska bezimiennych uciekinierów - imigrantów, mieszkających w prowizorycznych namiotach, przemieszczających się w bliżej nieznanym kierunku na niebezpiecznie przepełnionych ciężarówkach i łodziach. Ludomir Franczak w projekcie "Odzyskane" przywołuje zapomniane archiwalia - życiorysy obywateli niemieckich ze Słupska, wśród których znajdziemy przede wszystkim zwykłe, mało interesujące życia zwyczajnych ludzi, których los zetknął się z zawieruchą wojenną i polityczną. Joanna Górska i Rafał Góralski z Galerii Rusz wykorzystują nośniki billboardowe do refleksji nad wolnością, która jest niezbywalnym prawem człowieka, a czasem jedyną wartością, jaka pozostaje emigrantom. Druga praca mówi o migracji jako poszukiwaniu bezpiecznego miejsca - własnego domu, który pragnie się wreszcie gdzieś odnaleźć.

Radek Szlaga odwołuje się do najprostszych, niskopłatnych i mało prestiżowych zajęć dla niewykwalifikowanych pracowników - rozbiórek domów i zrywania azbestu oraz zmywania "garów", które sytuują imigrantów, przybywających wraz z kolejnymi falami migracji zarobkowych do USA, Wielkiej Brytanii i Irlandii, na dole drabiny społecznej. Krzysztof Topolski w instalacji dźwiękowej na telefon komórkowy wykorzystuje trasę SKM do akustycznej wyprawy między opowieściami emigrantów oraz dźwiękami ich otoczenia. Anna Witkowska, nawiązując do słynnej walizki Duchampa, interpretuje migracje jako mentalną, wewnętrzną podróż, symbolizowaną przez przenośną kolekcję sztuki, do której artystka starannie selekcjonuje swoje prace prezentowane w miniaturowych reprodukcjach. Druga część projektu w postaci wyświetlanych napisów, jakie można spotkać na każdym dworcu, przywołuje cytaty z "Dzienników" Witolda Gombrowicza, artysty-emigranta skupionego przede wszystkim na swojej podmiotowości i statusie twórcy. Julita Wójcik w pracy "Transatlantyk" również przywołuje Gombrowicza i pyta o to, co znaczy emigracja i kiedy jest się emigrantem. W symbolicznym miejscu, z którego pisarz odpłynął do Ameryki, przy Nabrzeżu Francuskim w gdyńskim porcie, performerka niepewnie dryfuje na tratwie z walizek, doświadczając fizycznie, a także metaforycznie losu emigranta - artysta podobnie jak emigrant zmierza ku nieznanemu, mówi innym językiem niż otaczający ludzie, zrywa z przeszłością i tradycją, a przede wszystkim doświadcza życiowego poczucia niestabilności. Iwona Zając kontynuując projekt "Cudzoziemka", mówi o własnym doświadczeniu emigracji zarobkowej, ale przede wszystkim o procesie transformacji wewnętrznej, poczuciu obcości i szukaniu tożsamości. Określa swój statut jako cudzoziemka i zadaje otwarte pytanie "Możesz mi dać jakąś radę?", zapraszając widzów do interakcji ze swoją pracą.

Wystawa "MIGRACJE | KREACJE" stanowi wielowymiarowy obraz migracji i proponuje szereg twórczych interpretacji w postaci interwencji artystycznych w przestrzeni miejskiej - instalację, sztukę na billboardach, sztukę video, mural, interaktywną aplikację, akcję miejską. Zaproszenie przez Muzeum Emigracji współczesnych twórców do artystycznej wypowiedzi w przestrzeni publicznej jest niestandardową próbą definicji i otwartej dyskusji na temat migracji. Pytanie "co to znaczy być emigrantem?" generuje szereg mniej lub bardziej zaskakujących skojarzeń, które przełożone na język sztuki odwołują się do historii, procesów ekonomicznych i społecznych oraz osobistych przeżyć i poszukiwań artystów.

Osią wystawy jest sieć Szybkiej Kolei Miejskiej łącząca Gdańsk z Gdynią, a działania artystyczne zlokalizowane są między innymi na dworcach i peronach kolejowych, w miejscach związanych z codziennym przemieszczaniem się i migrowaniem w obrębie aglomeracji trójmiejskiej. Kontakt ze sztuką w przestrzeni publicznej i dostępność wystawy dla szerokiego kręgu pasażerów kolejki miejskiej ma szansę wytrącić widzów z codzienności i zachęcić do refleksji, tworzenia dalszych skojarzeń i własnych odpowiedzi na pytania stawiane przez artystów.

Kuratorka: Justyna Wicenty | Muzeum Emigracji w Gdyni

MIGRACJE | KREACJE
sztuka w przestrzeni publicznej

1-14.07.2013

trasa SKM | Gdańsk - Sopot - Gdynia
perspektywy e-/i-/migracji




Sławomir ZBK Czajkowski | mural | budynek stacji transformatorowej PKP | Gdynia Główna | 2013

Sławomir Czajkowski w charakterystycznym dla siebie stylu, łączącym świeży język malarski z żartobliwą analizą współczesnego życia, wykonał mural na budynku stacji transformatorowej przy dworcu PKP Gdynia Główna. Artysta przywołuje swoje wspomnienia z Londynu, kiedy mieszkał na squacie, żył niejako na skraju społeczeństwa, dobrze się przy tym bawiąc. Jednocześnie z zaciekawieniem i ironicznym dystansem obserwował emigrantów, którzy przyjeżdżali tam w gorączkowym poszukiwaniu lepszego życia. W ramy pocztówki z raju, banalnych wyobrażeń o dobrobycie, wpisana została impresja na temat wakacyjnej spontaniczności, patrzenia z boku na prozę życia i pogoni za lepszym losem. W przewrotnej wizji raju Czajkowskiego, albo kwiaty lądują na śmietniku, albo to śmietnik staje się wazonem na kwiaty.

Sławomir ZBK Czajkowski (1982)

Jeden z najbardziej aktywnych i docenianych artystów w dziedzinie street artu, autor wielu prac i działań realizowanych w przestrzeni miejskiej. Pochodzi z Zielonej Góry, gdzie w 2006 r. obronił dyplom z malarstwa w Instytucie Sztuki i Kultury Plastycznej Uniwersytetu Zielonogórskiego. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień - w 2009 r. zdobył główną nagrodę dla debiutujących malarzy w konkursie im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu. W swoich pracach porusza tematy uniwersalne podejmowane przez artystów z dużych miast, koncentrując się na żartobliwym komentowaniu rzeczywistości. W 2008 r. współtworzył we Wrocławiu wystawę Artyści Zewnętrzni. Out of Sth. - pierwszą dużą prezentację sztuki miejskiej, której kolejne odsłony odbywają się co roku.


Sławomir Elsner | Displaced | cykl rysunków | pochylnia, zejście z peronu SKM do dworca PKP | Gdynia Główna | 2004-2012

Obrazy Sławomira Elsnera Displaced to pieczołowicie wykonane kredką rysunki ukazujące ludzi w sytuacjach przejściowych, granicznych (ang. displaced person - uchodźca, wysiedleniec). Jest coś niepokojącego w tych wyrafinowanych pod względem formalnym obrazach - niewinna na pierwszy rzut oka scena przy ognisku przedstawia bose dzieci podtrzymujące ogień za pomocą sterty papierów. Patrząc, zastanawiamy się, czym zajmuje się anonimowa kobieta stojąca samotnie na tle pustej scenerii. Bezimienni uciekinierzy obozujący w prowizorycznych namiotach, przemieszczający się w bliżej nieznanym kierunku na niebezpiecznie przepełnionych ciężarówkach i łodziach. Elsner wprowadza widza w konsternację, łącząc piękną formę z motywami zaczerpniętymi z fotografii prasowej i relacji medialnych, które zdają się tak łatwo obecnie podlegać estetyzacji.

Sławomir Elsner (1976)
Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i fotografią. Odbył studia artystyczne w Kunsthochschule w Kassel, które ukończył w 2002 r. Pochodzi z Wodzisławia Śląskiego, od wielu lat mieszka i tworzy w Berlinie. Jego prace były wystawiane na wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce, Niemczech, Francji, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych i Korei Południowej. Jego prace nadają nowe znaczenia prozaicznym wydarzeniom życia codziennego. Źródłem inspiracji artysty są fotografie prasowe bądź własne, które następnie przetwarza na kompozycje nabierające walorów poetyckich i malarskich, zmieniając obiektywne fakty w artystyczne przeżycie.

Ludomir Franczak | Odzyskane | interwencja artystyczna | gablota na peronie, Gdynia Redłowo | kasy SKM, Gdynia Główna | 2013


Ludomir Franczak w projekcie Odzyskane zgłębia temat powojennych migracji, przeplatania się losów Niemców i Polaków. Artysta przywołuje zapomniane archiwalia - fotografie portretowe Niemców z okolic Miastka i Człuchowa oraz odręcznie pisane życiorysy obywateli niemieckich ze Słupska, którzy dołączali je do deklaracji lojalności podpisywanych zaraz po zakończeniu wojny w 1945 r. Ogłoszenia na peronie kolejowym zadają pytanie Czy znasz tę kobietę?, Czy znasz tego mężczyznę?, próbując odzyskać fragmenty utraconych losów. Życiorysy zamknięte przez lata w teczkach słupskiego archiwum pojawiają się w nowym kontekście, stawiając pytanie o to, kto właściwie mieszkał w mieście Stolp zanim stało się Słupskiem. Wśród sprawozdań spisanych w akcie wymuszonej auto-retrospekcji znajdziemy przede wszystkim proste, mało interesujące, czasem wręcz banalne biografie zwyczajnych ludzi, których los zetknął się z zawieruchą wojenną i polityczną. Intrygujące biogramy pojawiają się po ponad pięćdziesięciu latach w przestrzeni miejskiej w gazecie dystrybuowanej na trasie SKM do Słupska.

Ludomir Franczak (1974)
Artysta wizualny i performer. Pochodzi ze Słupska, ukończył Wydział Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 2010 r. otrzymał nagrodę Prezydenta Miasta Słupska za aktywne działania kulturalne. Był kuratorem ponad dwudziestu wystaw w Polsce i za granicą, a także plenerów międzynarodowych. W swoim dorobku ma szereg wystaw indywidualnych i zbiorowych, łączących malarstwo, performance i fotografię. Jest twórcą sześciu kolekcji mody prezentowanych w formie teatru mody w Polsce, Portugalii i Anglii.

Galeria Rusz | Wolność | W końcu | prace na billboardach | peron Gdańsk Stocznia | 2013

Joanna Górska i Rafał Góralski z Galerii Rusz wykorzystują nośniki billboardowe do refleksji nad wolnością, która według powszechnej definicji praw człowieka jest niezbywalnym prawem każdego z nas, a w przypadku emigrantów, którzy niczego nie posiadają, czasem jedyną wartością, jaka jeszcze do nich należy.

Praca W końcu mówi o migracji w kontekście metaforycznego celu poszukiwań - własnego domu, który pragnie się gdzieś wreszcie odnaleźć, otworzyć właściwym kluczem i wejść w jego bezpieczny obszar.

Galeria Rusz | Joanna Górska i Rafał Góralski (1973)

Galeria Rusz to grupa artystyczna, która specjalizuje się w prezentacji sztuki w miejskiej przestrzeni. Trzykrotnie otrzymali stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, dwukrotnie stypendium Miasta Torunia. W 2007 r. za całokształt działalności otrzymali nagrodę Miasta Torunia im. Grzegorza Ciechowskiego. Artyści od 1999 r. tworzą artystyczne billboardy z różnorodnym przekazem, które traktowane są przez nich jako narzędzia do myślenia i umieszczają je w galerii billboardowej przy Szosie Chełmińskiej 37 w Toruniu. Grupa zajmuje się sztuką miejską w kilku wymiarach: tworzy murale, przeprowadza interwencje, realizuje akcje plakatowe i społeczne. Artyści są pomysłodawcami i organizatorami Międzynarodowego Festiwalu Sztuki na Billboardach Art Moves.

Radek Szlaga | Azbest | Gary | prace na billboardach | peron Gdańsk Oliwa | peron Gdynia Redłowo | 2013


Radek Szlaga w projektach billboardów odwołuje się do sugestywnych określeń - azbestu i garów jako synonimów najprostszych, niskopłatnych i mało prestiżowych zajęć dla niewykwalifikowanych pracowników przybywających wraz z kolejnymi falami migracji zarobkowych do różnych odległych miejsc świata. Wcześniej były to rozbiórki domów i zrywanie azbestu w USA, obecnie praca na zmywaku w Wielkiej Brytanii i Irlandii. Ich wspólnym mianownikiem jest pejoratywne wyrażenie brudna robota, praca poniżej kwalifikacji, która sytuuje imigrantów na dole drabiny społecznej. Szlaga w ironiczny sposób zestawia te skojarzenia z niegdysiejszym symbolem polskiego dobrobytu - małym fiatem. Maluch jako szczyt aspiracji, wymarzony cel fuch, wyjazdów na saksy, migracji zarobkowych, które skazane są i tak na dążenie do dorabiania się w wersji krajowej - luksusu kategorii B.

Radek Szlaga (1979)

Zaliczany do grona najciekawszych malarzy polskich, autor grafik, instalacji i książek artystycznych. W 2005 r. ukończył z wyróżnieniem Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu. Mieszka i pracuje w Warszawie. Prezentował swoje prace na licznych wystawach w Polsce i za granicą. Był stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, laureatem Nagrody Artystycznej Miasta Poznania. Otrzymał nagrodę Kompas Sztuki 2012. Jest współzałożycielem grupy artystycznej Penerstwo, łączącej różne środki wyrazu i czerpiącej z kultury masowej i sztuki ulicznej. Chłopięce zainteresowania, kultura popularna, sport, zwykli ludzie to istotne inspiracje artysty, który często porusza się w estetyce komiksu, kultury hip-hopowej i sztuki ulicznej.

Krzysztof Topolski | Arszyn / Emigrant GPS | interaktywna aplikacja | trasa SKM Gdańsk Główny - Gdynia Główna | 2013

Instalacja oparta jest na działaniu systemu GPS, centralnym elementem realizacji jest telefon komórkowy z systemem operacyjnym Android, wyposażony w odpowiednio zaprogramowaną aplikację. Pasażerowie kolejki SKM odbędą akustyczną wyprawę między opowieściami i krajami. W wybranych miejscach na trasie podróży między Gdańskiem a Gdynią automatycznie uruchamiać się będą nagrania dźwiękowe, a słuchacz, zwiedzający, podróżnik, wyposażony w telefon ze słuchawkami, będzie się wsłuchiwał m. in. w historie Polaków zarejestrowane w Londynie podczas pracy nad projektem Arszyn_Emigrant w 2007 r. W realizacji pojawią się również inne nagrania terenowe, rozmowy, odgłosy i krajobrazy akustyczne zebrane i odnalezione przez autora. Powstanie interaktywna kompozycja z pogranicza słuchowiska, muzyki konkretnej i kompozycji krajobrazu akustycznego, której narracja budowana będzie przez samego słuchacza w zależności od jego położenia geograficznego na trasie kolejki. [Krzysztof Topolski]
Link do ściągnięcia aplikacji na stronie: www.muzeumemigracji.pl

Krzysztof Topolski (1973 )

Muzyk, perkusista, improwizator, artysta dźwiękowy. Stypendysta Museums Quartier w Wiedniu oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Organizuje prezentacje i wykłady poświęcone muzyce współczesnej i sztuce dźwięku, prowadzi warsztaty. Komponuje przy użyciu komputera, tworzy interaktywne i dźwiękowe instalacje. Współpracuje i występuje z wieloma muzykami, zespołami i projektami muzycznymi m.in. Kobietami, Dziećmi Kapitana Klossa, Pink Freud, Emiterem, Mikołajem Trzaską, Wojciechem Mazolewskim. Realizuje solowe projekty jako Arszyn, w których skupia się na muzyce elektronicznej, elektroakustycznej, dźwięku, rytmie perkusyjnym i elektronicznym oraz budowaniu atmosfery.

Anna Witkowska | Z walizki | instalacja | gablota na peronie | Gdańsk Oliwa | 2013
Dziennik | instalacja | wyświetlacz pod rozkładem jazdy w holu Dworca PKP | Gdańsk Główny | 2013

Anna Witkowska, nawiązując do słynnej walizki Duchampa, tworzy mobilną kolekcję sztuki, do której artystka starannie selekcjonuje swoje prace prezentowane w formie miniaturowych reprodukcji. Przenośne małe muzeum w gablocie ogłoszeniowej na peronie SKM symbolizuje to, co artystka chciałaby zabrać ze sobą, interpretując emigrację jako mentalną, wewnętrzną podróż, którą odbywamy w głąb siebie, penetrując własną tożsamość. Druga część projektu - w postaci wyświetlacza diodowego, jaki można spotkać na każdym dworcu, związanego kierunkiem i czasem przemieszczania się - przywołuje cytaty z Dzienników Witolda Gombrowicza, artysty-emigranta skupionego na swojej podmiotowości i statusie twórcy. Medium używane do celów informacyjnych posłuży do refleksji nad zapiskami z życia pisarza.

Anna Witkowska (1978)

Artystka, projektantka, graficzka. Jest absolwentką gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Otrzymała dyplom z projektowania graficznego za książkę przedstawiającą działalność artystów na byłych terenach Stoczni Gdańskiej. Mieszka i pracuje w Gdańsku. Tworzy osobno, jak i w duecie z Adamem Witkowskim. Artyści byli nominowani do prestiżowej nagrody Spojrzenia 2011 Fundacji Deutsche Bank. Witkowską inspiruje najbliższe otoczenie, popkultura, którą zapożycza i cytuje w swoich pracach. Do swoich prac wprowadza elementy tekstu i symbole znane powszechnie, logotypy wielkich firm, przetwarzając je i grając ze światem reklamy i marketingu. Jej prace wideo często opowiadają ironiczną historię miejsc zapomnianych i opuszczonych.

Julita Wójcik | Transatlantyk | video | hol za kasami PKP | dworzec Gdynia Główna | 2013

Co znaczy emigracja? Kiedy jest się emigrantem?
Wtedy, kiedy nie jest się członkiem społeczności. Kiedy mówi się innym językiem niż otaczający cię ludzie. Kiedy nie masz stabilnej sytuacji finansowej. Kiedy nie możesz korzystać ze świadczeń dostępnych innym pełnoprawnym obywatelom. Wtedy stajesz się wykluczonym. Czasem wręcz emigrantem we własnym kraju. Wtedy, kiedy wyruszasz na nieznane lądy, w poszukiwaniu nowego lepszego świata. Wtedy, kiedy zrywasz z tradycją.

Dlaczego artysta jest w tym kraju emigrantem?
Znaczna część artystów w Polsce pozbawiona jest socjalnych świadczeń emerytalno-zdrowotnych. Artyści znajdują się w szarej strefie. Są wyłączeni z tego systemu jak emigranci. Ich sytuacja jest niestabilna niczym bujanie się na fali. Odnosząc się do Trans-Atlantyku Witolda Gombrowicza, który w 1939 r. wyruszył z Gdyni na emigrację, sytuacja ta niewiele się zmieniała od tamtego czasu.

Bycie emigrantem jest doznaniem niestabilności. [Julita Wójcik]

Dokumentacja video przedstawia akcję Julity Wójcik - w symbolicznym miejscu, z którego Gombrowicz odpłynął do Ameryki, przy nabrzeżu Francuskim w gdyńskim porcie, performerka niepewnie dryfuje na tratwie z walizek, doświadczając fizycznie, a także metaforycznie losu emigranta. Artystka, podobnie jak emigrant, zmierza ku nieznanemu, mówi innym językiem niż otaczający ludzie, a także doświadcza życiowego poczucia niestabilności.

Julita Wójcik (1971)

Performerka, twórczyni prac artystycznych, płetwonurek. Studiowała na Wydziale Rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. W 2012 r. otrzymała Paszport Polityki w kategorii sztuki wizualne oraz Sztorm Roku. Pięciokrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach publicznych w Polsce i za granicą. W swoich pracach zaciera podziały między sztuką, a rzeczywistością. Proste czynności, takie jak obieranie ziemniaków, szydełkowanie, puszczanie latawców, uprawianie ogródka kojarzą się z codzienną rzeczywistością, a wpisane w kontekst artystyczny zyskują nowe, nobilitujące znaczenie. Jej prace charakteryzują się poczuciem humoru i optymizmem.

Iwona Zając | Jestem cudzoziemką. Czy możesz dać mi jakąś radę? | mural na billboardzie | plac Konstytucji przed Dworcem PKP Gdynia Główna | 2013
Jestem zwyczajna | video | korytarz przy wejściu do Dworca PKP | Gdańsk Główny | 2012

Cudzoziemka to projekt realizowany od 2006 r., traktujący o złożonych relacjach pomiędzy matką i córką, poczuciu obcości kobiet w rodzinie i społeczeństwie, dziedziczonych traumach, o odkrywaniu tego, co wspólne między kobietami z różnych pokoleń, a także o byciu cudzoziemką w obcym kraju. Inspiracją dla projektu była książka Cudzoziemka Marii Kuncewiczowej, a w szczególności wydanie z 1973 r., z szatą graficzną zaprojektowaną przez Barbarę Olszyńską. Cudzoziemka składa się z obrazów, rysunków oraz instalacji. [Iwona Zając]

Iwona Zając kontynuując projekt Cudzoziemka mówi o własnym doświadczeniu emigracji zarobkowej, kiedy w Londynie zarabiała na swoją sztukę w kawiarni, ale przede wszystkim o długotrwałym i złożonym procesie transformacji wewnętrznej, poczuciu obcości i szukaniu własnej tożsamości. W gdyńskim muralu Zając wraca do własnych doświadczeń emigrantki, ale pytanie Czy możesz dać mi jakąś radę? zadaje już z pozycji uznanej artystki, a nie zagubionej cudzoziemki, zapraszając jednocześnie widzów do interakcji ze swoją pracą. Praca video Jestem zwyczajna obrazuje różne odsłony transformacji Iwony Zając z okresu tworzenia projektu Cudzoziemka, związane z realizowanymi muralami i kilkuletnią pracą artystyczną, a kończy się ujęciami, na których artystka ubrana jest w codzienny strój, pokazując, że w swojej pracy i doświadczeniach życiowych jest, podobnie jak każdy z nas, zwyczajną osobą.

Iwona Zając (1971)

Malarka, autorka murali, projektów multimedialnych i graficznych. Ukończyła Wydział Malarstwa gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dwukrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. W 2008 r. nominowana do tytułu Gdańszczanin Roku, w 2009 r. otrzymała Trójkowy Znak Jakości od Programu 3 Polskiego Radia, a w 2010 r. Sztorm Roku. Brała udział w wystawach w Polsce, USA, Niemczech i na Litwie. Jest autorką edukacyjnych projektów artystycznych dla młodzieży, które realizuje w Gdańsku i Warszawie. Tworzy wielkoformatowe malowidła ścienne z wykorzystaniem szablonów, realizowane w przestrzeni publicznej.