Jeszcze dwa lata temu mało kto spoza hermetycznego świata sztuki o tym artyście słyszał. Nagle zaczęło być o nim głośno w mediach, zapraszają go festiwale muzyczne, a magazyn "Polityka" uhonorował go swoją nagrodą za "sztukę będącą oryginalnym połączeniem brutalności i liryzmu oraz nadanie nowego sensu pojęciu artysta multimedialny". W Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie rusza wystawa prac Wojciecha Bąkowskiego pt. "Brak dostępu promieniuje".
Prace
Wojciecha Bąkowskiego opowiadają o szarej i brudnej rzeczywistości, często z perspektywy osoby porozumiewającej się prostym, jeśli nie nawet prymitywnym językiem.
Artysta dotyka tematów wulgarnych, wstydliwych, obscenicznych, koncentrując się na brzydocie czy tych aspektach życia, które społeczeństwo spycha na margines.Przede wszystkim uwagę zwraca język, którym się posługuje. Niezależnie od tego, czy robi to w swoich grafikach, filmach czy muzyce, którą tworzył z kilkoma zespołami. Bąkowski czerpie obficie z mowy potocznej, przypominając mowę osób starszych lub upośledzonych. Używa przy tym oszczędnych słów i obrazów, które jedynie zarysowują dany temat, na resztę skojarzeń skazując widza lub słuchacza.
Czasem infantylnie mówi o ludzkiej egzystencji, kiedy indziej dosadnie o różnych zdarzeniach, z ciemniejszych rewirów rzeczywistości. Tworzy obrazy z pogranicza fikcji i rzeczywistości, zarówno w muzyce, grafikach jak i swoich filmach.
Kiedy rysuje, często tworzy na taśmie filmowej, gdzie jego obrazki malowane kolorowymi flamastrami, przypominają prace małych dzieci, również przez specyficzne, czasem zniekształcone słownictwo. Gdy tworzy muzykę - z takimi grupami jak
Czykita,
KOT czy
Niwea (to ten ostatni przyniósł mu największy rozgłos w ciągu ostatniego roku i doprowadził m.in. do występu na festiwalu Open'er) - wykorzystuje minimalistyczne dźwięki, często oparte na analogowych magnetofonach, do których dodaje sugestywne, pełne obrazów teksty, intensywnie oddziałujące na emocje i wyobraźnię słuchacza.
Bąkowski studiował w poznańskiej ASP, gdzie w 2005 roku uzyskał dyplom z audioperformance w pracowni audiosfery prof. Leszka Knaflewskiego oraz dyplom z filmu animowanego w pracowni prof. Hieronima Neumanna. Jego filmy są pokazywane zarówno w galeriach, jak i na festiwalach filmów. Podobnie jest z koncertami - mogą być traktowane jako performance albo pełnowymiarowe występy.
Charakteru jego twórczości dodaje niezmienny wygląd - biała koszula, ogolona głowa, czarne spodnie z krótkimi nogawkami, białe skarpetki i czarne buty.
Na wystawę w sopockiej PGS złożą się instalacje dźwiękowe i filmy poznańskiego artysty. Wiele z nich tworzy charakterystyczną kreską bezpośrednio na taśmie, na przybrudzonych kadrach, które łączą się z jego beznamiętnym głosem z offu. Porusza w nich tematykę społecznego zniewolenia jednostki i powtarzalność codziennych rytuałów, koncentruje się na ludziach bądź zjawiskach z marginesu, a formą nawiązuje także do non-camerowych eksperymentów Juliana Antonisza.
W sopockiej galerii zobaczymy premierowy pokaz najnowszej animacji Bąkowskiego, szóstej części cyklu "Film mówiony". To obraz lalkowy, w którym główny bohater cierpi na niemożność kontaktu z własnymi lękami i pragnieniami.
"Widzę rzeczy, których nie ma" to wytłumiony i mroczny pokój-głośnik, a tytułowy obiekt
"Brak dostępu promieniuje" przypomina rusztowanie wysokiego namiotu bez ścian, do którego i tak nie można się dostać.
W sztuce najważniejsze jest, żeby nie pozostać na czyjąś twórczość obojętnym. W przypadku Bąkowskiego to się sprawdza. Jego twórczość albo ludziom się podoba i oceniają ją jako "niesamowitą i ciekawą" albo nie, komentując jako "dziwną" i odrzucając ją. W jednym i drugim przypadku to dla artysty sukces, bo niezależnie od tego czy jego prace się lubi czy nie, to ciężko o nich zapomnieć.
Wernisaż wystawy Wojciecha Bąkowskiego "Brak dostępu promieniuje" w sopockiej Państwowej Galerii Sztuki odbędzie się w poniedziałek, 25 lipca, o godz. 19.30. Wystawa potrwa do 28 sierpnia.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
