Spektakl Sopockiego Teatru Tańca "Przedmiot nieocenionej wartości" jest hołdem dla twórców polskiego teatru, którzy odcisnęli piętno na twórczości Joanny Czajkowskiej, obchodzącej tą premierą 20-lecie pracy artystycznej. Nadmiar tropów i pomysłów "z różnych bajek" w godzinnym spektaklu niekiedy przytłacza, jednak międzypokoleniowy zespół STT wypada w nim obiecująco.
Tytułowy "Przedmiot nieocenionej wartości" to rzecz dla każdego tancerza kluczowa - ciało. Bywa źródłem inspiracji, fascynacji i satysfakcji, ale też frustracji, napięć i problemów. Daje się we znaki, odmawia posłuszeństwa, ogranicza albo wyzwala i pozwala osiągnąć więcej niż można było się spodziewać.
Jest instrumentem, którym tancerz porozumiewa się ze światem, ale i podlegającym mniejszym lub większym ograniczeniom "narzędziem pracy", poddawanego stałym, nieraz katorżniczym treningom, nie zawsze dającym spodziewany efekt. Jest też wspólnym mianownikiem dla motywów, scen i skojarzeń Joanny Czajkowskiej, które posłużyły tej artystce do zbudowania spektaklu jubileuszowego, będącego swego rodzaju laurką dla tych twórców, którzy odcisnęli piętno na tanecznym rozwoju artystki.
Dlatego
w spektaklu znajdziemy odniesienia i inspiracje twórczością Jadwigi Jarzynówny-Sobczak (przywołanej zresztą w spektaklu z nazwiska),
Conrada Drzewieckiego (inspiracje m.in. jego "Tema con Variazioni"),
Polskiego Teatru Tańca Ewy Wycichowskiej (nawiązania choćby do przedstawienia "Trans... Nieprawdziwe zdarzenie progresywne"),
trójmiejskim wizyjnym Teatrem Ekspresji Wojciecha Misiuro oraz szeregu polskich i zagranicznych twórców, którzy inspirowali choreografie Czajkowskiej w ostatnich latach (wśród niech trudno pominąć "królową" teatru tańca - Pinę Bausch).
Koncepcyjnie "Przedmiot nieocenionej wartości" zbliżony jest do innego jubileuszowego spektaklu Joanny Czajkowskiej - "Fast-Act - Sztuka Znikania" sprzed pięciu lat, będącego zbiorem cytatów z ważnych dla niej spektakli i nawiązań do inspirujących ją twórców zagranicznych.
Trudno ułożyć tę sztafetę pokoleń (w której pojawia się też na materiale filmowym jeden z mentorów Czajkowskiej - tancerz, choreograf i pedagog Marceli Żędzianowski),
mozaikę odniesień, stylów i tanecznych osobowości w jeden obraz, co wyraźnie widać w spektaklu "Przedmiot nieocenionej wartości". Nie ma on określonej linii fabularnej, jest raczej zestawem wariacji na temat charakteru tańca i teatru inspirujących Czajkowską choreografów. Dlatego "Przedmiot..." składa się z szeregu, niekoniecznie do siebie pasujących charakterem i tańcem scen.
Znaczący jest również dobór tancerzy. Ramię w ramię stanęli: weteran i filar Sopockiego Teatru Tańca, a wcześniej Teatru Okazjonalnego
Jacek Krawczyk, doświadczone już tancerki STT -
Joanna Nadrowska i
Kalina Porazińska, tańcząca dotąd okazjonalnie w STT
Kamila Maik oraz zupełni debiutanci w spektaklach Sopockiego Teatru Tańca:
Magdalena Laudańska (tancerka baletu Opery Bałtyckiej) i
Maciej Sheva Mołdoch (uczestnik "Mam Talent" i finalista III edycji "Got to Dance. Tylko taniec").
Z tej szóstki każdy wnosi coś innego do spektaklu, w którym efektowne sceny (jak pierwsza - naga, całkowicie statyczna, czy druga, gdy wszystkie tancerki tańczą topless tyłem do widzów wraz z Jackiem Krawczykiem albo niezwykle energetyczna scena z udziałem całego zespołu), przeplatane są z przydługimi tanecznymi cytatami, niezbyt udanie komponującymi się w całość.
Zapada w pamięć popping w wykonaniu Macieja "Shevy" Mołdocha w duecie z Jackiem Krawczykiem, zaś dobrym przygotowaniem tanecznym i sprawnościowym imponują Kalina Porazińska i Kamila Maik, choć Joanna Nadrowska i Magdalena Laudańska technicznie niewiele im ustępują. Oczywiście
najwięcej scenicznej energii ma Jacek Krawczyk, który rozpoczyna walcząc z cieniem w stylu wywiedzionym z technik tai chi. Potem jednak (w plastikowym płaszczu i okularach przeciwsłonecznych w żółtej oprawce) Krawczyk staje się również operatorem osobliwego wehikułu, wprowadzanego na scenę w różnych momentach spektaklu. Interesującą, różnorodną warstwę brzmieniową przygotował
Mariusz Noskowiak, zaś bardzo intensywne kolorystycznie wizualizacje są dziełem
Katarzyny Teresy Turowskiej.
Teatralnie najsłabiej wypada baletowa musztra (z duetem Magdaleny Laudańskiej i Jacka Krawczyka),
kolejny raz utwierdzając w przekonaniu, że użycie głosu przez tancerzy w spektaklu trzeba bardzo dobrze przemyśleć i jeszcze lepiej wyreżyserować. Najlepiej - oniryczna, bardzo plastyczna, zbiorowa scena postaci-kwiatów, w identycznych fantazyjnych kostiumach-sukienkach, przygotowanych przez
Adama Królikowskiego. Pomiędzy nimi zaś obserwujemy szereg scen, które pewnie docenią znawcy historii teatru tańca, choć nie wszystkie z nich zachowują wystarczającą dynamikę, a ich dobór może wydawać się chaotyczny i przypadkowy.
Szkoda, że jubilatka, Joanna Czajkowska, nie zdecydowała się sama stanąć na scenie. Kompozycja utkana przez nią na scenie z pewnością byłaby pełniejsza. W roli choreografa spełnia się znakomicie, w roli reżysera tym razem dość przeciętnie. Przyglądając się jednak tak zróżnicowanemu zespołowi STT można być spokojnym o jego przyszłość. Pod okiem Czajkowskiej i Jacka Krawczyka dojrzewają nowi, bardzo zdolni artyści, którzy coraz częściej (jak Joanna Nadrowska) tworzą w STT własne przedstawienia. Mimo to pozycja liderów ani przez moment nie jest zagrożona.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
