Teatr Maladype w Budapeszcie
Great Sound in the Rush
László Sáry
opera semiseria
Zgodnie z wyznacznikami gatunkowymi - opera semiseria, czyli półpoważna to opera, w której wszystko dzieje się inaczej niż zazwyczaj, a jednak cechy opery kameralnej również zostają zachowane: uwertura, 12 aktów, arie, recytatywy oraz finał.
Utwory kończące to gry oparte na kolekcji Kreatywnych Ćwiczeń Muzycznych Sarego, a postludium stanowi parodię finałów klasycznych oper komicznych. Jednak gdzieś spod ironicznych puent i żartów muzycznych wyłania się dojmująca i katartyczna strona dzieła Sarego.
Opera Laszlo Sarego "Great Sound in the Rush" stanowi perfekcyjne spotkanie muzyki i słów. Jako libretto kompozytor wybrał, wiersz Sandora Weorosa "Theme and Variations". Oprócz tradycyjnych instrumentów, muzycy wykorzystują również tak niestandardowe "przedmioty muzyczne" jak kamienie, czy drewniane listewki. Opera została wyreżyserowana przez Zoltana Balazsa - dyrektora artystycznego Teatru Maladype. Jego współpraca Artystyczna z Sarym rozpoczęła się od scenicznej adaptacji oratorium kompozytora pt. "Theomachia" w 2003 roku.
Kompozytor: László Sáry
Reżyser: Zoltán Balázs
Obsada:
László Borbély - fortepian
Ildikó Duffek - wokal
Kata Huszárik - wokal
László Kéringer - wokal
Anna Petrovics - flet poprzeczny
Anna Rákóczy - flet poprzeczny
Lajos Rozmán - klarnet
Ágota Szilágyi - wokal
-----
Teatr Maladype - założony w 2001 roku - jest niezależnym zespołem teatralnym z Budapesztu na Węgrzech. Podstawą działania zespołu jest autonomia finansowa i niezależność twórcza. Jako teatr, wciąż poszukują niecodziennych sytuacji, nowych punktów widzenia, które stają się integralną częścią tworzenia spektakli. Maladype stworzyło unikalny język i metodologię, które są zrozumiałe nie tylko dla artystów, ale przede wszystkim dla powiększającej się publiczności. Figlarność, akcja i reakcja to najważniejsze cechy Teatru Maladype. Metody teatralne zespołu są skupione wokół dwóch głównych zasad. Pierwsza z nich to ciągły rozwój i formowanie (fizyczne i mentalne) aktorów. Druga skupia się na intensywnej i nieustannej relacji między artystą a publicznością, która umożliwia otwarty dialog. Cechą wyróżniającą każdy ze spektakli jest ich elastyczność, możliwość adaptacji do przestrzeni, w której są grane ze względu na fizyczny, kulturalny, i emocjonalny kontekst. To sprawia, że twórczość Maladype staje się dostępna dla każdego odbiorcy. Teatr otrzymał liczne nagrody oraz wystawiał spektakle w kraju i zagranicą (m.in. w Indiach, Iranie i Stanach Zjednoczonych). Dyrektorem artystycznym jest Zoltan Balazs.
W swoim manifeście artyści piszą m.in.:
"Entuzjastyczne ryzykowanie i kreatywne eksperymentowanie otwierają dla was i dla nas nowy świat, w którym brak jakichkolwiek ograniczeń. Nasza wyobraźnia jest prowadzona przez niespodziewane koleje losu. Decydujemy się na ryzyko i zasady gry. Emocje towarzyszące naszej grze można podnieść do maksimum jeśli świadomość występujących jest wyostrzona, a ich akcje i reakcje są skupione. Możliwy przebieg działań podjętych przez aktorów jest zdefiniowany przez nieskończoną ilość sytuacji pojawiających się podczas gry. Dzięki temu powstaje opcja 'grania/ bawienia się' w sztuce i zachęcani publiczności do dołączenia się."
Great Sound in the Rush
László Sáry
opera semiseria
Zgodnie z wyznacznikami gatunkowymi - opera semiseria, czyli półpoważna to opera, w której wszystko dzieje się inaczej niż zazwyczaj, a jednak cechy opery kameralnej również zostają zachowane: uwertura, 12 aktów, arie, recytatywy oraz finał.
Utwory kończące to gry oparte na kolekcji Kreatywnych Ćwiczeń Muzycznych Sarego, a postludium stanowi parodię finałów klasycznych oper komicznych. Jednak gdzieś spod ironicznych puent i żartów muzycznych wyłania się dojmująca i katartyczna strona dzieła Sarego.
Opera Laszlo Sarego "Great Sound in the Rush" stanowi perfekcyjne spotkanie muzyki i słów. Jako libretto kompozytor wybrał, wiersz Sandora Weorosa "Theme and Variations". Oprócz tradycyjnych instrumentów, muzycy wykorzystują również tak niestandardowe "przedmioty muzyczne" jak kamienie, czy drewniane listewki. Opera została wyreżyserowana przez Zoltana Balazsa - dyrektora artystycznego Teatru Maladype. Jego współpraca Artystyczna z Sarym rozpoczęła się od scenicznej adaptacji oratorium kompozytora pt. "Theomachia" w 2003 roku.
Kompozytor: László Sáry
Reżyser: Zoltán Balázs
Obsada:
László Borbély - fortepian
Ildikó Duffek - wokal
Kata Huszárik - wokal
László Kéringer - wokal
Anna Petrovics - flet poprzeczny
Anna Rákóczy - flet poprzeczny
Lajos Rozmán - klarnet
Ágota Szilágyi - wokal
-----
Teatr Maladype - założony w 2001 roku - jest niezależnym zespołem teatralnym z Budapesztu na Węgrzech. Podstawą działania zespołu jest autonomia finansowa i niezależność twórcza. Jako teatr, wciąż poszukują niecodziennych sytuacji, nowych punktów widzenia, które stają się integralną częścią tworzenia spektakli. Maladype stworzyło unikalny język i metodologię, które są zrozumiałe nie tylko dla artystów, ale przede wszystkim dla powiększającej się publiczności. Figlarność, akcja i reakcja to najważniejsze cechy Teatru Maladype. Metody teatralne zespołu są skupione wokół dwóch głównych zasad. Pierwsza z nich to ciągły rozwój i formowanie (fizyczne i mentalne) aktorów. Druga skupia się na intensywnej i nieustannej relacji między artystą a publicznością, która umożliwia otwarty dialog. Cechą wyróżniającą każdy ze spektakli jest ich elastyczność, możliwość adaptacji do przestrzeni, w której są grane ze względu na fizyczny, kulturalny, i emocjonalny kontekst. To sprawia, że twórczość Maladype staje się dostępna dla każdego odbiorcy. Teatr otrzymał liczne nagrody oraz wystawiał spektakle w kraju i zagranicą (m.in. w Indiach, Iranie i Stanach Zjednoczonych). Dyrektorem artystycznym jest Zoltan Balazs.
W swoim manifeście artyści piszą m.in.:
"Entuzjastyczne ryzykowanie i kreatywne eksperymentowanie otwierają dla was i dla nas nowy świat, w którym brak jakichkolwiek ograniczeń. Nasza wyobraźnia jest prowadzona przez niespodziewane koleje losu. Decydujemy się na ryzyko i zasady gry. Emocje towarzyszące naszej grze można podnieść do maksimum jeśli świadomość występujących jest wyostrzona, a ich akcje i reakcje są skupione. Możliwy przebieg działań podjętych przez aktorów jest zdefiniowany przez nieskończoną ilość sytuacji pojawiających się podczas gry. Dzięki temu powstaje opcja 'grania/ bawienia się' w sztuce i zachęcani publiczności do dołączenia się."
