Ładnych kilka lat trzeba było czekać na nowe wydawnictwo Izy Sawickiej, która tworzy jako Izes. Niebawem wraca z nowym wydawnictwem, do którego pojawił się właśnie utwór promujący. Jest podobnie, ale inaczej. Nam opowiedziała o tym, co ją porusza, dlaczego pociąga ją czerwień i że lepiej się niczego nie spodziewać.
Patryk Gochniewski: Coraz dłużej każesz czekać na kolejne albumy. Poprzednio trzy lata, teraz - jak mniemam - będą cztery.Iza Sawicka (Izes): Cztery lata! Niedobrze... Na początku lat 90. mój brat cały swój pokój miał obklejony plakatami
Depeche Mode
. Jeśli nie wydawali kolejnego albumu, przez okres dłuższy niż rok, nagle wszystkie plakaty znikały. Pamiętam, że taki szok jako dziecko przeżyłam dwukrotnie. Nagle jego pokój stawał się nijaki, pusty i zimny, a na twarzy mojego brata pojawiała się złość. Całe szczęście nie mam aż takiej siły rażenia i nikt tak tych przerw nie przeżywa. Dzięki czemu mogę oddawać się przyjemnościom związanym z zarabianiem pieniędzy na życie... zamiast tworzeniu muzyki.
Imprezy Depeche Mode w Trójmieście
Ten album jest bardziej osobisty od poprzedniego. Jedyną osobą, z jaką współpracowałam podczas jego powstawania, był producent Andrzej Izdebski. Poza tym, jak zauważyłeś, lata lecą, staję się więc dojrzalszą wokalistką, która coraz mniej obawia się szczerości i otwartości, która rozumie, kim jest, gdzie jest i dlaczego tworzy muzykę. I wszystko akceptuje. Faktycznie, pierwszy singiel jest wyjątkowo sensualny, kolejne utwory przyniosą nieco inne rozwiązania muzyczne.
O co chodzi z tą czerwienią? Poprzednio była to rękawiczka, teraz sukienka.Czerwień jest dla mnie niezwykle głęboka. To jedyny kolor, który kiedy zmienia niewinnie lekko odcień, od razu wywołuje inne skojarzenia. Opowiada inną historię. Pewnie też z tego powodu jest najtrudniejszym kolorem do druku. Czerwień jest silna i wymagająca. Dlatego uwielbiam się z nią mierzyć.
Powiedz coś więcej o nadchodzącej płycie - czego tym razem można się spodziewać?Najlepiej będzie nie spodziewać się, a po prostu pozwolić sobie na nieoczekiwanie czegokolwiek i oddanie się opowieści. Piosenki płyną, są różne. Na pewno jest dużo elektroniki, analogowych instrumentów klawiszowych i sampli zgranych z winyli. Utwory są różne, ale tworzą spójną całość.
Wróćmy na chwilę do przeszłości. Intrygującym elementem twojej kariery był występ w filmie Barry'ego Adamsona. Traktowałaś to jako przygodę czy myślałaś o pójściu dalej w tym kierunku?To, że Barry znalazł mnie w internecie i osadził mnie w podwójnej roli aktorskiej swojego filmu, było tak wielkim zaskoczeniem, że w tamtej chwili nie zastanawiałam się, czym to dla mnie jest. Po prostu poczułam motywację do rozpoczęcia aktywnego życia artystycznego. Jednak nigdy nie ciągnęło mnie do aktorstwa, a raczej do tworzenia filmów. Zresztą wydawnictwo Barrego - Central Control - było chętne wyprodukować film, do którego napisałam scenariusz. Pomimo to zdecydowałam, że skoro najbardziej pragnę tworzyć muzykę, w pierwszej kolejności powinnam zabrać się za nagranie albumu.
Ze sztuką filmową masz jednak wciąż wiele wspólnego. Robisz klipy. Jak to wygląda z twojej perspektywy, w dobie wszechobecnego streamingu? Klipy mają jeszcze moc? Kiedyś były to przecież niemal etiudy, które porywały cały świat. By daleko nie szukać - "Thriller" Michaela Jacksona czy "Jesus of Suburbia" Green Day.Wychowałam się na telewizyjnych stacjach muzycznych, w szczególności na MTV i Viva Zwei. Obrazowanie muzyki stało się od tego czasu czymś, w moim odczuciu, obowiązkowym. Ale równocześnie powszechnym. Jestem zdania, że jeśli dla kogoś wideoklipy mają być ważne, to będą ważne. Dlatego zamierzam zrealizować wreszcie swój plan na wideoklip do każdego utworu z płyty.
W swojej twórczości zawsze inspirujesz się tym, co cię najbardziej porusza. Były nawet głosy, że na poprzednim krążku zahaczałaś o politykę. Co będzie głównym motywem teraz?A to ciekawe, bo ja tych głosów nie słyszałam, jakoś do mnie nie dotarły. To, co takie głosy będą mówić o kolejnym albumie, skoro jeden z utworów nazywa się "Strike out"? Jeśli nawet opowiadam o kwestiach politycznych, to nie stawiam siebie po którejś ze stron. Jestem zdania, że punkt widzenia zawsze zależy od punktu siedzenia. Jeśli krytykuję, to tylko ludzi, którzy w mojej ocenie są źli. Ale to zawsze pozostanie tylko moja ocena, która jest subiektywna. Załóżmy na przykład, że w mojej ocenie pedofil zasługuje na karę śmierci, ale gdyby w mojej rodzinie był pedofil, miałabym prawdopodobnie większe zrozumienie dla tej choroby i już moje subiektywne zdanie byłoby inne. To, co mnie interesuje i o czym opowiadam, to stany emocjonalne takiego pedofila, jego bliskich oraz ofiary. Bez oceniania. Na kolejnej płycie zajmuję się namiętnością, która właśnie nie jest tak prosta i oczywista, jak byśmy chcieli.
Kiedy ponownie zobaczymy cię na scenie?Zapraszam do
Desdemony. W 2020 roku pojawię się tam jako kurator koncertowego cyklu Wolność, Kosmos, Improwizacja, czyli WKIm. Drugim kuratorem będzie
Michał Miegoń. Na pewno wystąpię w co najmniej jednym projekcie. Dodatkowo, również w Desdemonie, zaśpiewam z okazji Dnia Kobiet. Tak, czas wrócić na scenę.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
