Ci, którzy na widok abstrakcyjnego obrazu wołają: "No i co to ma być, przecież moja czteroletnia córka lepiej maluje!", koniecznie powinni wybrać się do Pałacu Opatów. Prezentowana tam wystawa pokazuje, jaką ewolucję przeszedł ten gatunek oraz jak różnorodne i fascynujące formy przybierał w jej trakcie.
W ramach wystawy zatytułowanej
"W 100-lecie abstrakcji" prezentowana jest 1/3 zbiorów gdańskiego
Muzeum Narodowego, czyli około 120 prac. Jak sama nazwa wskazuje, ekspozycja została zorganizowana dla uczczenia jubileuszu gatunku, który narodził się wraz z pierwszą abstrakcyjną kompozycją autorstwa Kandinsky'ego.
Ale, jak twierdzą organizatorzy, są też inne powody, dla których Muzeum Narodowe zdecydowało się pokazać swoją kolekcję. -
Chcielibyśmy przywrócić abstrakcję społeczeństwu - mówi
Grażyna Szcześniak, kuratorka wystawy. -
Z jednej strony to już szacowna, stuletnia staruszka, z drugiej - mam wrażenie, że większość ludzi ciągle podchodzi do niej jak do jeża, często określając ten rodzaj malarstwa jako "bohomaz". Spróbujemy przekonać sceptyków, że to nieprawda i że warto się tą sztuką zainteresować. Ten cel nie wydaje się być nieosiągalny, jeśli weźmiemy pod uwagę układ wystawy w Pałacu Opatów, który można określić jako "chronologiczno-problemowy". Abstrakcjonizm bowiem jest nurtem, który wykształcił mnóstwo pomniejszych kierunków: taszyzm, action painting, abstrakcja geometryczna, malarstwo materii, op-art i wiele innych. Przedstawienie ich wszystkich tak, aby widz poznał każdy z nich, a przy tym nie poczuł się tą wiedzą przytłoczony, to poważne wyzwanie. Tym razem jednak się udało.
Ozdobą kolekcji jest
"Kompozycja barwna" Kandinsky'ego z 1935 roku oraz
"Kompozycja na czarnym tle" Josepha Lacasse'a. Ta druga powstała w 1910 roku, kiedy to 16-letni wówczas Lacasse pracował w kamieniołomach. Zafascynowany strukturami kamieni, uczynił je swoją inspiracją dla abstrakcyjnych prac. Zwiedzanie warto rozpocząć właśnie od tych dzieł, by przekonać, się jak silnie gatunek ten ewoluował w ciągu kilkudziesięciu późniejszych lat.
Abstrakcję geometryczną reprezentuje przede wszystkim
Henryk Stażewski i
Jonasz Stern. Duże wrażenie robią nasycone mocnymi kolorami i przedziwnymi kształtami obrazy
Alfreda Lenicy, w tym obdarzone enigmatycznym tytułem "Pranie seksualno-biologiczne". Na wystawie znajdziemy sporo eksperymentów z formą i fakturą obrazu, charakterystycznych dla malarstwa materii, w tym m.in. wykonane z fragmentów grubego płótna kompozycje
Mieczysława Wiśniewskiego i gipsowo- metalowa
praca Bronisława Kierzkowskiego.
Trudno pisać zwięźle o wszystkich obrazach zaprezentowanych na wystawie w Pałacu Opatów, bo to materiał na dużo obszerniejszy tekst. Jedno jest pewne: warto to zobaczyć. Nawet jeśli staruszka abstrakcja nie budzi już dziś takich emocji, jak niegdyś, wciąż pozostaje jednym z najciekawszych rozdziałów w światowej historii sztuki.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
