Teatr Wybrzeże zaprasza do Teatru na Targu Węglowym na pierwsze w historii Gdańska występy Comédie-Française
Spektakle w Gdańsku odbywają się dzięki wsparciu:
Prezydenta Miasta Gdańska
Pana Pawła Adamowicza
oraz
Marszałka Województwa Pomorskiego
Pana Jana Kozłowskiego
COMÉDIE-FRANÇAISE
Dom Juan
komedia Moliera w 5 aktach
występują Dom Luis (Don Luis) – Simon Eine, Dom Juan (Don Juan) – Andrzej Seweryn, Dom Carlos (Don Carlos) – Eric Ruf, Monsieur Dimanche, Gusman et Le Pauvre (Pan Niedziela, Guzman i Żebrak) – Bruno Raffaelli, Dom Alonse (Don Alonzo) – Christian Cloarec, Pierrot et le spectre (Pietrek) – Jérôme Huguet, Charlotte (Karolka) – Emmanuelle Wion, Sganarelle (Sganarel) – Christian Colin, Elvire (Dona Elwira) – Elsa Lepoivre, Mathurine – Odile Grosset-Grange, La Violette – Roxana Carrara, La Statue (Posąg) – Enrico Horn
reżyseria Jacques Lassalle, scenografia Rudy Sabounghi, reżyseria światła Franck Thévenon, realizacja dźwięku Jean Lacornerie, charakteryzacja Véronique Nguyen, szermierka François Rostain
organizatorami tournée Comédie-Française w Polsce są Instytut Francuski w Warszawie, Teatr Narodowy w Warszawie, Teatr im. Słowackiego w Krakowie i Teatr Wybrzeże tournée zrealizowano we współpracy z Atelier Théâtre Actuel
„Polski Don Juan”, jak przyznaje sam reżyser Jacques Lassalle. Po blisko dziesięciu latach, ten sam Andrzej Seweryn wciela się w rolę samotnego uwodziciela. W 1993 roku Andrzej Seweryn debiutował rolą Don Juana na deskach Comédie-Française. Dziś jest jednym z filarów Domu Molière’a.
Ariane Dollfus „France Soir”
Po dziewięciu latach, Jacques Lassalle powraca do własnej realizacji „Dom Juana”; zgłębia ją, poprawia, doskonali, jak malarz. [...] Nowe podejście pasuje jak ulał Andrzejowi Sewerynowi, który chętnie pokazuje w czym leży jego siła; aktor ten dysponuje odpowiednimi środkami, nie skrywa ich.
Frédéric Ferney „Le Figaro”
Andrzej Seweryn jest aktorem monumentalnym, spójnym. Obdarzył już wcześniej molierowskiego uwodziciela piekielnym okrucieństwem. [...] Inscenizacja ta pozostaje jedną z najpiękniejszych interpretacji „Dom Juana”. Jest szaloną, heroiczną ucieczką do przodu, po kres, pośród gromów Nieba.
Gilles Costaz „Les Echos”
Jest to ten sam „Dom Juan”, a jednak... [...] Ten sam aktor gra rolę główną. Lecz teraz wszystko jest tu inne. Dom Juan stał się z czasem wyrazistszy, głębszy, przeobraził się. [...] Jacques Lassalle stosuje pełen wachlarz teatralnych sztuczek. To nie zarzut: idzie wszak o to, by stworzyć na naszych oczach złudzenie piękna, wykreować obraz dwuznaczny i zbić widza z tropu. [...] Należy tu koniecznie jednak wspomnieć, że cała ta cudowna paleta środków nie nabrałaby znaczenia, gdyby nie owe scenki, zwane komicznymi i zdawałoby się lekkie, nie były poprowadzone również mistrzowską ręką.
Bernard Thomas „Le Canard Enchaine”
Noëlle Guibert
Don Juan, historia pewnej kabały
W chwili wystawienia Dom Juana, w lutym 1665, Molière ma 43 lata. Sztuka powstaje na marginesie burzliwej dyskusji wywołanej wystawieniem Tartuffe’a. To okre wzmożonej aktywności twórczej Molière’a, który właśnie zakończył pierwszą serię przedstawień Księżniczki Elidy a w lutym ponownie wystawił Tebaidę Jeana Racine’a. Po tygodniowej przerwie, wypełnionej próbami teatralnymi, 15 lutego, teatr z Palais-Royal wystawia nową sztukę pt. Kamienny gość. Temat ten, bardzo ówcześnie modny, pojawia się na scenach w Paryżu jak i w całej Francji. Nawet w Palais-Royal wystawiono już sztukę o tym samym tytule – rok wcześniej zaprezentowali ją tu Włosi.
Długo wierzono, że Molière widział Uwodziciela z Sewilli wystawionego przez trupę hiszpańską, która przybyła do Francji w 1659 roku aby uświetnić ślub Ludwika XIV. Aktorzy z Madrytu zostali w Paryżu pod protekcją królowej Marii Teresy do 1673 roku. Grali w pałacu Petit-Bourbon, w Pałacu Burgundzkim, w Saint-Cloud, w Palais Mazarin, w Vincennes w 1660, w Fontainebleau w 1661, u królowej w 1664, w Wersalu w 1667, w Saint-Germain w 1668.
Dom Juan czyli kamienny gość to czternasta sztuka Molière’a będąca kolejną bitwą w jego walce o ujawnienie niedoskonałości społeczeństwa toczonego przez hipokryzję i pozory.
Wrzawa wokół Szkoły żon sprawiła, że w 1662 roku oskarżono go o obsceniczność i szarganie świętości. Molière podsumował całą sprawę w mistrzowskim utworze Improwizacja wersalska, wystawionym 18 października 1663 roku w Wersalu.
Burza wokół Szkoły żon jeszcze nie ucichła gdy wybucha skandal spowodowany wystawieniem Tartuffe’a. Król, chociaż bardzo pozytywnie nastawiony do sztuki, musi zakazać publicznego jej wystawiania.
Molière krytykuje tym razem hipokrytę zupełnie innego kalibru niż Tartuffe. Don Juan, wielki pan, wieńczy swoją karierę rozpustnika przejściem do hipokryzji, lecz u niego ten „występek uprzywilejowany” sięga bluźnierstwa. Don Juan prowokuje bowiem Boga a tego już za wiele.
Aby skarykaturować fałszywy libertynizm (rozumiany jako wolnomyślicielstwo), Molière używa słownictwa i retoryki charakterystycznego dla wyznawców tej idei. W ten sam sposób poprzednio wyśmiał fałszywą wykwintność (Pocieszne wykwintnisie) i fałszywą pobożność (Tartuffe). Publiczność ciągnie do Palais-Royal, wpływy wzrastają z przedstawienia na przedstawienie: 1830 funtów w dniu premiery, 2045 funtów 17 lutego a 24 lutego, w dniu piątego przedstawienia, zanotowano rekordowy dochód, jeden z najlepszych w historii trupy Molière’a – 2390 funtów. Jednakże sztuka zostanie wystawiona tylko piętnaście razy: spektakle odbywają się codziennie aż do Wielkiego Piątku 20 marca.
Po Wielkanocy, pomimo swego sukcesu, pomimo poparcia króla sztuka nie wróci na afisze. Po premierowym spektaklu Molière wykreœlił scenę z żebrakiem a mimo to sypie się na niego grad pamfletów, w których oskarża się go o bezbożność i grozi karą boską. Przeciwko Molière’owi, „człowiekowi i demonowi w jednym”, zostaje wniesione poważne oskarżenie o ateizm. Oskarża się go o “wznoszenie ołtarzy bezbożności”. Książe Conti, nawrócony rozpustnik, przywołuje Kamiennego gościa w swoim Traktacie o komedii i jej przedstawieniach (1667) jako najlepszy przykład bezbożności komedii, nazywając go „szkołą ateizmu”.
Obrońcy Molière’a już w czerwcu publikują Odpowiedź widzom dotyczącą Kamiennego gościa Molière’a a na początku sierpnia – List z obserwacjami na temat komedii Pana Molière’a, zatytułowanej Kamienny gość. W tym trudnym czasie król wspiera Molière’a: 14 sierpnia wysyła trupę do Saint-Germain-en-Laye, przyznając jej tytuł la Troupe du Roi z Palais-Royal (tj. tytuł trupy królewskiej) oraz subwencję siedmiu tysięcy funtów.
W lutym 1664 król zostaje ojcem chrzestnym pierwszego syna Molière’a – Louisa a w listopadzie 1665 Molière uzyskuje wynagrodzenie z rąk króla w wysokości tysiąca funtów.
Pomimo królewskiej protekcji, Dom Juan nie zostanie ponownie wystawiony. Ludwik XIV rozwiązuje w końcu paryski odłam Towarzystwa Najświętszego Sakramentu w 1669. Władze Paryża wydają w 1667 zakaz wystawiania Tartuffe’a a jednak sztuka trafi na afisze w 1669 roku, podczas gdy Dom Juan nie wyplącze się już z kabały, w którą go przeciwnicy uwikłali.
Fragment tekstu zamieszczonego w katalogu wystawy Dom Juan w Bibliothèque Nationale, Paris
Przekład: Justyna Kopeć
[foto1]
Jacques Lassalle
Aktor, reżyser, pedagog, dramatopisarz. Ukończył studia teatralne w Conservatoire National Supérieur d’Art Dramatique. W latach 1969-1981 był wykładowcą paryskiego Institut d’Etudes Théâtrales, w 1982 został profesorem Conservatoire. W 1967 założył teatr studyjny w Vitry, którym kierował do 1982 roku. Tu wystawiał sztuki Marivaux i Goldoniego, współpracował ze współczesnymi autorami (Vinaver, Kroetz, Henckel), pisał i wystawiał własne sztuki, organizował dyskusje i przedstawienia uliczne. W latach 1983-1990 był dyrektorem Théâtre National de Strasbourg. Wystawiał tu Büchnera, Marivaux, Molière’a, Goldoniego, Ibsena, Vinavera. W roku 1990 objął dyrekcję Comédie-Française. Najważniejszymi przedstawieniami, które tu wyreżyserował były: La Fausse suivante Marivaux, Hrabina d’Escarbagnas, Grzegorz Dyndała, Dom Juan Molière’a. Po trzech latach został zdymisjonowany w wyniku nieprzychylnych mu zmian politycznych. W roku 1999 założył znów własny zespół – La Compagnie Jacques Lassalle, Pour Mémoire – który
wystawia sztuki w koprodukcjach z teatrami i festiwalami. Od 1996 roku kompania współpracuje z teatrem Vidy w Lozannie. Tu Jacques Lassalle przygotował Molièrowskiego Mizantropa, które zostało zaprezentowane warszawskiej publiczności w 2000 roku na scenie Teatru Narodowego.
Andrzej Seweryn
W roku 1968 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Po studiach zaangażowany do Teatru Ateneum, gdzie zagrał m.in. u Janusza Warmińskiego, Macieja Prusa, Jana Świderskiego i Jerzego Grzegorzewskiego. Popularność zdobył na początku lat siedemdziesiątych dzięki rolom w spektaklach Teatru
Telewizji. Grał w filmach Andrzeja Wajdy (Ziemia obiecana, Bez znieczulenia, Dyrygent, Człowiek z żelaza, Danton, Pan Tadeusz, Zemsta), Agnieszki Holland (Całkowitym zaćmieniu), Stevena Spielberga (Liście Schindlera), Jerzego Hoffmana (Ogniem i mieczem), Teresy Kotlarczyk (Prymas. Trzy lata z tysiąca). Rola w Dyrygencie przyniosła mu nagrodę „Srebrnego niedźwiedzia” na berlińskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w 1980 roku. Wystąpił w wielu filmach francuskich, w tym w nagrodzonym Oscarem filmie Indochine Régis Wargnier. Stan wojenny 1981 roku zastał go we Francji. W 1993 roku został członkiem zepołu Comédie-Française, gdzie w dwa lata później uzyskał tytuł sociétaire. Grał
w teatrach francuskich, wykładał w Ecole Nationale Supérieure des Arts et Techniques du Theatre w Lyonie. Współpracował z najwybitniejszymi reżyserami działającymi we Francji (Claude Régy, Patrice Chéreau, Georges Lavadant, Alain Fançon, Jean-Pierre Vincent,
Antoine Vitez, Jacques Lasalle, Andrei Serban). Zagrał w słynnej Mahabharacie Petera Brooka. Laureat wielu nagród i odznaczeń francuskich i polskich. Od roku 1993 pracował kilkakrotnie z Jacquesem Lasallem, grając główne role w Don Juanie Molièra, L’homme difficile (Der schwierige Mann) Hofmannsthala czy Mizantropie Molièra.
Rudy Sabounghi
Scenograf. Urodził się w Egipcie. Po studiach w Szkole Sztuk Pięknych w Nicei, w 1981 roku rozpoczął pracę w teatrze jako asystent przy przedstawieniach Giorgio Strehlera, Karla-Ernsta Herrmana i Pierre Strossera. Projektuje scenografię i kostiumy zarówno dla teatru, jak i opery. Z Jacquesem Lassallem pracuje od 1990 roku. Zaprojektował scenografię m.in. do La Fausse suivante, Dom Juana, Mizantropa. Ma w dorobku
projekty scenografii do przedstawień Jean-Claude’a Beruttiego, Klaus-Michaëla Grübera, Anne-Teresa’y de Keersmaeker, Luchi Ronconiego i Luca Bondy.
Franck Thévenon
Reżyser światła, stały współpracownik Jacquesa Lassalle’a. Pracował ponadto z Joëlem Jouanneau, Jean-Luc Boutté, Gabrielem Garranem, Alainem Olivierem i Jean-Claudem Berruttim. Reżyserował światło także w teatrach operowych.
sponsorzy: Telekomunikacja Polska, MACIF, Société Générale, La Bohème, Auchan, Bank BISE, Drukarnia Winkowski, EDF Kraków, Stomil Olsztyn oraz hotele Victoria Sofitel, Novotel Kraków, Hotel Ibis, Mercure Heveliusz
pomoc finansowa: Ministerstwo Kultury, AFAA – Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Francuskiej, Miasto Stołeczne Warszawa, Miasto Kraków, Miasto Gdańsk, Urząd Marszałkowski Województwa Pomorskiego, Instytut Francuski w Krakowie, Alliance Française w Polsce, Ambasada Republiki Francuskiej
ogólnopolscy patroni medialni: TVP, Polskie Radio, Gazeta Wyborcza
lokalny patron medialny: Portal Regionalny Trójmiasto.pl
spektakl z napisami w języku polskim: tłumaczenie Bohdan Korzeniewski, adaptacja Joanna Warsza, napisy MWT
Spektakle w Gdańsku odbywają się dzięki wsparciu:
Prezydenta Miasta Gdańska
Pana Pawła Adamowicza
oraz
Marszałka Województwa Pomorskiego
Pana Jana Kozłowskiego
COMÉDIE-FRANÇAISE
Dom Juan
komedia Moliera w 5 aktach
występują Dom Luis (Don Luis) – Simon Eine, Dom Juan (Don Juan) – Andrzej Seweryn, Dom Carlos (Don Carlos) – Eric Ruf, Monsieur Dimanche, Gusman et Le Pauvre (Pan Niedziela, Guzman i Żebrak) – Bruno Raffaelli, Dom Alonse (Don Alonzo) – Christian Cloarec, Pierrot et le spectre (Pietrek) – Jérôme Huguet, Charlotte (Karolka) – Emmanuelle Wion, Sganarelle (Sganarel) – Christian Colin, Elvire (Dona Elwira) – Elsa Lepoivre, Mathurine – Odile Grosset-Grange, La Violette – Roxana Carrara, La Statue (Posąg) – Enrico Horn
reżyseria Jacques Lassalle, scenografia Rudy Sabounghi, reżyseria światła Franck Thévenon, realizacja dźwięku Jean Lacornerie, charakteryzacja Véronique Nguyen, szermierka François Rostain
organizatorami tournée Comédie-Française w Polsce są Instytut Francuski w Warszawie, Teatr Narodowy w Warszawie, Teatr im. Słowackiego w Krakowie i Teatr Wybrzeże tournée zrealizowano we współpracy z Atelier Théâtre Actuel
„Polski Don Juan”, jak przyznaje sam reżyser Jacques Lassalle. Po blisko dziesięciu latach, ten sam Andrzej Seweryn wciela się w rolę samotnego uwodziciela. W 1993 roku Andrzej Seweryn debiutował rolą Don Juana na deskach Comédie-Française. Dziś jest jednym z filarów Domu Molière’a.
Ariane Dollfus „France Soir”
Po dziewięciu latach, Jacques Lassalle powraca do własnej realizacji „Dom Juana”; zgłębia ją, poprawia, doskonali, jak malarz. [...] Nowe podejście pasuje jak ulał Andrzejowi Sewerynowi, który chętnie pokazuje w czym leży jego siła; aktor ten dysponuje odpowiednimi środkami, nie skrywa ich.
Frédéric Ferney „Le Figaro”
Andrzej Seweryn jest aktorem monumentalnym, spójnym. Obdarzył już wcześniej molierowskiego uwodziciela piekielnym okrucieństwem. [...] Inscenizacja ta pozostaje jedną z najpiękniejszych interpretacji „Dom Juana”. Jest szaloną, heroiczną ucieczką do przodu, po kres, pośród gromów Nieba.
Gilles Costaz „Les Echos”
Jest to ten sam „Dom Juan”, a jednak... [...] Ten sam aktor gra rolę główną. Lecz teraz wszystko jest tu inne. Dom Juan stał się z czasem wyrazistszy, głębszy, przeobraził się. [...] Jacques Lassalle stosuje pełen wachlarz teatralnych sztuczek. To nie zarzut: idzie wszak o to, by stworzyć na naszych oczach złudzenie piękna, wykreować obraz dwuznaczny i zbić widza z tropu. [...] Należy tu koniecznie jednak wspomnieć, że cała ta cudowna paleta środków nie nabrałaby znaczenia, gdyby nie owe scenki, zwane komicznymi i zdawałoby się lekkie, nie były poprowadzone również mistrzowską ręką.
Bernard Thomas „Le Canard Enchaine”
Noëlle Guibert
Don Juan, historia pewnej kabały
W chwili wystawienia Dom Juana, w lutym 1665, Molière ma 43 lata. Sztuka powstaje na marginesie burzliwej dyskusji wywołanej wystawieniem Tartuffe’a. To okre wzmożonej aktywności twórczej Molière’a, który właśnie zakończył pierwszą serię przedstawień Księżniczki Elidy a w lutym ponownie wystawił Tebaidę Jeana Racine’a. Po tygodniowej przerwie, wypełnionej próbami teatralnymi, 15 lutego, teatr z Palais-Royal wystawia nową sztukę pt. Kamienny gość. Temat ten, bardzo ówcześnie modny, pojawia się na scenach w Paryżu jak i w całej Francji. Nawet w Palais-Royal wystawiono już sztukę o tym samym tytule – rok wcześniej zaprezentowali ją tu Włosi.
Długo wierzono, że Molière widział Uwodziciela z Sewilli wystawionego przez trupę hiszpańską, która przybyła do Francji w 1659 roku aby uświetnić ślub Ludwika XIV. Aktorzy z Madrytu zostali w Paryżu pod protekcją królowej Marii Teresy do 1673 roku. Grali w pałacu Petit-Bourbon, w Pałacu Burgundzkim, w Saint-Cloud, w Palais Mazarin, w Vincennes w 1660, w Fontainebleau w 1661, u królowej w 1664, w Wersalu w 1667, w Saint-Germain w 1668.
Dom Juan czyli kamienny gość to czternasta sztuka Molière’a będąca kolejną bitwą w jego walce o ujawnienie niedoskonałości społeczeństwa toczonego przez hipokryzję i pozory.
Wrzawa wokół Szkoły żon sprawiła, że w 1662 roku oskarżono go o obsceniczność i szarganie świętości. Molière podsumował całą sprawę w mistrzowskim utworze Improwizacja wersalska, wystawionym 18 października 1663 roku w Wersalu.
Burza wokół Szkoły żon jeszcze nie ucichła gdy wybucha skandal spowodowany wystawieniem Tartuffe’a. Król, chociaż bardzo pozytywnie nastawiony do sztuki, musi zakazać publicznego jej wystawiania.
Molière krytykuje tym razem hipokrytę zupełnie innego kalibru niż Tartuffe. Don Juan, wielki pan, wieńczy swoją karierę rozpustnika przejściem do hipokryzji, lecz u niego ten „występek uprzywilejowany” sięga bluźnierstwa. Don Juan prowokuje bowiem Boga a tego już za wiele.
Aby skarykaturować fałszywy libertynizm (rozumiany jako wolnomyślicielstwo), Molière używa słownictwa i retoryki charakterystycznego dla wyznawców tej idei. W ten sam sposób poprzednio wyśmiał fałszywą wykwintność (Pocieszne wykwintnisie) i fałszywą pobożność (Tartuffe). Publiczność ciągnie do Palais-Royal, wpływy wzrastają z przedstawienia na przedstawienie: 1830 funtów w dniu premiery, 2045 funtów 17 lutego a 24 lutego, w dniu piątego przedstawienia, zanotowano rekordowy dochód, jeden z najlepszych w historii trupy Molière’a – 2390 funtów. Jednakże sztuka zostanie wystawiona tylko piętnaście razy: spektakle odbywają się codziennie aż do Wielkiego Piątku 20 marca.
Po Wielkanocy, pomimo swego sukcesu, pomimo poparcia króla sztuka nie wróci na afisze. Po premierowym spektaklu Molière wykreœlił scenę z żebrakiem a mimo to sypie się na niego grad pamfletów, w których oskarża się go o bezbożność i grozi karą boską. Przeciwko Molière’owi, „człowiekowi i demonowi w jednym”, zostaje wniesione poważne oskarżenie o ateizm. Oskarża się go o “wznoszenie ołtarzy bezbożności”. Książe Conti, nawrócony rozpustnik, przywołuje Kamiennego gościa w swoim Traktacie o komedii i jej przedstawieniach (1667) jako najlepszy przykład bezbożności komedii, nazywając go „szkołą ateizmu”.
Obrońcy Molière’a już w czerwcu publikują Odpowiedź widzom dotyczącą Kamiennego gościa Molière’a a na początku sierpnia – List z obserwacjami na temat komedii Pana Molière’a, zatytułowanej Kamienny gość. W tym trudnym czasie król wspiera Molière’a: 14 sierpnia wysyła trupę do Saint-Germain-en-Laye, przyznając jej tytuł la Troupe du Roi z Palais-Royal (tj. tytuł trupy królewskiej) oraz subwencję siedmiu tysięcy funtów.
W lutym 1664 król zostaje ojcem chrzestnym pierwszego syna Molière’a – Louisa a w listopadzie 1665 Molière uzyskuje wynagrodzenie z rąk króla w wysokości tysiąca funtów.
Pomimo królewskiej protekcji, Dom Juan nie zostanie ponownie wystawiony. Ludwik XIV rozwiązuje w końcu paryski odłam Towarzystwa Najświętszego Sakramentu w 1669. Władze Paryża wydają w 1667 zakaz wystawiania Tartuffe’a a jednak sztuka trafi na afisze w 1669 roku, podczas gdy Dom Juan nie wyplącze się już z kabały, w którą go przeciwnicy uwikłali.
Fragment tekstu zamieszczonego w katalogu wystawy Dom Juan w Bibliothèque Nationale, Paris
Przekład: Justyna Kopeć
[foto1]
Jacques Lassalle
Aktor, reżyser, pedagog, dramatopisarz. Ukończył studia teatralne w Conservatoire National Supérieur d’Art Dramatique. W latach 1969-1981 był wykładowcą paryskiego Institut d’Etudes Théâtrales, w 1982 został profesorem Conservatoire. W 1967 założył teatr studyjny w Vitry, którym kierował do 1982 roku. Tu wystawiał sztuki Marivaux i Goldoniego, współpracował ze współczesnymi autorami (Vinaver, Kroetz, Henckel), pisał i wystawiał własne sztuki, organizował dyskusje i przedstawienia uliczne. W latach 1983-1990 był dyrektorem Théâtre National de Strasbourg. Wystawiał tu Büchnera, Marivaux, Molière’a, Goldoniego, Ibsena, Vinavera. W roku 1990 objął dyrekcję Comédie-Française. Najważniejszymi przedstawieniami, które tu wyreżyserował były: La Fausse suivante Marivaux, Hrabina d’Escarbagnas, Grzegorz Dyndała, Dom Juan Molière’a. Po trzech latach został zdymisjonowany w wyniku nieprzychylnych mu zmian politycznych. W roku 1999 założył znów własny zespół – La Compagnie Jacques Lassalle, Pour Mémoire – który
wystawia sztuki w koprodukcjach z teatrami i festiwalami. Od 1996 roku kompania współpracuje z teatrem Vidy w Lozannie. Tu Jacques Lassalle przygotował Molièrowskiego Mizantropa, które zostało zaprezentowane warszawskiej publiczności w 2000 roku na scenie Teatru Narodowego.
Andrzej Seweryn
W roku 1968 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Po studiach zaangażowany do Teatru Ateneum, gdzie zagrał m.in. u Janusza Warmińskiego, Macieja Prusa, Jana Świderskiego i Jerzego Grzegorzewskiego. Popularność zdobył na początku lat siedemdziesiątych dzięki rolom w spektaklach Teatru
Telewizji. Grał w filmach Andrzeja Wajdy (Ziemia obiecana, Bez znieczulenia, Dyrygent, Człowiek z żelaza, Danton, Pan Tadeusz, Zemsta), Agnieszki Holland (Całkowitym zaćmieniu), Stevena Spielberga (Liście Schindlera), Jerzego Hoffmana (Ogniem i mieczem), Teresy Kotlarczyk (Prymas. Trzy lata z tysiąca). Rola w Dyrygencie przyniosła mu nagrodę „Srebrnego niedźwiedzia” na berlińskim Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w 1980 roku. Wystąpił w wielu filmach francuskich, w tym w nagrodzonym Oscarem filmie Indochine Régis Wargnier. Stan wojenny 1981 roku zastał go we Francji. W 1993 roku został członkiem zepołu Comédie-Française, gdzie w dwa lata później uzyskał tytuł sociétaire. Grał
w teatrach francuskich, wykładał w Ecole Nationale Supérieure des Arts et Techniques du Theatre w Lyonie. Współpracował z najwybitniejszymi reżyserami działającymi we Francji (Claude Régy, Patrice Chéreau, Georges Lavadant, Alain Fançon, Jean-Pierre Vincent,
Antoine Vitez, Jacques Lasalle, Andrei Serban). Zagrał w słynnej Mahabharacie Petera Brooka. Laureat wielu nagród i odznaczeń francuskich i polskich. Od roku 1993 pracował kilkakrotnie z Jacquesem Lasallem, grając główne role w Don Juanie Molièra, L’homme difficile (Der schwierige Mann) Hofmannsthala czy Mizantropie Molièra.
Rudy Sabounghi
Scenograf. Urodził się w Egipcie. Po studiach w Szkole Sztuk Pięknych w Nicei, w 1981 roku rozpoczął pracę w teatrze jako asystent przy przedstawieniach Giorgio Strehlera, Karla-Ernsta Herrmana i Pierre Strossera. Projektuje scenografię i kostiumy zarówno dla teatru, jak i opery. Z Jacquesem Lassallem pracuje od 1990 roku. Zaprojektował scenografię m.in. do La Fausse suivante, Dom Juana, Mizantropa. Ma w dorobku
projekty scenografii do przedstawień Jean-Claude’a Beruttiego, Klaus-Michaëla Grübera, Anne-Teresa’y de Keersmaeker, Luchi Ronconiego i Luca Bondy.
Franck Thévenon
Reżyser światła, stały współpracownik Jacquesa Lassalle’a. Pracował ponadto z Joëlem Jouanneau, Jean-Luc Boutté, Gabrielem Garranem, Alainem Olivierem i Jean-Claudem Berruttim. Reżyserował światło także w teatrach operowych.
sponsorzy: Telekomunikacja Polska, MACIF, Société Générale, La Bohème, Auchan, Bank BISE, Drukarnia Winkowski, EDF Kraków, Stomil Olsztyn oraz hotele Victoria Sofitel, Novotel Kraków, Hotel Ibis, Mercure Heveliusz
pomoc finansowa: Ministerstwo Kultury, AFAA – Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Francuskiej, Miasto Stołeczne Warszawa, Miasto Kraków, Miasto Gdańsk, Urząd Marszałkowski Województwa Pomorskiego, Instytut Francuski w Krakowie, Alliance Française w Polsce, Ambasada Republiki Francuskiej
ogólnopolscy patroni medialni: TVP, Polskie Radio, Gazeta Wyborcza
lokalny patron medialny: Portal Regionalny Trójmiasto.pl
spektakl z napisami w języku polskim: tłumaczenie Bohdan Korzeniewski, adaptacja Joanna Warsza, napisy MWT
