Spektakl "Niewidoczne" zwraca uwagę na osoby ze szczególnymi potrzebami, jest inspirowany sytuacją osób niewidzących. Trafił w sobotę, 6 maja, do repertuaru Miejskiego Teatru Miniatura w Gdańsku. Projekt społeczno-teatralny składa się z części uteatralizowanej z udziałem aktorów i zabawy w przestrzeni spektaklu. Zdecydowanie lepiej wypada ta druga, nie mniej ważna od pierwszej, część projektu.
"Niewidoczne" powstało w ramach projektu "Kiedy widz nie widzi - poczuj teatr" dofinansowanego ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach programu "Kultura bez barier".
Z założenia jest to bardziej doświadczenie teatralne niż spektakl w tradycyjnym rozumieniu. Wszyscy widzowie mają się wyciszyć już przed wejściem na Scenę Kameralną Teatru Miniatura.
Wszyscy obecni zdejmują buty i wchodzą do umieszczonego w środku imponującego namiotu sensorycznego, zaprojektowanego i efektownie podświetlanego przez autora przestrzeni i obiektów spektaklu Tomasza Bergmanna. W środku nie ma krzeseł, tylko pufy i obiekty sensoryczne Intibag, imitujące ludzkie ciało i stworzone w podobny sposób jak koce obciążeniowe, tyle że z bardziej przyjaznej w dotyku rozciągliwej tkaniny.
Każdy siada lub kładzie się tak, by było mu wygodnie - na pufach lub obok nich, czasem tuląc się do zastanych obiektów. Chodzi o to, by zaopiekować swoje ciało tak, aby było mu jak najlepiej. Pomaga w tym półmrok panujący wewnątrz namiotu, który wyglądem przywodzi na myśl żywy organ, wewnątrz którego się znajdujemy. To miejsce przyjazne wizualnie oraz dźwiękowo, o czym publiczność szybko się przekonuje.
Wewnątrz namiotu wraz z widzami przebywa dwoje aktorów. Magdalena Gładysiewicz znajduje się początkowo w worku sensorycznym - tkaninie nazywanej przez twórców spektaklu "ciałolubną", a Jacek Majok leży z boku, nie przyciągając uwagi widzów.
To oczywiście szybko się zmieni i oboje wchodzą w rozmaite interakcje, które przeważnie przybierają formę zabawy wykorzystującej ciało, dotyk i współdziałanie (rzucanie do siebie piłki, podążanie za ciałem drugiej osoby za dotykiem ręki, wchodzenie do worka sensorycznego i tworzenie rozmaitych kształtów).
Autorka koncepcji i choreografii przedstawienia Izabela Chlewińska stawia na działanie, więc nie ma żadnej historii czy fabuły, które absorbowałyby uwagę widzów. Nie ma też jakiejkolwiek dramaturgii, bo aktorzy są tutaj raczej performerami i realizują po prostu kolejne zadania, dostosowując się do muzyki.
Większość tych działań to zabawa, jednak dziwacznym zgrzytem jest szybko pojawiająca się, pełna agresji kilkuminutowa walka z obiektami sensorycznymi, która w sposób mało zrozumiały zaczyna zmieniać się w mniej lub bardziej beztroską zabawę. Chociaż cała część aktorska trwa 30 minut, dzieci szybko się niecierpliwią, bo formuła zaproponowana przez twórców "Niewidocznych" jest na dłuższą metę mało ciekawa dla kilkulatka, który namawiany jest po prostu do obserwowania zabawy dorosłych ludzi.
Naturalnym odruchem każdego dziecka, niezależnie od ograniczeń związanych z widzeniem, jest dołączenie do niej. Moment, gdy aktorzy dyskretnie wycofują się z przestrzeni spektaklu, okazuje się zdecydowanie najbardziej udany, bo to czas dla dzieci, aby pobawiły się obiektami sensorycznymi i pufami.
Spektakl ma pobudzać czucie głębokie (odbiór informacji o położeniu, ruchu i działaniu różnych części ciała w przestrzeni), wywoływać emocje, relaksować, zwracać uwagę na inne zmysły niż wzrok, szczególnie na dotyk i słuch. I to zadanie "Niewidoczne" spełnia. Jednak to w dużo większym stopniu spektakl dla osób pełnosprawnych, które mogą poczuć namiastkę ograniczeń osób ze szczególnymi potrzebami, niż przestrzeń dedykowana osobom z niepełnosprawnościami i zaburzeniami widzenia.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
