Medytacje Fibonacciego + sztruksowy zając wobec Katarzyny Kobro - wystawa (1 opinia)

Losy życiowe wpłynęły na tylko nieznaczne zachowanie jej dorobku (podobnie jak oeuvre Umberta Boccioniego, czy Henryka Wicińskiego). Zarazem jest to fenomen i punkt odniesienia dla innych wybitnych artystów.

Ekspozycja przybliża spektrum jej dokonań, wskazując też osobowości tworzące równolegle [m.in. Henryk Wiciński i Maria Jarema], a także świetne realizacje artystów młodszych pokoleń dla których jej sylwetka była Podmiotem dialogu. Ekspozycja wytycza kilka perspektyw, w tym: analityczno-strukturalne i psychoanalityczne, nawiązujące m.in. do badań Suzanne Preston Blier, rozpatrującej fenomen niewielkich figurek jako obiektów mających moc łagodzenia surowych reguł społecznych, w kontekście wykonywanego przez Katarzynę Kobro cyklu maskotek dla dzieci. Była to działalność i praktyczna (zarobkowa) i artystyczno-projektowa, stąd drugi człon tytułu wystawy "sztruksowy zając", zachowana [i eksponowana w PGS] maskotka Katarzyny Kobro, którą artystka ofiarowała córce - Nice Strzemińskiej, a ta ofiarowała ją Monice Krygier. Wskazane są również "nadzawartości" w dziełach, teorii oraz pedagogice Kobro, np. nowatorskie programy dla "gospodyń domowych" z lat 30., jako zwiastun koncepcji "rzeźby społecznej" Josepha Beuysa, postulowanej przez artystę od lat 60. XX w.

Poetyka tytułu buduje zarazem delikatny pomost między filozofiami praktyk twórczych Kobro i Beuysa, obu wybitnych artystów, tragicznie przez historię społeczno-militarną doświadczonych, co zaowocowało u Beuysa kultowym dziś działaniem: Jak wytłumaczyć obrazy martwemu zającowi 1965, interpretowanym w kontekście heroicznych prób odsunięcia lęku przed śmiercią, "obycia się z nią" czy niwelowania granicy, jako próba uchylenia i transmisji między granicznymi stanami.

Ekspozycja przybliża filozofie społecznie zaangażowanej sztuki i myśli Kobro, szczególnie rzeźby - w czasoprzestrzenności najzupełniej pokojowej, delikatniej, o dobroczynnych skutkach w świecie, wprowadzających aspekt wyciszenia konfliktów międzyludzkich, komfort wizualny przestrzeni, możliwość współoddychania1. Aranżacja przestrzenna oparta na dialogach problemowych i kontrastach skali eksponowanych prac, tworzy iluzję znajdowania się wewnątrz ogromnej Rzeźby przestrzennej Katarzyny Kobro z lat 1927-1931 - w ciągu Fibonacciego.

Krzysztof m. Bednarski/ Jan Berdyszak/ Joseph Beuys/ Gerhard Blum-Kwiatkowski/ Hanna Brzuszkiewicz/ Tatiana Czekalska + Leszek Golec/ Wanda Czełkowska/ Witosław Czerwonka + Leszek Brogowski/ Nicolas Grospierre/ Izabella Gustowska/ Emilia Grubba/ Jerzy Grzegorski/ Maria Jarema/ Sylwia Jakubowska/ Anna + Krystian + Katarzyna+ Krystian Jarnuszkiewicz/ Katarzyna Kobro/ Jarosław Kozakiewicz/ Monika Krygier/ Aurelia Mandziuk-Xajączkowska + Alicja Kujawska/ Edward Krasiński/ Sławomir Lipnicki + Anna Zelmańska-Lipnicka/ Andrzej Mitan/ Jerzy Mizera + Marek Sarełło/ Anita Oborska-Oracz/ Andrzej Paruzel + Małgorzata Paruzel + Piotr Weychert/ Roman Pniewski/ Katarzyna Podpora/ Józef Robakowski + Janusz Zagrodzki/ Robert Rumas + Zbigniew Libera/ Henryk Stażewski/ Maciej Szańkowski/ Władysław Strzemiński/ Stefan Wegner/ Henryk Wiciński/ Andrzej Wojciechowski/ Iwona Teodorczuk-Możdżyńska + Agnieszka Zgirska + Mateusz Senkiewicz/ Dobrochna Surajewska + Andrzej Karolewicz/ Wacław Szpakowski/ Ludmiła Stehnova/ Agata Zielińska-Głowacka/ Bolesław Utkin

(ekspozycja będzie czynna od 27.04 - 15.08. 2018 r., wt. - nd. w godz. 11-19
od 21.06 galeria czynna codziennie w godz. 10 -20)

Prace ze zbiorów: Muzeum Narodowe w Krakowie, Starmach Gallery, Królikarnia, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Kolekcji Artystów, Rodzin Artystów, Kolekcji Antoniego Michalaka, Kolekcji Dariusza Bieńkowskiego, Kolekcji Krzysztofa Musiała, Kolekcji Prywatnych, Pola Magnetyczne + Fundacja Archeologia Fotografii, Centrum Sztuki Galeria EL + Fundacja Arton, Muzeum Okręgowe w Toruniu