Marek Model „Malarstwo” (1 opinia)

Figura w kolor uwikłana

Widoczne jest to na pierwszy rzut oka i nie da się ukryć, że malarstwo Marka Modela wywodzi się z tradycji polskiego koloryzmu, z owego umiłowania gry kontrastów i kolorów, wzbogaconej deformacją i gestem malarskim, godnym action painting. Spójrzmy, kontrast form, zaznaczony syntetycznie czytelnymi znakami, sygnalizuje konflikt, rywalizację na pozór zgodnej egzystencji, otwiera obraz na poza malarskie sensy, starannie jednak ukrywając nie sformułowaną obietnicę, jakąś dogłębnie strzeżoną tajemnicę. Pomimo wszelkich różnic, przypomina to w swojej strukturze, tak mi się przynajmniej wydaje, malarstwo średniowieczne, gdzie na jednej płaszczyźnie występują obok siebie dwie perspektywy –linearna i odwrócona, realistyczna i mityczna. Figurą naczelną, centralną jest tu zawsze postać, działająca na wyobraźnię i emocje – skutecznie namawia, podszeptuje, narzuca. Utkana z rozedrganych plam koloru zawieszonych na dynamicznych siatkach linii, żyje i pulsuje wydobytym światłem, otwierając kolejne przestrzenie, objawiające się w gorączkowych iluminacjach i błyskawicznie narastającej grze koloru. Głębię i siłę wyrazu malarz osiąga poprzez podważenie konkretu, zakłócenie jego naturalistycznej istoty. W prace Marka Modela wpisane jest nieokreślone dzianie się. Pełne ruchu, falowania, pulsowania, przelewania się istnienie odsłania kolejne warianty dynamicznej konfrontacji ekspresyjnego koloru i ugniatanej przez niewidzialne siły materii. Nagromadzenie, spiętrzenie malarskiego działania z rozmachem, lekkością i finezją mnoży, a także komplikuje ten świat, przywodzący na myśl zamrożone w swym biegu tylko na chwilę senne marzenie. Tak więc jawi się ta twórczość nie tylko jako próba wniknięcia za pośrednictwem estetyki we własną wyobraźnię, ale i jako chęć uchwycenia owej w całej jej przelotności pragnień, przyzwyczajeń czy emocji, kiedy drobne, kolorystyczne narracje stają się makrokosmosem, kreującym własną przestrzeń, wartości, klimat i sensy. Jest w tym malarstwie i prawda i mistyfikacja, konstrukcja i przypadek, a prowadzone z nimi gry nigdy nie są ani trywialne ani puste, kiedy na płaszczyźnie płótna Marek Model tworzy i jednocześnie analizuje procesy twórcze. Nie odrywając się od rzeczywistości ukazuje jej transcendentny charakter, metafizyczność konkretu, widzianego w ostrych skrótach. Taka, wysnuta z połączonych tradycji koloryzmu i action painting forma gwarantuje wymykanie się sensów, wszak jej złożoność wynika z wyrafinowanej konstrukcji, niosąc zaś znaczenia jest zarazem odpowiedzią, kwintesencją i konsekwencją, kiedy rozmach idzie ręka w rękę z ładem, przypadek poddany zostaje regułom twórczej dyscypliny w wielowarstwowej strukturze, w której abstrakcja splata się z figuracją, spontaniczny, indywidualny gest z przewrotnie obiektywizowanym rysunkiem ciał, cielsk i ciałek, wszystko zaś jest, jak powiada Szekspir „tkane z tej materii, co sny”.