"(...) Jednakże już poza tematem dorzucić muszę, że imć pan Maciej jest muzykiem wszechstronnym, o różnych, nie tylko coltraine' owskich obliczach" - czytamy w wnętrzu okładki słowa Jana Ptaszyna Wróblewskiego. To doskonałe wprowadzenie słuchaczy w muzykę zawartą na trzeciej, autorskiej płycie Macieja Sikały. Długo przyszło nam na nią czekać, bo aż osiem lat.
Trójmiejski saksofonista praktycznie od zawsze (z czym sam się zgadza i co, jak myślę, musi mu schlebiać) określany jest spadkobiercą stylistyki wielkiego
Johna Coltrane'a. Na albumie zatytułowanym po prostu
"Trio" również wyraźnie słychać te fascynacje, w szczególności, gdy sięga po saksofon tenorowy. Tu należy wymieć chociażby otwierającą kompozycję
"B Natura, Please" czy niepokojącą, wzbogaconą dynamicznym solem perkusji -
"Steve is Comming".
Całościowo płytę "Trio" wypełnia muzyka spójna, wręcz stonowana, w najlepszym tego słowa znaczeniu. Nie ma tam awangardy, w której stronę, w pewnym momencie kariery, zwrócił się Coltrane, i która odebrała mu wielu zwolenników.
Maciej Sikała jest w pełni doświadczonym kompozytorem, który porusza bardzo poważne, życiowe tematy - czego przykładem jest "ciepło" brzmiący utwór
"Thanks Daddy". Należy podkreślić, że absolutnie przy tym nie nuży. - To wielka sztuka, biorąc pod uwagę, że gra jedynie w towarzystwie sekcji rytmicznej - kontrabasu i perkusji.
Sikała stworzył tematy proste, a przy tym niezwykle subtelne. Ich delikatne brzmienie wzbogaca sięgając po saksofon sopranowy - czwarta kompozycja zatytułowana
"Like Joe", stanowiąca zdaje się najspokojniejszy czy też "najłatwiejszy" moment na albumie. Zachwycają utwory, gdzie muzyk posługuje się niespotykanym saksofonem c-melody, pochodzącym z lat 20. ubiegłego stulecia - hipnotyzujący, oparty na "rytualnych" zagrywkach perkusji utwór
"Moonlight Caravan".
O pewnej stabilizacji mówi też skład zespołu - od dawna niezmienny, towarzyszący Sikale już na poprzednim albumie "The Sheep is Fund":
Piotr Lemańczyk na kontrabasie i
Tomasz Sowiński na perkusji. To trudne grać w trio i robić to ciekawie, bo przecież w tak wąskim gronie nie da się ukryć, czy też przykryć niepotrzebnych dźwięków. Sekcja jednak radzi sobie świetnie - Lemańczyk wzbogacił ciekawymi solami niemalże wszystkie kompozycje, a Sowiński rewelacyjnie operuje napięciem. Tych trzech, doskonale zgranych muzyków, rozumie się bez słów.
Podsumowując, Maciej Sikała doszedł w swojej karierze do momentu, w którym śmiało możemy nazwać go klasykiem. Płyta "Trio" to zapis jego twórczej dojrzałości, własnego stylu. Saksofon Sikały, by wyrazić emocje, nie musi już "szaleć" i grać skomplikowanych, zagęszczonych fraz czy pędzących solówek. Wystarczy, że po swojemu, perfekcyjnie trafia w odpowiednie dźwięki, a już robi się wystarczająco pięknie.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
