Marta Andrzejczyk
Kim jest Wiera Gran?
Scenariusz autorski na podstawie piosenek z repertuaru Wiery Gran oraz książki Agaty Tuszyńskiej "Oskarżona Wiera Gran".
Wykonanie: Marta Andrzejczyk
Reżyseria: Janina Tomaszewska/Marta Andrzejczyk
Opracowanie muzyczne: Piotr Banaszek
Foto: Ziutek Woźniak
"»Światło? Ja jestem światłem«
Włosy gładko zaczesane do tyłu, czerwona szminka, usta lekko rozchylone, linia ciała rysująca delikatne »es« w świetle reflektorów... Kilka nut, jej głos i zaczynamy podróż do świata miłości. Niech płynie melodia, niech śpiewa ona, niech ta chwila trwa, kręci się jak karuzela, bez przystanku, bez odpoczynku...
»Filtrują, oskarżają, fotografują, podsłuchują, obserwują, chcą wejść do duszy przez kiszkę stolcową«
Przystanek, przerwa oznacza pustkę, chłód i tą ogromną tęsknotę, za parą zakochanych oczu, w której można byłoby się przejrzeć. W czterech zimnych ścianach nie ma nic prócz bólu, cierpienia, samotności i czujnego oczekiwania na kolejne wyjście na scenę;
»Otworzyła się przepaść pamięci, spadam.«"
"Gdy sędziowie debatowali akcja ponownie przeniosła się do Plamy, na występ pozakonkursowy. Każdy z uczestników powinien dodać »na szczęście pozakonkursowy«. Marta Andrzejczyk zagrała w sposób wart każdej nagrody, a nawet wszystkich trzech jednocześnie. Przedzielona na pół scena symbolizowała dwa oblicza Wiery Gran. Ta ukryta, podglądana przez widzów i widziana jedynie jako cień, zdradzała rozstrojoną osobowość. Jawna natomiast odśpiewywała kolejne piosenki. Mistrzowskiemu opanowaniu głosu wtórowała doskonała gra ciała. Załzawione oczy, zmysłowe ruchu, każdy gest i drgnięcie na usługach odgrywanego monodramu. Główną inspiracją spektaklu była wydana przed dwoma laty książka "Oskarżona: Wiera Gran" Agaty Tuszyńskiej, ale zebrani nie zostali zaproszeni do uczestnictwa w karkołomnej próbie ukazania całej biografii piosenkarki. Słowem kluczem w "Kim jest Wiera Gran..." zdaje się być "miłość" i to taka, której trudno jednoznacznie przyporządkować jakikolwiek przymiotnik. Marta Andrzejczyk nawet nie grała Wiery Gran, przez godzinę autentycznie nią była. To zdecydowanie jeden z najlepszych monodramów jakie miałem możliwość kiedykolwiek zobaczyć." Jarosław Kowal
Spektakl otrzymał I nagrodę na IV Ogólnopolskim Festiwalu Małych Form i Monodramów w Gorzowie Wlkp. w 2012 roku. Spektakl był prezentowany m.in. w Warszawie z okazji 70-lecia wybuchu powstania w Getcie Warszawskim oraz w Łodzi w ramach III Dni Pamięci Ofiar Holokaustu.
-----
Marta Andrzejczyk - rocznik 77, olsztynianka, pieśniarka, aktorka Białego Teatru w Olsztynie. Śpiewa w projekcie słowno-muzycznym "Śpieszmy się kochać ludzi" poezja x. J. Twardowskiego, muz. H. F. Tabęckiego z towarzyszeniem Ewy Błaszczyk i Krzysztofa Kolbergera. 15 kwietnia 2010 roku, w imieniu polskich artystów i twórców, na Zamku Królewskim w Warszawie, programem "Śpieszmy się kochać ludzi", pożegnała parę Prezydencką i Ministra
Tomasza Mertę; 1999 współzałożycielka grupy literacko-muzycznej SCENA BABEL, w latach 2002-2004 w Teatrze Pantomimy Olsztyńskiej, adeptka Olsztyńskiego Teatru Rapsodycznego, nagradzana w dziedzinie piosenki i aktorstwa (m.in. Szczebel do kariery za szczególnie wartościowy debiut aktorski podczas WROSTJA 2008), stypendystka Prezydenta Miasta Olsztyn, Ministra Kultury i Sztuki, Ministra Edukacji Narodowej i Sportu.
W 2007 ukazała się jej pierwsza płyta "Cicho", na której gości głos Mirosława Czyżykiewicza. W 2010 roku wydała drugi album "Cienie".
Kim jest Wiera Gran?
Scenariusz autorski na podstawie piosenek z repertuaru Wiery Gran oraz książki Agaty Tuszyńskiej "Oskarżona Wiera Gran".
Wykonanie: Marta Andrzejczyk
Reżyseria: Janina Tomaszewska/Marta Andrzejczyk
Opracowanie muzyczne: Piotr Banaszek
Foto: Ziutek Woźniak
"»Światło? Ja jestem światłem«
Włosy gładko zaczesane do tyłu, czerwona szminka, usta lekko rozchylone, linia ciała rysująca delikatne »es« w świetle reflektorów... Kilka nut, jej głos i zaczynamy podróż do świata miłości. Niech płynie melodia, niech śpiewa ona, niech ta chwila trwa, kręci się jak karuzela, bez przystanku, bez odpoczynku...
»Filtrują, oskarżają, fotografują, podsłuchują, obserwują, chcą wejść do duszy przez kiszkę stolcową«
Przystanek, przerwa oznacza pustkę, chłód i tą ogromną tęsknotę, za parą zakochanych oczu, w której można byłoby się przejrzeć. W czterech zimnych ścianach nie ma nic prócz bólu, cierpienia, samotności i czujnego oczekiwania na kolejne wyjście na scenę;
»Otworzyła się przepaść pamięci, spadam.«"
"Gdy sędziowie debatowali akcja ponownie przeniosła się do Plamy, na występ pozakonkursowy. Każdy z uczestników powinien dodać »na szczęście pozakonkursowy«. Marta Andrzejczyk zagrała w sposób wart każdej nagrody, a nawet wszystkich trzech jednocześnie. Przedzielona na pół scena symbolizowała dwa oblicza Wiery Gran. Ta ukryta, podglądana przez widzów i widziana jedynie jako cień, zdradzała rozstrojoną osobowość. Jawna natomiast odśpiewywała kolejne piosenki. Mistrzowskiemu opanowaniu głosu wtórowała doskonała gra ciała. Załzawione oczy, zmysłowe ruchu, każdy gest i drgnięcie na usługach odgrywanego monodramu. Główną inspiracją spektaklu była wydana przed dwoma laty książka "Oskarżona: Wiera Gran" Agaty Tuszyńskiej, ale zebrani nie zostali zaproszeni do uczestnictwa w karkołomnej próbie ukazania całej biografii piosenkarki. Słowem kluczem w "Kim jest Wiera Gran..." zdaje się być "miłość" i to taka, której trudno jednoznacznie przyporządkować jakikolwiek przymiotnik. Marta Andrzejczyk nawet nie grała Wiery Gran, przez godzinę autentycznie nią była. To zdecydowanie jeden z najlepszych monodramów jakie miałem możliwość kiedykolwiek zobaczyć." Jarosław Kowal
Spektakl otrzymał I nagrodę na IV Ogólnopolskim Festiwalu Małych Form i Monodramów w Gorzowie Wlkp. w 2012 roku. Spektakl był prezentowany m.in. w Warszawie z okazji 70-lecia wybuchu powstania w Getcie Warszawskim oraz w Łodzi w ramach III Dni Pamięci Ofiar Holokaustu.
-----
Marta Andrzejczyk - rocznik 77, olsztynianka, pieśniarka, aktorka Białego Teatru w Olsztynie. Śpiewa w projekcie słowno-muzycznym "Śpieszmy się kochać ludzi" poezja x. J. Twardowskiego, muz. H. F. Tabęckiego z towarzyszeniem Ewy Błaszczyk i Krzysztofa Kolbergera. 15 kwietnia 2010 roku, w imieniu polskich artystów i twórców, na Zamku Królewskim w Warszawie, programem "Śpieszmy się kochać ludzi", pożegnała parę Prezydencką i Ministra
Tomasza Mertę; 1999 współzałożycielka grupy literacko-muzycznej SCENA BABEL, w latach 2002-2004 w Teatrze Pantomimy Olsztyńskiej, adeptka Olsztyńskiego Teatru Rapsodycznego, nagradzana w dziedzinie piosenki i aktorstwa (m.in. Szczebel do kariery za szczególnie wartościowy debiut aktorski podczas WROSTJA 2008), stypendystka Prezydenta Miasta Olsztyn, Ministra Kultury i Sztuki, Ministra Edukacji Narodowej i Sportu.
W 2007 ukazała się jej pierwsza płyta "Cicho", na której gości głos Mirosława Czyżykiewicza. W 2010 roku wydała drugi album "Cienie".
