Dobra widoczność sceny to dla wielu osób rzecz istotna - naukowcy nieustannie podkreślają, że podczas koncertów słuchamy też oczami i to, co widzimy, znacząco wpływa na naszą ocenę
Podobno narzekają tylko ludzie słabi - ludzie silni zmieniają, co są w stanie zmienić, albo uczą się żyć z tym, czego zmienić nie mogą. Zdarzają się jednak takie sytuacje, kiedy mimo złości interweniować nie możemy, bo podłoże naszej irytacji jest absurdalne lub interwencja postawiłaby nas w niekorzystnym świetle. Oto kilka słów o tym, co mnie denerwuje podczas koncertów i z czym walczyć mi nie wypada, nie umiem, a czasem nie mam już siły.
Nic nie widzę!
Godziny spędzone na wybieraniu odpowiedniego miejsca na planie widowni, zakup upragnionego biletu i wreszcie koncert! Oczyma wyobraźni widzę już gwiazdę, którą mam na wyciągnięcie ręki, cieszę się na możliwość przyglądania się płynącym po klawiaturze dłoniom artysty. Tak, jak podczas koncertu Leszka Możdżera kilka lat temu w Filharmonii Bałtyckiej, kiedy mimo akredytacji, aby zagwarantować sobie dobre miejsce, wiele miesięcy przed wydarzeniem, kupiłam sobie bilet w pierwszym rzędzie sektora A1 - na samym środku, żeby nie tylko dobrze słyszeć, ale i widzieć scenę. Jak wielkie było moje zdziwienie (i irytacja), kiedy po wejściu na salę koncertową okazało się, że pierwszy rząd został zdemontowany, aby zrobić miejsce dla specjalisty od nagłośnienia. Oczywiście dostałam miejsce zastępcze, jeszcze bliżej sceny, jednak tuż za bardzo wysokim i postawnym panem. Co mi po tym, że rozumiałam motywację organizatorów, że otrzymałam miejsce zastępcze, że obsługa była miła i naprawdę nie miałam do czego się przyczepić, bo wszystko przebiegało bez zakłóceń, skoro nie widziałam sceny?
Dobra widoczność sceny to dla wielu osób rzecz istotna - naukowcy nieustannie podkreślają, że podczas koncertów słuchamy też oczami i to, co widzimy, znacząco wpływa na naszą ocenę. Oczywiście, że denerwuje mnie, kiedy usiądzie przede mną ktoś wysoki i zasłania mi widok, ale przecież nikt nie ponosi winy za to, jak duży urósł, więc i pretensji o to do nikogo nie mam. Za zwykłą złośliwość uważam natomiast zakładanie do teatru czy filharmonii wielkich, ekstrawaganckich kapeluszy (zjawisko szczególnie popularne za granicą, podczas imprez charytatywnych czy wybitnie "prestiżowych").
Słyszę na opak
Sala koncertowa Filharmonii Bałtyckiej jest miejscem urokliwym, ale bardzo nieprzewidywalnym. Kiedy chodzę służbowo na wyprzedane koncerty, adrenalina podskakuje mi niesamowicie, ponieważ z reguły nie mam wyznaczonego miejsca, tylko siadam tam, gdzie dopadnę wolne krzesełko. A w filharmonii punkt widzenia/słyszenia naprawdę zależy od punktu siedzenia! Kiedyś, podczas koncertu Orkiestry PFB z młodymi wiedeńskimi artystami, siedziałam w miejscu, gdzie zupełnie nie słyszałam fortepianu podczas wykonywania III Koncertu fortepianowego C - dur op. 26 S. Prokofiewa. To tak, jakby słuchać ulubionej piosenki bez partii wokalu. Przeżycie niesamowicie... osobliwe.
Podczas niedawnego finału Gdańskiego Festiwalu Muzycznego przyszło mi natomiast siedzieć w bliskim sąsiedztwie waltorni. Nie twierdzę, że nie było ciekawie. Przeciwnie - usłyszałam muzykę "od kuchni", miałam możliwość przysłuchiwać się wejściom poszczególnych instrumentów, a czasem nawet słyszałam solistę. Tylko chwilami myślałam sobie, że jednak fajnie byłoby posłuchać spójnego brzmienia całej orkiestry. No ale przecież to mogę zrobić w domu, włączając płytę.
Ekipa Andre Rieu pokazała, że problemy akustyczne Ergo Areny to nie wina obiektu, a niekompetencji akustyków bądź przesadnego oszczędzania na sprzęcie.
O ile pewne niedogodności akustyczne w Filharmonii Bałtyckiej rekompensuje genius loci, o tyle niekompetencji akustyków i oszczędzania na nagłośnieniu nie tłumaczy nic. Nie dam sobie wmówić, że np. Ergo Arena czy Gdynia Arena mają kiepską akustykę. Żyjemy w XXI wieku i tego, jak poskromić takie bestie, uczą na reżyserii dźwięku. Ekipa Andre Rieu czy Andrei Bocellego jakoś potrafiła z Ergo Areny zrobić Carnegie Hall, no ale tu są potrzebne nakłady finansowe - z pustego i Salomon nie naleje. Nie ma pieniędzy, nie nagłośni się dobrze. A jeśli nie nagłośni się dobrze, to jaki jest sens organizowania koncertu we wnętrzu, którego ogarnąć akustycznie nie jest się w stanie? Za całkiem spore pieniądze bardzo często serwuje się słuchaczom półprodukt. Jaki jest sens iść na koncert wielkiej gwiazdy, skoro z głośników nie płynie muzyka tylko jeden wielki łomot? A wystarczyłoby zrobić koncert w mniejszej sali, którą da się dobrze nagłośnić. Tylko wtedy wpływy z biletów byłyby mniejsze, a tego organizatorzy bardzo nie lubią.
Ja tu siedzę!
Nie przeszkadza mi, kiedy ktoś się spóźnia, póki robi to kulturalnie. Niestety, kulturalni spóźnialscy to zjawisko tak powszechne, jak rodzina dzików na przejściu dla pieszych w centrum Gdyni - ponoć się zdarza, ktoś nawet to widział i na dowód zrobił zdjęcie, ale niewielu miało okazję zobaczyć na własne oczy.
Rozumiem, że można się spóźnić - ludzie czasem jadą w dane miejsce po raz pierwszy i nie mają pojęcia, że aby dotrzeć do Ergo Areny czy Opery Leśnej trzeba swoje odstać w gigantycznym korku. Nie obwiniam ich również o to, że nie znają regulaminu, bo chyba nikt z nas nie sprawdza przed wyjściem na imprezę, jak się zachować na wypadek spóźnienia. Winą natomiast obarczam obsługę, która nie informuje osób wchodzących na sale koncertowe w trakcie trwania imprezy, w jaki sposób powinny się zachować i nie wskazuje miejsc, które powinny zająć.
Ostatni Siesta Festival. Gwiazda na scenie, a po widowni buszują spóźnialscy w poszukiwaniu swoich miejsc, podświetlając sobie numery rzędów latarkami telefonów komórkowych. Pół biedy, jeśli ich miejsce jest wolne. Gorzej, jeśli ktoś zdążył je zająć. Zaczynają się pretensje, żale, przetasowania, itd.
Kiedy jestem w pracy, mam do zrecenzowania koncert i ktoś w trakcie koncertu mnie przegania, czuję się podirytowana i poniżona. Mam poczucie winy, że przenosząc się na inne miejsce zakłócam odbiór koncertu innym. W dyskusję ze spóźnialskimi nie wdaję się, aby nie powstało jeszcze większe zamieszanie. A wystarczyłoby, żeby obsługa grzecznie wprowadziła takie osoby na widownię, poinformowała o zasadach i wskazała, które miejsce powinny zająć. Nie ich własne, ale te zlokalizowane najbliżej wejścia, aby nie zakłócać pozostałym widzom/słuchaczom przebiegu imprezy. Nic ponad to, co instytucje kulturalne mają zapisane w swoich regulaminach i co w szczególności pracownicy tych instytucji powinni znać i respektować.
Koncert na wynos
"Słitfocia" ze sceną, kilka fotek na widowni, bo przecież trzeba się zameldować i oznaczyć, a później łapy w górę i nagrywamy cały koncert. Słuchać? Nie ma potrzeby, skoro i tak wszystko się nagra i będziemy mogli zobaczyć w domu. Osoby stojące w znacznej odległości często widzą koncert tylko na ekranach telefonów czy tabletów domorosłych reporterów stojących przed nimi.
Dla wielu fanek film z koncertu idola nagrany własną komórką to najcenniejsza pamiątka.
Choć teoretycznie na większości imprez bez akredytacji nagrywać i fotografować nie wolno, na koncertach panuje partyzantka. Zasada jest taka sama, jak na ściąganiu na sprawdzianach - można robić, co się chce, póki nie zostaniemy złapani. Tutaj wielkie brawa dla pań z Teatru Muzycznego, które nie mają dla takich działań litości i natychmiast podświetlają latarkami osoby łamiące regulamin.
Komunikacja miejska
Miało być o narzekaniu, ale jeden akapit poświęcę marzeniom - chciałabym, aby na każde miejsce koncertu udało się dojechać komunikacją miejską, ewentualnie transportem zorganizowanym przez organizatora, a po imprezie w ten sam sposób powrócić. Nawet nie do domu, ale choćby na dworzec SKM. I jeszcze żeby po imprezach dla wielotysięcznej publiczności rozkład jazdy był nieco gęstszy, żeby każdy mógł dojechać do celu w godnych warunkach.
Powrót z imprezy komunikacją miejską i w godnych warunkach to marzenie wielu, nie tylko niezmotoryzowanych słuchaczy.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy){kind=link}