Jestem za panią siostrę, nie za pan brat - rozmowa z Barbarą Piórkowską

Magdalena Raczek

21 listopada 2018 (artykuł sprzed 5 lat)

Opinie (74)

Barbara Piórkowska z nowym wydaniem swojej książki pt. "Szklanka na pająki" (wyd. Baba).

Pisarka, poetka, krytyczka literacka, performerka, aktywistka społeczna, uczestniczka i organizatorka inicjatyw artystyczno-społecznych, współtwórczyni spektakli poetyckich, dziennikarka, publicystka, trenerka twórczego pisania, współtwórczyni projektów pisarskich i edukacyjnych przedsięwzięć, nauczycielka i organizatorka Pracowni Kreacji Literackich i Blogów w Pałacu Młodzieży w Gdańsku, prowadząca warsztaty w Instytucie Kultury Miejskiej, przewodniczka spacerów literackich. Nagradzana, nominowana do nagród, tłumaczona na języki obce. W dniu drugiej premiery jej debiutanckiej książki rozmawiamy z Barbarą Piórkowską.

Lista ról, funkcji i zawodów Barbary Piórkowskiej jest imponująca... Jesteś obecna wszędzie, o takich ludziach mówi się "człowiek-orkiestra"... A teraz spotkamy się w trakcie "Narracji" w Oliwie, bo Piórkowska jest też uczestniczką zdarzeń...

Barbara Piórkowska: To wszystko rzeczywiście zdarza mi się robić w mniejszym albo większym natężeniu. Ostatnio robiłam sobie taką "spowiedź", listę związanych ze słowem zajęć, które wykonuję, i uzbierało mi się tego chyba ze trzydzieści... Jestem pełna podziwu dla samej siebie (śmiech). Dopiero pisząc jakiś życiorys artystyczny czy notkę o sobie do nowego wydania książki właśnie, człowiek widzi, co właściwie w życiu nazbierał i w jakich ilościach...

W której z tych wszystkich ról czujesz się najlepiej?

W roli pisarki, ale zmieniało mi się to etapami. Kiedyś byłam też dziennikarką. Później najlepiej się sprawdzałam w zawodzie nauczycielskim. Lubię to nawet do tej pory i chętnie dzielę się swoją wiedzą na temat pisania, czasem z młodzieżą, czasem z dorosłymi, przy różnych projektach. Jednak ostatnio, jak tak sobie podsumowałam różne rzeczy, to doszłam do wniosku, że najlepiej czuję się w pisaniu. I bardzo bym chciała tak poustawiać sobie inne zajęcia, żeby móc w spokoju to czynić. Zwłaszcza że pomysłów mam miliard na różne ciekawe książki...

Ale rzeczywiście jest tak w tym naszym życiu artystycznym, że często musimy dzielić przestrzeń tworzenia i zarabiania i nie jest to łatwe. Myślę, że to dotyka wielu artystów i wiele artystek - żeby się utrzymać, to trzeba pracować w jakimś "stabilnym" zawodzie. Pół biedy, gdy to się jakoś wiąże z tymi zainteresowaniami. Ale niestety osoby, które chcą tworzyć, muszą coś poświęcić. Myślę sobie tutaj o - niezwykłej dla mnie - postaci Stanisławy Przybyszewskiej, która absolutnie wszystko poświęciła dla procesu tworzenia, porzuciła wszystko: rodzinę, zarobkowanie nieartystyczne, mieszkała w uwłaczających warunkach, proces twórczy u niej odbywał się kosztem zdrowia, czyli absolutnie wszystkie sfery zostały podporządkowane tej jednej.

Przybyszewska jest z jednej strony wzorem, który można naśladować, ale z drugiej strony jej decyzje musiałyby być dostosowane do współczesnych czasów, w których kobieta jednak ma trochę więcej do powiedzenia niż w XX-leciu międzywojennym. Ja np. nie zamierzam zimą rezygnować z ogrzewania (śmiech).

Podjęcie decyzji o tym, czy jesteśmy artystą, czy nauczycielką, czy wykładowcą, czy budowlańcem, czy ochroniarzem w firmie - bo naprawdę przeróżne zawody artyści uprawiają - to jest kwestia indywidualna. Fajnie jest się rzucić na głęboką wodę, ale to w większości wypadków oznacza podjęcie takiej decyzji wewnętrznej: tak, robię to, robię to pomimo wszystko. I prawdopodobnie jakiś koszt tego będzie. Pisanie prozy u mnie np. kończyło się siedzeniem i pisaniem po nocach. Dopóki nie napiszę takiej książki, która będzie absolutnym bestsellerem i da mi bezpieczeństwo finansowe, to prawdopodobnie jakiś kompromis trzeba będzie z tym życiem zawierać. Ale to też jest chyba forma dojrzałości. My mamy takie wyobrażenie artysty czy artystki, pisarki, pisarza bardzo romantyczny: że on rzuca się na barykadę razem z ludem walczącym o wolność. A dzisiaj tak do końca nie jest. To rzucanie się na barykady ma wymiar indywidualny i dla każdego jest czymś innym.

Poświeceniem życia osobistego na przykład?

Tak, albo pisanie wbrew wszystkiemu. Bardzo często mamy w tej chwili kłopot z wydaniem książek, ze zrecenzowaniem twórczości. Często, gdy prowadzę warsztaty dla kobiet, stykam się z takim problemem: a gdzie dzieci, gdzie dom, gdzie czas na tworzenie? Nie ma tego czasu. Czyli tak naprawdę trzeba podjąć decyzję o tym, że to robimy mimo wszystko. To jest trudna decyzja, bo energia i czas to są zasoby ograniczone. Natomiast uważam, że jak już się te decyzje podejmie, to robi się na to przestrzeń. Tylko to jest kwestia tego rzucenia się na głęboką wodę, ale nie jak Przybyszewska, tylko w jakimś wymiarze odwagi osobistej, takiego "chcę to robić", łączę się z tym źródłem kreatywności, które gdzieś we mnie bije.

Ja próbuję godzić życie nieliterackie z literackim. Ma to swoje koszty, ale też niewątpliwie tę zaletę, że jak się już dostaniemy do tego źródła w nas, to chyba żyje się autentycznie lepiej, w zgodzie ze sobą. Nie muszę udawać, że jestem kimś, kim nie jestem, że się godzę wewnętrznie z tym, że mam prawo do swojej szajby, i jak chcę, to sobie piszę teksty w każdym miejscu, w dowolnej przestrzeni.

Mówisz, że proza wymagała od ciebie pisania po nocach. A z poezją jest inaczej?

Poezja jest z natury takim medium, które realizujemy szybciej, tekst wyraża jakieś nasze emocje, nie wymaga przygotowań ani wielkiej koncepcji. W przypadku prozy trzeba najpierw obmyślić, w jaki sposób tekst skonstruować, co tam ma być, porozmawiać wewnętrznie z bohaterami, bohaterkami, sprawdzić, które przestrzenie się nadają, sprawdzić, co my tak naprawdę chcemy zrobić i o czym to ma być w ogóle. A wiersze, uogólniając, pisze się od razu, pod wpływem chwili. Poezja też była takim oczywistym medium przy różnego rodzaju nieszczęściach historii - gdy nagle wybucha wojna albo powstanie, szybko rodzą się wiersze, które pełnią funkcję zagrzewającą do walki. Powieść wymaga czasu i wewnętrznej relacji z wieloma bohaterami czy wątkami.

A czy te wszystkie dodatkowe zajęcia nie odciągają cię od pisania? Napisałaś "Szklankę na pająki" w 2010 roku, a potem cztery lata milczenia. "Utkanki" zostały wydane dopiero w 2014.

Jest kilka powodów tego milczenia. Pierwszy - natury artystycznej. Ja po prostu mam tak, że każdą dużą rzecz, każdą prozę muszę wychodzić, wysiedzieć, wymiędlić. I to nie jest tak, że wymyślę pomysł, zrzucę go i potem niech się dzieje, co chce. Nie, mam trochę inny sposób pracy. Bardzo często poświęcam tym rzeczom sporo czasu przed samym procesem twórczym. One muszą dojrzeć, urodzić się. A gdy to się stanie, mozolnie powstały tekst sprawdzam i redaguję. Druga rzecz to proza życia - trzeba mieć czym zapłacić rachunki i zarobić na komfort pracy w spokoju. Może teraz będzie to wyglądało trochę inaczej, bo im jestem starsza, im bardziej dojrzewam wewnętrznie, tym więcej potrzebuję kontaktu z "tym czymś" autentycznym, co tam w środku pisarskiego serca żyje i bardzo prosi, żeby się z tym komunikować i spędzić więcej czasu przed komputerem. Jest to więc kwestia znalezienie balansu i równowagi między pisaniem i zarabianiem. Energią trzeba umiejętnie gospodarować, żeby znaleźć czas na te rzeczy najważniejsze, czyli na szczęście przychodzące z tworzenia.

Przeczytaj też: Przyjaciele i artyści pomagają gdańskiej pisarce

Może dlatego, że pisanie to robienie czegoś dla siebie? A te wszystkie inne aktywności to po prostu społecznikostwo?

Ja już w liceum angażowałam się w jakieś idee i sprawy, i wydawało mi się, że to jest normalne, że nie można tylko siedzieć na tyłku i narzekać. Niedawno dopiero odkryłam, że nie wszyscy tak mają, i bardzo się zdziwiłam. W społecznikostwie jest tylko jedno "ale": w takim układzie należy pamiętać także o sobie, swoich potrzebach i odpoczynku. I to właśnie przegapiłam w tych wszystkich działaniach - przestrzeń dla siebie, która jest bardzo ważna, która nas ładuje, która daje nam energię, siłę na robienie innych rzeczy, i która musi istnieć, żebyśmy mogli też zregenerować się przed akcją. Nie da się tak jak wańka-wstańka, non stop być w ruchu.

Ale mimo to, jesteś w ciągłym ruchu. Na przykład jeśli chodzi o aktywność na polu feministycznym. Wystarczy przeczytać kilka zdań z twoich książek, żeby stwierdzić, że są one feministyczne. Czy sama określiłabyś siebie jako feministkę walczącą, czy raczej teoretyczkę?

Po prostu konsekwentnie robię swoje. Przedstawiam swoje poglądy przez sztukę - ani to teoria, ani walka. Wydaje mi się, że większość kobiet, które poważnie myślą o swoim byciu w tym świecie i odpowiedzialności za swój los, jest feministkami. Jestem za panią siostrę, nie za pan brat. Artystką, nie artystą. To jest dla mnie oczywiste.

Uważasz, że ta walka w języku jest sensowna faktycznie?

Nie wiem, czy to w ogóle jest walka. I też nie do końca bym to w ten sposób ustawiała. Dla mnie to jest po prostu zdroworozsądkowe, że gdyby to, co żeńskie, i to co męskie, było traktowane na równi, to tylko wtedy ma sens jakiś układ świata w ogóle. Męskocentryczna perspektywa się kończy, ale przeginanie w drugą stronę, czyli postrzeganie świata z punktu widzenia matriarchatu, to też już historia. Dlatego trzeba wypracowywać nową drogę: dialog, balans. Tylko harmonia daje rzeczywiste możliwości wzrastania razem w relacjach. Chciałabym, żebyśmy my kobiety i my mężczyźni, mieli szacunek dla siebie i dla naszych potrzeb, dla naszych zainteresowań i uczuć. Wtedy by było na tym świecie okej, a skoro nadal tego nie ma, to wciąż jest co zmieniać.

Czy kobietom się tworzy według ciebie trudniej?

Wydaje mi się, że tak. Kiedy ja osiem lat temu wydałam "Szklankę na pająki", to była pierwsza książka o Gdańsku napisana z perspektywy dziewczynki, która wzrastała w przełomowym czasie przemian ustrojowych, co się autobiograficznie pokrywało z tym, co ja przeżyłam. Kiedy przyszłam z podstawówki do liceum, to był akurat rok 1989, i wraz ze zmianą szkoły zmienił się cały system, całe postrzeganie wszechświata. Zapewniam, że to bardzo wpłynęło na emocje i na to, jakie problemy później moje pokolenie miało. Ta zmiana wciąż pokutuje w nas, myślę, że myśmy sobie jeszcze z tym nie poradzili do końca. Wiele osób z tego pokolenia nie ma poczucia bezpieczeństwa, nie wierzy w to, że świat może być miejscem stabilnym, bezpiecznym, wciąż nie potrafi nikomu zaufać i biegnie za niedogonionym. Choć równie dobrze to mogą być też uniwersalne cechy ludzkiej kondycji.

Historia "Szklanki na pająki" jest niesamowita: dostała same świetne recenzje, była nagradzana, czytana w radiowej Trójce, a jej autorka nie otrzymała za nią wynagrodzenia z wydawnictwa. Brzmi to wręcz niewiarygodnie. Jak to się stało?

Twórca czy twórczyni, gdy wydaje swoją debiutancką książkę, chce być przede wszystkim doceniony. Artyści są trochę próżni, chcą cieszyć się z recenzji i pozytywnego odbioru tekstu przez czytelników i czytelniczki, sprawy finansowe zostawiają "na potem". Nie każdy potrafi być wrażliwcem i jednocześnie rekinem biznesu. Ja się po prostu bardzo wstydziłam tego, jak zostałam potraktowana. Byłam przecież pisarką z niesamowitym dziełem, a nie dostałam zapłaty za swoją pracę - to żenujące. Musiałam sobie poradzić z tymi uczuciami i zdobyć się na odwagę, by powiedzieć, że sukces mi nie wyszedł.

Była to kwestia źle podpisanej umowy czy jakichś luk prawnych?

Nie, umowa była bardzo dobra, sprawdzona przez prawnika, wszystko od tej strony było w porządku. Po prostu później wydawnictwo nie wypłaciło wynagrodzenia, tak jak zresztą wielu innym osobom, bo z tego, co słyszę, to jest, niestety, powszechna praktyka. O zapłatę trzeba się upomnieć. Jeśli tworzymy i poważnie traktujemy proces twórczy, to on jest dokładnie taki sam jak każda inna praca. Pisząc kolejne słowa, spędzamy godziny w samotności i w robocie, która wymaga trudu, bywa ciężka i ma swoją cenę.

Przeczytaj naszą recenzję "Szklanki na pająki": Tajemnica wielkich stóp Aleksandry

Niewiarygodne, bo to mógł być bestseller, książka była świetnie odbierana...

Jeśli chcemy mocno dostać wycisk, to choćby nie wiem, co się działo i sprzyjały okoliczności - to i tak go dostaniemy. Gdy nawet podświadomie myślisz, że jesteś ofiarą - to nią automatycznie jesteś i nie da się całej winy zrzucić na okoliczności zewnętrzne.

Zapytam w takim razie przewrotnie: czy uważasz, że gdyby na twoim miejscu wtedy był facet, to by mu się udało wywalczyć swoje? Bo to taka typowa rola kobiety - rola ofiary.

Dziękuję ci za to pytanie, to ciekawa kwestia. Wydaje mi się, że to nie zależy od płci. Gdyby to była silniejsza osoba, to po prostu poradziłaby sobie inaczej. Ważna jest raczej pewność siebie. Ja po wydaniu "Szklanki..." chorowałam, miałam kłopoty z depresją, później skomplikowało mi się życie prywatne i znów dopadła mnie - tym razem poważniejsza - choroba, nie miałam więc przestrzeni ani siły na to, żeby walczyć o wypłaty. Ale trzeba nad sobą pracować, np. na terapii. A teraz, kiedy doszłam do siebie, to logiczną konsekwencją jest uporządkowanie swoich spraw.

"Szklanka na pająki" wydanie drugie - Wydawnictwo Baba 2018 r.

Twój pomysł na uporządkowanie tej sprawy, czyli drugie wydanie tej książki uważam za świetny pomysł. I wydaje mi się, że dziś paradoksalnie ta książka będzie miała jeszcze lepszy odbiór, bo będzie lepiej zrozumiana.

Też mam takie wrażenie. Część osób przeczyta tę książkę po raz kolejny. Niektórzy już to zrobili i mówią, że dostrzegają w niej zupełnie co innego niż przy poprzedniej lekturze. "Szklanka..." rośnie wraz z czasami. Myślę, że jako ludzie, jako społeczeństwo dojrzeliśmy do opowieści o kłopotach z rodzinną historią i radzeniu sobie z nimi za pomocą terapii. W tej chwili te kwestie są chyba jakoś lepiej odbierane, trochę bardziej już oswojone i przerobione.

Poza tym wtedy, te osiem lat temu, byłam jedna. W tej chwili z kolei nie ma problemu z przedstawieniem tej kobiecej perspektywy. Mam poczucie, że "Szklanka..." utorowała drogę szczeremu mówieniu o kobiecym doświadczeniu, o tym, co jest ważne w życiu kobiety, a ważne są: ciało, pewnego rodzaju wrażliwość, emocje.

Tematy na pewno są mniej kontrowersyjne niż mogły być wtedy. Ale to, co dziś się broni najbardziej w tej powieści, to jej język - rodzaj poetyzowania. Nie ma w niej nowomowy, która tak bardzo dziś jest modna, dlatego też ta książka się w ogóle nie zestarzała.

Tak, ja mam wrażenie, że ten język rośnie. Może wtedy nie wszyscy byli gotowi na takie eksperymenty. Ja byłam najpierw poetką i wskoczyłam w prozę w taki poetycki sposób, i jest to dziś przyswajalne i akceptowalne. Stało się nawet takim rodzajem metody, dziś w prozie można robić wszystko.

Czym różnią się te dwa wydania? Nowe wydanie - po redakcji, z nową okładką, w nowej szacie graficznej - co dokładnie zostało zmienione? Format jest taki sam.

Była redakcja, była korekta. W tej starej "Szklance..." były takie drobne błędy rzeczowe, np. Word przeinaczył nazwę Skarżyńskiego na Skarżyckiego i redakcja warszawska tego nie wyłapała. Poza tym jest taka jak była, tylko wyczyszczona, z kosmetyką, z małym makijażem. No i oczywiście z nową, uczciwą wydawczynią.

Z nowym wydaniem wiąże się jeszcze taka niesamowita historia - przy robieniu redakcji korzystałam z uwag śp. Tadeusza Skutnika, czyli znanego gdańskiego dziennikarza. Ja mu kiedyś tę powieść wręczyłam, on ją przeczytał, pozytywnie zrecenzował w "Dzienniku Bałtyckim" i oddał mi egzemplarz, który mu podarowałam, z uwagami redakcyjnymi, które poczynił.

Chciałabym cię jeszcze zapytać o inny ważny temat twojej twórczości - swoisty patriotyzm lokalny. Bo jest w "Szklance..." Żabianka z ulicą Rybacką, gdzie potem zorganizowałaś koncert w ramach Streetwaves, jest Zaspa z ulicą Pilotów. O Gdańsku piszesz w "Utkankach". Byłaś oprowadzaczką po Gdańsku i po Zaspie podczas spacerów literackich. Na ile Gdańsk to jest dla ciebie ważny temat?

Gdańsk jest moim miastem, w którym się urodziłam. Urodziłam się tam, gdzie większość osób mojego pokolenia, czyli w Szpitalu przy ulicy Klinicznej. Moja rodzina przywędrowała z Wołynia, ze Wschodu, o czym też jest "Szklanka...", i to są bardzo skomplikowane losy wojenne, czyli to, że nie jesteśmy gdańszczanami z pokolenia na pokolenie, tylko przybyszami z "historiami przywleczonymi", o czym z kolei było w "Utkankach".

Przeczytaj też: Matka Stocznia po skrobance. Gdańsk oczami Barbary Piórkowskiej

Dużo czasu mi zajęło zdobycie poczucia, że jestem mieszkanką tego miasta, tu mam swoje korzenie i tu jest moja współczesna historia. Bo mnie cały czas gdzieś wywalało, właśnie tam na ten Wschód. Do dziś zresztą bardzo lubię tam jeździć, nawet jeśli to jest wschód Polski, i ciągnie mnie w tamtym kierunku. To widać odzywają się geny i ta pamięć genetyczna, o której też dość często mówię w swoich książkach. Natomiast mieszkam tutaj, żyję tutaj.

Przeczytaj też: Salcia Hałas: fascynuje mnie życie wewnętrzne falowca

Stefan Chwin zawsze się śmieje ze mnie i mówi, że stałam się specjalistką od gdańskich blokowisk. To jest fakt. Wychowywałam się na Żabiance, potem lata spędziłam na Zaspie, teraz mieszkam na Ujeścisku. Daleko mu do romantycznej atmosfery Oliwy czy Wrzeszcza. To miejsce, które jeszcze nie ma swojej historii i dopiero trzeba ją opisać. Blokowiska to taka przestrzeń, którą trzeba było opisać i słusznie zauważają naukowcy, że nadal nie jest tak do końca opisana, mimo że zabrały się też dziewczyny za pisanie o tym: Monika Milewska napisała "Latawiec z betonu", Salcia Hałas "Pieczeń dla Amfy", wcześniej jeszcze Wojciech Stamm "Czarną matkę" o historiach z Przymorza. Ale to jest wciąż do eksploatowania.

Przeczytaj też: Opowieść o falowcu. "Latawiec z betonu" Moniki Milewskiej

Czy to prawda, że piszesz kolejną książkę - o przeżyciach z czasu przeżytej choroby?

Tak, myślałam, że ta książka jeszcze długo nie powstanie, bo doświadczenia związane z chorobą były rzeczywiście bardzo mocne i nie jestem gotowa nimi epatować na prawo i lewo. To jest taka moja przestrzeń jeszcze wewnętrznie do przerobienia. Jednak przy pierwszym podejściu do tematu okazało się, że tekst już chce się napisać. Na pewno bardzo tu uproszczę język, czyli będzie mniej poetycki niż w "Szklance...", ale pozostaję sobą i na pewno nie zrezygnuję z pewnych właściwych mi sposobów mówienia o świecie. Powieść też będzie miała żeńską bohaterkę, a właściwie bohaterki, bo znowu to się układa w historię rodową, która sięga daleko, daleko poza obecne czasy. Gdy sobie myślę: "dosyć tego babrania się w przeszłości", to za każdym razem okazuje się, że trafiam na tak fascynujące tematy rodzinne czy historyczne, że po prostu chcę w ten swój własny sposób to ogarnąć - zatem pewnie i tym razem się o to pokuszę. I mam nadzieję, że na wiosnę 2019 r. książka będzie skończona. Czyli publikacja w przyszłym roku. A jak już wiadomo, jak się kobieta uprze, to proces wydawniczy można znacznie przyspieszyć...

Drugie wydanie "Szklanki..." wydała w swoim wydawnictwie Baba - Sylwia Kubryńska. Jak do tego doszło?

Gdy zastanawiałam się, jak "Szklankę..." wznowić, to nastąpiła pewna synchroniczność - Sylwia sama do mnie zadzwoniła. Mocno w to wierzę, że wszystko zależy od naszego nastawienia i jak się wyśle w świat wolę, to taka intencja "pracuje". Jeśli jesteśmy otwarci na różne rzeczy, to one po prostu przychodzą, czasem w sposób, którego się w ogóle nie spodziewamy. Zaskakują i okazuje się, że życie nagle jest cudowne.

A jakie są twoje pozostałe plany na dalszą twórczość? Powiedziałaś, że masz mnóstwo nowych pomysłów na kolejne książki...

Tak, co wychodzę na miasto, to mam kolejny pomysł (śmiech). Tak naprawdę wszystko się ogranicza do czasu, w którym mogą powstać, jest go wciąż mało. Ale te książki i pomysły pojawiają się i myślę, że pójdę za tym głosem, bo jak ma się słynne mickiewiczowskie "czterdzieści i cztery" lata, to jest też taki dla kobiety czas, żeby przestać robić rzeczy, na które już się nie ma ochoty, i czas, żeby się zabrać za siebie, za życie.

A na razie musimy wypromować "Szklankę...", zapraszamy na spotkanie autorskie do Sztuki Wyboru - to miejsce zostało wybrane przeze mnie nie bez przyczyny - moi rodzice mieli w Garnizonie wesele, i tak mnie jakoś tam zaciągnęło... A promocja książki jest takim trochę innym weselem czy ślubem, takimi dla autorki niezwykłymi chrzcinami.

Zobacz również inne spotkania autorskie w Kalendarzu Imprez.

Magdalena Raczekm.raczek@trojmiasto.pl

Wydarzenia

Szklanka na pająki- spotkanie autorskie Barbary Piórkowskiej

wykład / prezentacja, spotkanie

Wywiady

Miejsca

Pałac Młodzieży Gdańsk, Ogarna 56
Instytut Kultury Miejskiej Gdańsk, Targ Rakowy 11
Sztuka Wyboru Gdańsk, Juliusza Słowackiego 19

Opinie (74) ponad 10 zablokowanych

Sortowanie
- Od najnowszych
- Od najstarszych

Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2018-11-21 12:08

Rozum (1)

A co zrobić z rozumem skoro to rodzaj męski????? Proszę nie iść ta droga, bo założy Pani kaganiec na szyję nam kobietom....

Danka
5 lat
- 46 8
Twoja opinia

Zmień treść

A co zrobić z rozumem skoro to rodzaj męski????? Proszę nie iść ta droga, bo założy Pani kaganiec na szyję nam kobietom....
Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-12-23 13:52
  
  No ciekawe jak te od nowo mowy mówią na rozum.......
  
  Dede
  5 lat
  - 0 0
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  No ciekawe jak te od nowo mowy mówią na rozum.......
  Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2018-11-21 16:14

(2)

Jeśli chodzi o wykonywane prace to też mogę napisać, że jestem programistą, konstruktorem, technologiem, operatorem maszyn, tokarzem, frezerem i czasami spawaczem. Poza tym murarzem, stolarzem i cieślą. Ostatnio też dekarzem. A i zapomniałbym, jestem jeszcze mężem i ojcem.

To tak jakbym chciał sobie spowiedź zrobić.

5 lat
- 19 2
Twoja opinia

Zmień treść

Jeśli chodzi o wykonywane prace to też mogę napisać, że jestem programistą, konstruktorem, technologiem, operatorem maszyn, tokarzem, frezerem i czasami spawaczem. Poza tym murarzem, stolarzem i cieślą. Ostatnio też dekarzem. A i zapomniałbym, jestem jeszcze mężem i ojcem. To tak jakbym chciał sobie spowiedź zrobić.
Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-22 13:21
  
  Maciek? (1)
  
  5 lat
  - 0 0
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  Regulamin dodawania opinii
  - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
    2018-11-23 08:09
    
    Nie ;-)
    
    5 lat
    
    0 0
    
    Twoja opinia
    
    Zmień treść
    
    Nie ;-)
    Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2018-11-21 11:13

Krytyczka... (10)

STOP nowomowie.....

5 lat
- 89 16
Twoja opinia

Zmień treść

STOP nowomowie.....
Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 15:12
  
  Psycholożka, architektka itp itd. to kalectwo językowe. (4)
  
  Czemu feministki nie wymyśliły jeszcze rodzaju żeńskiego, męskiego i nijakiego, w jeżykach, w których takie odmiany nie występują? Czekam!
  
  Jestem za równouprawnieniem (ogólnie fakt, że trzeba o tym w ogóle mówić, jest moim zdaniem kuriozalny), ale dajcie spokój z kaleczeniem języka na siłę.
  
  sgsdgdgf
  5 lat
  - 28 8
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  Czemu feministki nie wymyśliły jeszcze rodzaju żeńskiego, męskiego i nijakiego, w jeżykach, w których takie odmiany nie występują? Czekam! Jestem za równouprawnieniem (ogólnie fakt, że trzeba o tym w ogóle mówić, jest moim zdaniem kuriozalny), ale dajcie spokój z kaleczeniem języka na siłę.
  Regulamin dodawania opinii
  - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
    2018-11-21 16:04
    
    (2)
    
    A gdzie tu równouprawnienie? Ja nie urodzę dziecka a kobieta jakoś nie kwapi się do fedrowania węgla. Wszystko ma swoje granice. Nazewnictwo też bo wychodzi to śmiesznie i mało poważnie.
    
    5 lat
    
    14 2
    
    Twoja opinia
    
    Zmień treść
    
    A gdzie tu równouprawnienie? Ja nie urodzę dziecka a kobieta jakoś nie kwapi się do fedrowania węgla. Wszystko ma swoje granice. Nazewnictwo też bo wychodzi to śmiesznie i mało poważnie.
    Regulamin dodawania opinii
    - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
      
      2018-11-21 18:16
      
      (1)
      
      Akurat jeśli chodzi o język i nazewnictwo, to tak średnio mają granice. Język jest żywy i cały czas powstają w nim nowe słowa.
      
      5 lat
      
      4 3
      
      Twoja opinia
      
      Zmień treść
      
      Akurat jeśli chodzi o język i nazewnictwo, to tak średnio mają granice. Język jest żywy i cały czas powstają w nim nowe słowa.
      Regulamin dodawania opinii
      - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
        
        2018-11-22 17:27
        
        To że język jest żywy nie usprawiedliwia wprowadzania do noego różnegp rpdzaju kretynizmów.
        
        5 lat
        
        1 2
        
        Twoja opinia
        
        Zmień treść
        
        To że język jest żywy nie usprawiedliwia wprowadzania do noego różnegp rpdzaju kretynizmów.
        Regulamin dodawania opinii
  - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
    2018-11-21 18:12
    
    To są poprawne słowa! Czemu uważasz, że Twoja opinia powinna być wyznacznikiem tego, jakiej formy powinniśmy używać? Skoro obydwie formy są poprawne, niech każdy używa takiej, jaka mu pasuje.
    
    5 lat
    
    3 8
    
    Twoja opinia
    
    Zmień treść
    
    To są poprawne słowa! Czemu uważasz, że Twoja opinia powinna być wyznacznikiem tego, jakiej formy powinniśmy używać? Skoro obydwie formy są poprawne, niech każdy używa takiej, jaka mu pasuje.
    Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 18:06
  
  W czym problem? (2)
  
  To zupełnie normalne słowo, utworzone zgodnie z zasadami języka polskiego. O ile jestem jeszcze w jakiś sposób zrozumieć niechęć do zapożyczeń, to ta wrogość względem nieużywanych dotąd żeńskich końcówek jest dla mnie niepojęta. Tłumaczenie na zasadzie "bo źle mi brzmi" jest po prostu niepoważne.
  
  5 lat
  - 4 8
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  To zupełnie normalne słowo, utworzone zgodnie z zasadami języka polskiego. O ile jestem jeszcze w jakiś sposób zrozumieć niechęć do zapożyczeń, to ta wrogość względem nieużywanych dotąd żeńskich końcówek jest dla mnie niepojęta. Tłumaczenie na zasadzie "bo źle mi brzmi" jest po prostu niepoważne.
  Regulamin dodawania opinii
  - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
    2018-11-21 22:14
    
    Pomyśl - użyj swojej mózgi. (1)
    
    5 lat
    
    5 4
    
    Twoja opinia
    
    Zmień treść
    
    Regulamin dodawania opinii
    - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
      
      2018-11-22 11:59
      
      Chyba jednak poproszę o napisanie wprost, w czym tkwi problem, ponieważ jedyne, co wnioskuję z Twojej wypowiedzi, to próba stworzenia analogii, która nie ma sensu.
      
      5 lat
      
      0 1
      
      Twoja opinia
      
      Zmień treść
      
      Chyba jednak poproszę o napisanie wprost, w czym tkwi problem, ponieważ jedyne, co wnioskuję z Twojej wypowiedzi, to próba stworzenia analogii, która nie ma sensu.
      Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 17:44
  
  Jaka nowomowa?
  
  Krytyczka to taka mała krytyka przecież.
  
  5 lat
  - 7 3
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  Krytyczka to taka mała krytyka przecież.
  Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 15:08
  
  Stop kretynom
  
  Którym wydaje się, że język polski jest martwy
  
  Ja
  5 lat
  - 6 22
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  Którym wydaje się, że język polski jest martwy
  Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2018-11-21 16:58

Tak.... Nie wiem co ludzie mają w głowach... Wspomniana Przybyszewska stwierdziła: (2)

" Pragnę sceny i druku bardziej aniżeli zbawienia duszy ". - niby jej sprawa, OK, ale jeśli zostaje patronką świetlicy osiedlowej na Morenie a lokalne kółko poetyckie korzystające z owej świetlicy obiera ją sobie za patronkę, to już nie jest za bardzo ok, i nie o to ok mi nawet chodzi, ale o to, że nikt, z rozmodlonych nawet, mieszkańców nie dojrzał słów tej patronki w gablotce świetlicowej a może i dojrzał, ale jak to ślepiec...
Tak samo nie ok jest nadanie imienia Przybyszewskiej Tramwajowi.

Jeśli ktoś pragnie bardziej sceny i druku aniżeli zbawienia nie nadaje się do naśladowania - promowania za publiczne pieniądze.

Noe-Gd
5 lat
- 8 4
Twoja opinia

Zmień treść

" Pragnę sceny i druku bardziej aniżeli zbawienia duszy ". - niby jej sprawa, OK, ale jeśli zostaje patronką świetlicy osiedlowej na Morenie a lokalne kółko poetyckie korzystające z owej świetlicy obiera ją sobie za patronkę, to już nie jest za bardzo ok, i nie o to ok mi nawet chodzi, ale o to, że nikt, z rozmodlonych nawet, mieszkańców nie dojrzał słów tej patronki w gablotce świetlicowej a może i dojrzał, ale jak to ślepiec... Tak samo nie ok jest nadanie imienia Przybyszewskiej Tramwajowi. Jeśli ktoś pragnie bardziej sceny i druku aniżeli zbawienia nie nadaje się do naśladowania - promowania za publiczne pieniądze.
Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 19:04
  
  Zbawienie? (1)
  
  A cóż to jest, tak konkretnie?
  
  fruu
  5 lat
  - 3 4
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  A cóż to jest, tak konkretnie?
  Regulamin dodawania opinii
  - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
    2018-11-22 17:25
    
    Czymkolwiek jest nie powinno być mniek warte niż jakieś grafomaństwo.
    
    5 lat
    
    1 1
    
    Twoja opinia
    
    Zmień treść
    
    Czymkolwiek jest nie powinno być mniek warte niż jakieś grafomaństwo.
    Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2018-11-21 16:37

(5)

Gdyby nie samce ciekawe świata to do dzisiaj nie zeszlibyśmy z drzewa

5 lat
- 11 5
Twoja opinia

Zmień treść

Gdyby nie samce ciekawe świata to do dzisiaj nie zeszlibyśmy z drzewa
Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 17:00
  
  (4)
  
  Przy poczuciu niższości, trzeba się jakoś podbudować, prawda? Uniwersytet Latający mówi to coś Panu? To właśnie tam nielegalnie studiowała np. Maria Skłodowska-Curie, bo niestety edukacja na którą mogli pozwolić sobie mężczyźni nie była dostępna dla kobiet w czasach największego rozwoju przemysłowego. Mimo to parę wynalazków zawdzięczamy kobietom (zmywarka, ogrzewanie samochodowe i wiele innych) , które zapewniam Pana nie miały łatwo w tamtych czasach, często nie mogły się nawet publicznie pokazać bez ''opiekuna'' mężczyzny. Czy zdaje sobie Pan sprawę, że pod zaborem rosyjskim kobieta nie miała nawet prawa do dowodu osobistego, a co za tym idzie nie miała prawa do własności, majątku, nie miałam nawet praw rodzicielskich. Myślę, że jednak gdyby nie faceci zeszłybyśmy z tego drzewa, aczkolwiek życie bez mężczyzn nie miałoby sensu, bo przecież my kobiety kochamy mężczyzn, a mężczyźni kochają kobiety, czyż nie?
  
  Aleksandra
  5 lat
  - 5 5
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  Przy poczuciu niższości, trzeba się jakoś podbudować, prawda? Uniwersytet Latający mówi to coś Panu? To właśnie tam nielegalnie studiowała np. Maria Skłodowska-Curie, bo niestety edukacja na którą mogli pozwolić sobie mężczyźni nie była dostępna dla kobiet w czasach największego rozwoju przemysłowego. Mimo to parę wynalazków zawdzięczamy kobietom (zmywarka, ogrzewanie samochodowe i wiele innych) , które zapewniam Pana nie miały łatwo w tamtych czasach, często nie mogły się nawet publicznie pokazać bez ''opiekuna'' mężczyzny. Czy zdaje sobie Pan sprawę, że pod zaborem rosyjskim kobieta nie miała nawet prawa do dowodu osobistego, a co za tym idzie nie miała prawa do własności, majątku, nie miałam nawet praw rodzicielskich. Myślę, że jednak gdyby nie faceci zeszłybyśmy z tego drzewa, aczkolwiek życie bez mężczyzn nie miałoby sensu, bo przecież my kobiety kochamy mężczyzn, a mężczyźni kochają kobiety, czyż nie?
  Regulamin dodawania opinii
  - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
    2018-11-21 17:22
    
    Ty Aleksandra Nie było czegos takiego jak dowód osobisty do czasów 2 wojny światowej (3)
    
    a wprowadzili obowiazkowe dowody Niemcy hitlerowskie. Do dziedziczenia uzywa sie aktów urodzenia. Konkretnie wszystko zastepuje odpis z tego aktu.
    Zas co do dokumentów to był nim paszport dla ludzi przemieszczajacych sie na dluzsze odleglosci. Wolni Polacy poslugiwali sie paszportami. Tak dla twej wiedzy.
    Dowody na teranch polskich i wszystkie te rzeczy , o ktorych piszesz wpisywane do nich to wymysl komunistow. Sprawdz czasem zrodla bo pozniej piszesz bzdury.
    
    5 lat
    
    3 3
    
    Twoja opinia
    
    Zmień treść
    
    a wprowadzili obowiazkowe dowody Niemcy hitlerowskie. Do dziedziczenia uzywa sie aktów urodzenia. Konkretnie wszystko zastepuje odpis z tego aktu. Zas co do dokumentów to był nim paszport dla ludzi przemieszczajacych sie na dluzsze odleglosci. Wolni Polacy poslugiwali sie paszportami. Tak dla twej wiedzy. Dowody na teranch polskich i wszystkie te rzeczy , o ktorych piszesz wpisywane do nich to wymysl komunistow. Sprawdz czasem zrodla bo pozniej piszesz bzdury.
    Regulamin dodawania opinii
    - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
      
      2018-11-21 18:09
      
      (2)
      
      Tak jak napisałeś obowiązkowe dowody wprowadzono podczas II wojny, jednak dokumenty tożsamości istniały od początku XX wieku, kobieta pod zaborem rosyjskim nie mogła mieć takiego dokumentu, nie miała mocy prawnej, zawsze ziemia/dom w którym mieszkała musiał należeć do jej ojca/męża/brata. Tak dla Twej wiedzy.
      
      5 lat
      
      3 2
      
      Twoja opinia
      
      Zmień treść
      
      Tak jak napisałeś obowiązkowe dowody wprowadzono podczas II wojny, jednak dokumenty tożsamości istniały od początku XX wieku, kobieta pod zaborem rosyjskim nie mogła mieć takiego dokumentu, nie miała mocy prawnej, zawsze ziemia/dom w którym mieszkała musiał należeć do jej ojca/męża/brata. Tak dla Twej wiedzy.
      Regulamin dodawania opinii
      - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
        
        2018-11-22 17:24
        
        Ale bzdury. Akurat w Polsce kobiety miały wyjątkową władzę, facet szedł do powstania albo na wojnę i albo ginął albo wracał po wielu latach. Majątkami rządziły kobiety. To był też powód dlaczego po odzyskaniu niepodległości od razu uzyskały prawa wyborcze.
        
        5 lat
        
        1 0
        
        Twoja opinia
        
        Zmień treść
        
        Ale bzdury. Akurat w Polsce kobiety miały wyjątkową władzę, facet szedł do powstania albo na wojnę i albo ginął albo wracał po wielu latach. Majątkami rządziły kobiety. To był też powód dlaczego po odzyskaniu niepodległości od razu uzyskały prawa wyborcze.
        Regulamin dodawania opinii
      - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
        
        2018-11-21 18:10
        
        To czyj to wymysł nie ma większego znaczenia.
        
        5 lat
        
        0 1
        
        Twoja opinia
        
        Zmień treść
        
        To czyj to wymysł nie ma większego znaczenia.
        Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2018-11-21 11:14

(9)

"Pisarka, poetka, krytyczka literacka, performerka, aktywistka społeczna, uczestniczka i organizatorka inicjatyw artystyczno-społecznych, współtwórczyni spektakli poetyckich, dziennikarka, publicystka, trenerka twórczego pisania, współtwórczyni projektów pisarskich i edukacyjnych przedsięwzięć, nauczycielka i organizatorka Pracowni Kreacji Literackich i Blogów w Pałacu Młodzieży w Gdańsku, prowadząca warsztaty w Instytucie Kultury Miejskiej, przewodniczka spacerów literackich"

aahaaa.. czyli że nic nie robi?

5 lat
- 103 29
Twoja opinia

Zmień treść

"Pisarka, poetka, krytyczka literacka, performerka, aktywistka społeczna, uczestniczka i organizatorka inicjatyw artystyczno-społecznych, współtwórczyni spektakli poetyckich, dziennikarka, publicystka, trenerka twórczego pisania, współtwórczyni projektów pisarskich i edukacyjnych przedsięwzięć, nauczycielka i organizatorka Pracowni Kreacji Literackich i Blogów w Pałacu Młodzieży w Gdańsku, prowadząca warsztaty w Instytucie Kultury Miejskiej, przewodniczka spacerów literackich" aahaaa.. czyli że nic nie robi?
Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-22 17:19
  
  Krytyczka, krytynka i krytykantka. Żołnierka - w powietrzu pilotka, na polu minowym saperka, na statku matka i kapitanka. Chorąży i chorągiewka.
  
  5 lat
  - 2 0
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  Krytyczka, krytynka i krytykantka. Żołnierka - w powietrzu pilotka, na polu minowym saperka, na statku matka i kapitanka. Chorąży i chorągiewka.
  Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 14:59
  
  Kim (1)
  
  ona jeszcze jest , toć to alfa-omega , Nobela ma pewnego !!!!!!!
  
  Ksawery
  5 lat
  - 5 5
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  ona jeszcze jest , toć to alfa-omega , Nobela ma pewnego !!!!!!!
  Regulamin dodawania opinii
  - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
    2018-11-21 21:35
    
    Nobelę. Panią nagrodę Nobelę.
    
    5 lat
    
    6 1
    
    Twoja opinia
    
    Zmień treść
    
    Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 13:44
  
  (2)
  
  Skacze na spotkaniach kodu i pewnie ćmi ziele takie toto stworzonko z niej;)ps.opieram się na stereotypach
  
  Ehehe
  5 lat
  - 16 13
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  Skacze na spotkaniach kodu i pewnie ćmi ziele takie toto stworzonko z niej;)ps.opieram się na stereotypach
  Regulamin dodawania opinii
  - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
    2018-11-21 14:14
    
    wracaj na plebanię baranku (1)
    
    5 lat
    
    6 12
    
    Twoja opinia
    
    Zmień treść
    
    Regulamin dodawania opinii
    - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
      
      2018-11-21 14:23
      
      kogoś boli
      
      5 lat
      
      9 3
      
      Twoja opinia
      
      Zmień treść
      
      Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 13:18
  
  Poczekamy aż do Ciebie się ktoś zgłosi (2)
  
  po wywiad. To się pochwalisz CO robisz.
  
  Zbgniew
  5 lat
  - 13 24
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  po wywiad. To się pochwalisz CO robisz.
  Regulamin dodawania opinii
  - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
    2018-11-21 14:01
    
    Udzielałem już czterech wywiadów na portalach branżowych (1)
    
    I tak, pochwaliłem się w nich co robię. Zaręczam że nie było to:
    
    "Pisarz, poeta, krytyk literacki, performer, aktywista społeczny, uczestnik i organizator inicjatyw artystyczno-społecznych, współtwórca spektakli poetyckich, dziennikarz, publicysta, trener twórczego pisania, współtwórca projektów pisarskich i edukacyjnych przedsięwzięć, nauczyciel i organizator Pracowni Kreacji Literackich i Blogów w Pałacu Młodzieży w Gdańsku, prowadzący warsztaty w Instytucie Kultury Miejskiej, przewodnik spacerów literackich"
    Tylko zwykła mechanika analityczna. No ale wywiad z panią performerką.. no tak, to jej należą sie sława i wywiady.. Co byśmy bez niej zrobili..
    
    5 lat
    
    27 9
    
    Twoja opinia
    
    Zmień treść
    
    I tak, pochwaliłem się w nich co robię. Zaręczam że nie było to: "Pisarz, poeta, krytyk literacki, performer, aktywista społeczny, uczestnik i organizator inicjatyw artystyczno-społecznych, współtwórca spektakli poetyckich, dziennikarz, publicysta, trener twórczego pisania, współtwórca projektów pisarskich i edukacyjnych przedsięwzięć, nauczyciel i organizator Pracowni Kreacji Literackich i Blogów w Pałacu Młodzieży w Gdańsku, prowadzący warsztaty w Instytucie Kultury Miejskiej, przewodnik spacerów literackich" Tylko zwykła mechanika analityczna. No ale wywiad z panią performerką.. no tak, to jej należą sie sława i wywiady.. Co byśmy bez niej zrobili..
    Regulamin dodawania opinii
    - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
      
      2018-11-21 14:14
      
      w branży pijackiego bełkotu chyba
      
      a to, że spędzasz czas na forum podrzędnych mediów, tylko potwierdza podejrzenia
      
      5 lat
      
      7 23
      
      Twoja opinia
      
      Zmień treść
      
      a to, że spędzasz czas na forum podrzędnych mediów, tylko potwierdza podejrzenia
      Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2018-11-22 17:03

Stale i niezmiennie: baby do garów!

5 lat
- 1 4
Twoja opinia

Zmień treść

Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2018-11-21 18:02

Jestem absolutnie za tym aby każdy miał równe szanse (2)

Kobieta czy mężczyzna, chudy czy gruby. I od co najmniej kilkudziesięciu już lat cywilizacja zachodnia w tę stronę podąża. Jeśli chodzi o kobiety to mają teraz najlepszy czas w historii aby robić to co chcą. Robią przecież kariery w biznesie, nauce, kulturze, rozrywce, polityce, itd. Mimo to środowiska feministyczne na siłę promują pogląd jakoby kobiety wciąż były "uciśnione", nie miały swobody i musiały walczyć o swoje prawa. Powyższy wywiad, swoją drogą całkiem ciekawy, też trochę wpisuje się w taką narrację. Pomijam dziwactwa językowe, ale na pytanie "Czy kobietom się tworzy według ciebie trudniej?" Pani Barbara odpowiada historyjką z której kompletnie nie wynika, że tworzy się trudniej ani dlaczego tworzy się trudniej. Pani Barbaro - konkretniej proszę. Bez tego nie rozwiążemy problemów, jeśli takie jeszcze gdzieś występują.

5 lat
- 14 1
Twoja opinia

Zmień treść

Kobieta czy mężczyzna, chudy czy gruby. I od co najmniej kilkudziesięciu już lat cywilizacja zachodnia w tę stronę podąża. Jeśli chodzi o kobiety to mają teraz najlepszy czas w historii aby robić to co chcą. Robią przecież kariery w biznesie, nauce, kulturze, rozrywce, polityce, itd. Mimo to środowiska feministyczne na siłę promują pogląd jakoby kobiety wciąż były "uciśnione", nie miały swobody i musiały walczyć o swoje prawa. Powyższy wywiad, swoją drogą całkiem ciekawy, też trochę wpisuje się w taką narrację. Pomijam dziwactwa językowe, ale na pytanie "Czy kobietom się tworzy według ciebie trudniej?" Pani Barbara odpowiada historyjką z której kompletnie nie wynika, że tworzy się trudniej ani dlaczego tworzy się trudniej. Pani Barbaro - konkretniej proszę. Bez tego nie rozwiążemy problemów, jeśli takie jeszcze gdzieś występują.
Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 20:02
  
  Nie mają wcale najlepszego czasu w historii (1)
  
  Co z tego, że mogą być wykształcone, mają wyższe kompetencje od kolegów, skoro na wjazd słyszą, że pewnie będą chciały mieć dzieci, to się nie opłaca.
  
  Prawa kobiet to jest fikcja. Wciąż trzeba walczyć, na uczelniach na najwyższych stanowiskach to mężczyźni, wszędzie tak jest. A to się tłumaczy tym, że kobiety nie chcą. Znam mnóstwo co chcą i mają kompetencje i wykształcenie, harują dużo bardziej, niż faceci. a to oni dostają posadę za penisa. I jeszcze nikt się nie kryje z argumentacją, ze tak jest.
  
  5 lat
  - 5 9
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  Co z tego, że mogą być wykształcone, mają wyższe kompetencje od kolegów, skoro na wjazd słyszą, że pewnie będą chciały mieć dzieci, to się nie opłaca. Prawa kobiet to jest fikcja. Wciąż trzeba walczyć, na uczelniach na najwyższych stanowiskach to mężczyźni, wszędzie tak jest. A to się tłumaczy tym, że kobiety nie chcą. Znam mnóstwo co chcą i mają kompetencje i wykształcenie, harują dużo bardziej, niż faceci. a to oni dostają posadę za penisa. I jeszcze nikt się nie kryje z argumentacją, ze tak jest.
  Regulamin dodawania opinii
  - Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
    2018-11-22 11:13
    
    Jeśli twierdzisz, że nie mają teraz najlepszego czasu
    
    To wskaż proszę kiedy wg. Ciebie miały. Chętnie dowiem się, kiedy było kobietom lepiej niż teraz. Bo wszystkie możliwe wskaźniki mówią, że właśnie teraz jest najlepszy czas w dziejach ludzkości i dotyczy wszystkich ludzi - nawet ci absolutnie najbiedniejsi mają się teraz lepiej niż kiedyś. Oczywiście w sensie ogólnym, statystycznym. W poszczególnych przypadkach rzecz jasna może być inaczej, ale w dawnych czasach było odwrotnie: niemal wszyscy żyli w koszmarnych warunkach, a tylko w nielicznych przypadkach można było powiedzieć o komfortowym życiu.
    Jak można mówić, że prawa kobiet to fikcja? W czasach gdy kobiety rządzą w firmach (moją szefową jest kobieta!), są prezydentami czy premierami państw, piastują najwyższe funkcje publiczne takie słowa to jakieś zaklinanie rzeczywistości. Komu służy wydumany konflikt płci? Bo ja na co dzień pracując z kobietami nie widzę, żeby cierpiały pod naciskiem jakiegoś mitycznego męskiego szowinizmu. Myślę, że jest tak dlatego, że po prostu go nie ma.
    
    5 lat
    
    4 1
    
    Twoja opinia
    
    Zmień treść
    
    To wskaż proszę kiedy wg. Ciebie miały. Chętnie dowiem się, kiedy było kobietom lepiej niż teraz. Bo wszystkie możliwe wskaźniki mówią, że właśnie teraz jest najlepszy czas w dziejach ludzkości i dotyczy wszystkich ludzi - nawet ci absolutnie najbiedniejsi mają się teraz lepiej niż kiedyś. Oczywiście w sensie ogólnym, statystycznym. W poszczególnych przypadkach rzecz jasna może być inaczej, ale w dawnych czasach było odwrotnie: niemal wszyscy żyli w koszmarnych warunkach, a tylko w nielicznych przypadkach można było powiedzieć o komfortowym życiu. Jak można mówić, że prawa kobiet to fikcja? W czasach gdy kobiety rządzą w firmach (moją szefową jest kobieta!), są prezydentami czy premierami państw, piastują najwyższe funkcje publiczne takie słowa to jakieś zaklinanie rzeczywistości. Komu służy wydumany konflikt płci? Bo ja na co dzień pracując z kobietami nie widzę, żeby cierpiały pod naciskiem jakiegoś mitycznego męskiego szowinizmu. Myślę, że jest tak dlatego, że po prostu go nie ma.
    Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2018-11-22 01:29

Ten artykuł jest jak sikanie po szkle.

Tylko bryzga i żadnego pożytku, a jeszcze ochlapie.

5 lat
- 8 4
Twoja opinia

Zmień treść

Tylko bryzga i żadnego pożytku, a jeszcze ochlapie.
Regulamin dodawania opinii
Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
2018-11-21 16:29

Zapominamy ze wszyscy jestesmy: kucharzami, sprzataczami, zakupo...? (1)

5 lat
- 12 0
Twoja opinia

Zmień treść

Regulamin dodawania opinii
- Zgłosiłeś tę opinię do moderacji -
  2018-11-21 21:42
  
  Piękne
  
  Każdy z nas podciera sobie d*pe. Niezbyt zgrabnie ubrane te moje słowa.
  
  5 lat
  - 3 0
  Twoja opinia
  
  Zmień treść
  
  Każdy z nas podciera sobie d*pe. Niezbyt zgrabnie ubrane te moje słowa.
  Regulamin dodawania opinii