Schulz w kanonie jest książką o tym, jak czytano i nie czytano Brunona Schulza w szkole. Katarzyna Warska prawdopodobnie przyjrzała się każdej powojennej liście lektur i każdemu podręcznikowi do języka polskiego. Opisała wszystkie szufladki, w jakie Schulza włożono. W efekcie ukazała polityczność szkoły jako instytucji. A to jest zapewne jeden z najważniejszych problemów, przed którym stoimy.
Podobne wydarzenia
czwartek, godz. 18:00
Gdańsk Osowa,
Garaż
Wstęp wolny
sobota, godz. 17:00
Gdańsk,
Oliwski Ratusz Kultury
Wstęp wolny
Przemek Staroń napisał o tej książce: Kasia Warska znalazła fenomenalny, bardzo rzadko wykorzystywany klucz do pisania o literaturze. Postanowiła bowiem prześledzić recepcję szkolną: losy Schulza i jego dzieł w systemowej szkole. Jak bardzo jest rewelacyjny, można zobaczyć w książce.
Katarzyna Warska
Urodzona w 1993 roku w Iławie. Doktorantka na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Gdańskiego, redaktorka i korektorka. Członkini redakcji czasopisma Schulz/Forum. Od 2015 roku bierze udział w realizacji projektu badawczego Kalendarz życia, twórczości i recepcji Brunona Schulza. Laureatka Konkursu im. J. J. Lipskiego. W rozprawie doktorskiej kontynuuje badania nad życiem i twórczością Schulza w kontekście szkolnym.
dr Maciej Dajnowski
Polonista, literaturoznawca. Adiunkt w Zakładzie Teorii Literatury IFP UG od roku akademickiego 2002-2003. W latach akademickich 2007/08 2011/12 Zastępca Dyrektora IFP UG ds. Kształcenia. Członek Polskiego Towarzystwa Szekspirowskiego (od 2007 r.) i Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza (od 2008 r.). Studia: Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego 1991-1996, magisterium Komizm a deziuluzja w dramatach Stanisława Ignacego Witkiewicza promotor prof. dr hab. Jan Błoński; Instytut Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego 1993-1995, studia przerwane; Filologiczne Studium Doktoranckie Uniwersytetu Gdańskiego 1997-2002, doktorat Groteska w twórczości Stanisława Lema promotor prof. dr hab. Anna Martuszewska.
Opis książki ze strony wydawcy
Jeśli to prawda, że recepcja szkolna stanowi margines marginesu, szary koniec historii literatury, to jest to margines nader szeroki, a historia wciąż pozostaje nienapisana. By objąć ten obszar, literaturoznawczyni musi wejść trochę po omacku i na własne ryzyko na pole historii, nauk społecznych i politycznych oraz dydaktyki. A nie bardzo jest się na kim wzorować. Zaledwie paru polskich autorów doczekało się monografii recepcji szkolnej. Schulz w kanonie jest zatem próbą nakreślenia własnej teorii badań nad recepcją i wcielenia jej w życie. Choć Katarzyna Warska skupia się na recepcji Schulza, nieuchronnie pisze historię polskiej powojennej polonistyki szkolnej i dalej: kreśli obraz byłej i obecnej rzeczywistości szkolnej i pozaszkolnej społecznej i kulturalnej.
Tytułowy kanon daje pisarzowi uprzywilejowaną pozycję w historii literatury, ale też go upolitycznia. Sprawia, że jego dzieło staje się w rękach władzy narzędziem przemocy symbolicznej wobec uczniów. Siła opresji ma dwa kierunki: lektury szkolne zastygają jak magma i zaczynają funkcjonować pars pro toto jako swoje kanoniczne odczytania. Ale szkolny Schulz ma też zalety. Otwiera szkołę na Innego: na Żyda, którego los stał się symbolem, na nienormatywnego seksualnie, z czym nawet jego wielcy zwolennicy nie zawsze umieli się pogodzić, na nieśmiałego i wycofanego, wbrew powszechnym szkolnym nakazom bycia silnym i najlepszym w rywalizacji, na prowincjusza, którego nigdy nie uwiodła metropolia, a który uwodzi świat, a w końcu na nauczyciela, który cierpiał katusze z powodu wykonywania tego zawodu, ale dla wielu swych uczniów był mistrzem i życiowym drogowskazem.
Katarzyna Warska
Urodzona w 1993 roku w Iławie. Doktorantka na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Gdańskiego, redaktorka i korektorka. Członkini redakcji czasopisma Schulz/Forum. Od 2015 roku bierze udział w realizacji projektu badawczego Kalendarz życia, twórczości i recepcji Brunona Schulza. Laureatka Konkursu im. J. J. Lipskiego. W rozprawie doktorskiej kontynuuje badania nad życiem i twórczością Schulza w kontekście szkolnym.
dr Maciej Dajnowski
Polonista, literaturoznawca. Adiunkt w Zakładzie Teorii Literatury IFP UG od roku akademickiego 2002-2003. W latach akademickich 2007/08 2011/12 Zastępca Dyrektora IFP UG ds. Kształcenia. Członek Polskiego Towarzystwa Szekspirowskiego (od 2007 r.) i Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza (od 2008 r.). Studia: Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego 1991-1996, magisterium Komizm a deziuluzja w dramatach Stanisława Ignacego Witkiewicza promotor prof. dr hab. Jan Błoński; Instytut Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego 1993-1995, studia przerwane; Filologiczne Studium Doktoranckie Uniwersytetu Gdańskiego 1997-2002, doktorat Groteska w twórczości Stanisława Lema promotor prof. dr hab. Anna Martuszewska.
Opis książki ze strony wydawcy
Jeśli to prawda, że recepcja szkolna stanowi margines marginesu, szary koniec historii literatury, to jest to margines nader szeroki, a historia wciąż pozostaje nienapisana. By objąć ten obszar, literaturoznawczyni musi wejść trochę po omacku i na własne ryzyko na pole historii, nauk społecznych i politycznych oraz dydaktyki. A nie bardzo jest się na kim wzorować. Zaledwie paru polskich autorów doczekało się monografii recepcji szkolnej. Schulz w kanonie jest zatem próbą nakreślenia własnej teorii badań nad recepcją i wcielenia jej w życie. Choć Katarzyna Warska skupia się na recepcji Schulza, nieuchronnie pisze historię polskiej powojennej polonistyki szkolnej i dalej: kreśli obraz byłej i obecnej rzeczywistości szkolnej i pozaszkolnej społecznej i kulturalnej.
Tytułowy kanon daje pisarzowi uprzywilejowaną pozycję w historii literatury, ale też go upolitycznia. Sprawia, że jego dzieło staje się w rękach władzy narzędziem przemocy symbolicznej wobec uczniów. Siła opresji ma dwa kierunki: lektury szkolne zastygają jak magma i zaczynają funkcjonować pars pro toto jako swoje kanoniczne odczytania. Ale szkolny Schulz ma też zalety. Otwiera szkołę na Innego: na Żyda, którego los stał się symbolem, na nienormatywnego seksualnie, z czym nawet jego wielcy zwolennicy nie zawsze umieli się pogodzić, na nieśmiałego i wycofanego, wbrew powszechnym szkolnym nakazom bycia silnym i najlepszym w rywalizacji, na prowincjusza, którego nigdy nie uwiodła metropolia, a który uwodzi świat, a w końcu na nauczyciela, który cierpiał katusze z powodu wykonywania tego zawodu, ale dla wielu swych uczniów był mistrzem i życiowym drogowskazem.
Filmy