- Jesteśmy pionierami teatru rodzinnego. Nasza publiczność to rodzice, którzy rozumieją, że nie można dzieciom serwować tylko bajek z komputera czy telewizora - mówi Eugeniusz Sienkiewicz z Teatru Klapa, czyli Koperek i Kminek, który od dziesięciu lat współtworzy scenę teatrów dla dzieci w Klubie Plama. Najbliższy spektakl 14 października.
nie nudzę się, ale oglądam bez większych emocji
24%
cieszę się jak dziecko, jeśli sztuka jest dobrze zrobiona
61%
Co jest najtrudniejsze w teatrze dla dzieci?Dla dzieci gra się tak samo jak dla dorosłych, tylko że lepiej. To oklepany frazes, ale jest w nim dużo prawdy. Na premierach teatralnych dla dorosłych, bez względu na to, czy sztuka jest dobra, ludzie gratulują sobie, klepią się po plecach, nawet jeśli właśnie stracili dwie godziny życia na oglądanie szmiry. Z dziećmi jest inaczej. Jak dzieciom się nie podoba, zaczynają rozmawiać, kręcić się, nie będą udawać, że im się podoba.
Jak się rozpoczęła historia niedzielnych spotkań z teatrem dla dzieci w Plamie? Scena dla dzieci powstała z inicjatywy
Elwiry Twardowskiej, ówczesnej dyrektorki Plamy. To był rok 2002. Zadzwoniła do nas, zagraliśmy, spodobało się i tak się zaczęła nasza przygoda. Oprócz nas w Plamie ten cykl tworzyły m.in. teatry Qfer, Niewielki, CoNieco czy Pinezka. Teatry dla dzieci zaczęły pojawiać się także na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Plenerowych i Ulicznych
FETA. Stawały się coraz bardziej popularne.
Ale pewnie początki nie były takie kolorowe?Początki były dość ciężkie. Dopóki nie oddano nowej sali teatralnej, w Plamie nie było garderoby, nie było szatni. Widownia była mniejsza, mieściła około sześćdziesięciu osób. Niedzielne przedstawienia szybko zdobyły popularność i coraz więcej osób odchodziło z kwitkiem, bo brakowało miejsc. A w środku - niesamowity tłok, gorąco, bo lampy teatralne mocno grzeją, a pomieszczenie było dość niskie. Zdarzały się małe tragedie, kiedy dzieci płakały pod drzwiami, że nie mogą obejrzeć przedstawienia.
Na szczęście Plama dysponuje teraz nową, większą salą. Jak wspominacie przeprowadzkę?To był ważny moment w historii naszych spotkań. Dzięki temu artyści dostali do dyspozycji garderoby, a widzowie szatnię, której brak bardzo doskwierał, zwłaszcza zimą. Na widowni, zamiast sześćdziesięciu, mogło usiąść sto sześćdziesiąt osób. I okazało się, że znów mamy komplety.
Czy nie ucierpiała na tym atmosfera?Niezależnie od tego, gdzie się gra, najważniejsi są ludzie. W Plamie są świetne warunki techniczne, jest profesjonalna scena, oświetlenie teatralne. Ale na nic by to się nie zdało, gdyby nie pracownicy klubu, którzy sprawiają, że artystom tam się po prostu dobrze gra. To się przekłada na jakość przedstawień, a co za tym idzie, na frekwencję. Ważna jest też lokalizacja w sercu dużego osiedla, ale do Plamy na nasze spektakle przyjeżdżają też ludzie ze Starogardu czy Kościerzyny.
Na spektakle dla dzieci zrobiła się moda.Na początku byliśmy jedyną alternatywą dla Teatru Miniatura. Zaproponowaliśmy jednak nieco inny repertuar, dla dzieci młodszych, w wieku przedszkolnym. Maluchy siedzą pod samą sceną na poduszkach, a rodzice z tyłu na krzesłach. To nas różniło od Miniatury. To stało się modne. Obecnie, niezależnie od tego gdzie gramy, wszędzie dzieciaki sadza się na poduszkach.
Kiedy zaczynaliście dziesięć lat temu, zaczęło zmieniać się podejście do wychowywania dzieci. Rodzice zaczęli dbać o rozwój swoich potomków od najmłodszych lat. Dwu- i trzylatki zaczęły pojawiać się na koncertach, spektaklach, wystawach.Można powiedzieć, że w Plamie byliśmy pionierami takiego teatru rodzinnego. Rodzinnego, bo nasza scena była nastawiona na wizyty rodziców z dziećmi, a nie wycieczek szkolnych. Myślę, że rodzice też zrozumieli, że nie można dzieciom serwować tylko bajek z komputera czy telewizora. Że ważny jest kontakt z żywym aktorem, żywą piosenką, prawdziwymi lalkami.
Wasze spektakle podobają także dorosłym.Każdy scenariusz staramy się pisać dwuwarstwowo - pewne treści są czytelne dla dzieci, pewne dla dorosłych, wszyscy się dobrze bawią. Zresztą, jeśli teatr jest dobrze zrobiony, to się go po prostu dobrze ogląda.
Czy to jest wasza recepta na sukces?Tak. Przede wszystkim: traktować widza poważnie. W teatrach dla dzieci nie znoszę infantylności. My traktujemy widza bardzo serio i nie staramy się niczego udawać, na siłę być "dla dzieci". Do każdej sztuki przygotowujemy się oddzielnie, piszemy scenariusz, przygotowujemy kostiumy, lalki i scenografię. To nie jest zlepek pomysłów, tylko w pełni przygotowany spektakl. Staramy się nie popadać w rutynę, każdy spektakl jest inny. Z drugiej strony - zawsze wkładamy maksimum wysiłku. Ale sukces to kwestia ulotna, dziś jest, jutro go nie będzie.
Wasze scenariusze są wyjątkowe, to autorskie adaptacje różnych baśni czy wierszy.W naszych spektaklach baśnie przedstawiane są przez dwójkę aktorów: Koperka i Kminka. Siłą rzeczy musimy każdy tekst przerobić tak, by dało się go zagrać w tak małym składzie. Często rozwijamy pomysły, np. zamiast grać "Pawła i Gawła", stworzyliśmy przedstawienie "Jak Paweł i Gaweł", do którego dorzuciliśmy inne wiersze i rozwinięcia przysłów jak np. "Jak Kuba Bogu tak Bóg Kubie" czy "żyją jak pies z kotem".
A jak żyją ze sobą Koperek i Kminek? W końcu znacie się już prawie czterdzieści lat.Cóż, życie nie jest usłane różami. Podczas pracy nad spektaklem często się kłócimy. Znamy się tyle lat, że możemy sobie pozwolić nawet na ostre słowa, jak w szatni piłkarskiej. Wiemy, że ten drugi się nie obrazi.
"Głos z Plamy" jest cyklem artykułów o charakterze sponsorowanym, publikowanych raz w miesiącu i mającym na celu przybliżenie profilu placówki kultury Plama GAK i ludzi wokół niej skupionych.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
