Adam Haras. Od palety do zapisu cyfrowego - wystawa (1 opinia)

Na wystawie "Od palety do zapisu cyfrowego" prezentuję obszerny pokaz moich prac powstałych od końca lat 60. do roku 2018. W skład tego wchodzi malarstwo figuratywne zaliczane wówczas do nowej figuracji. W latach 70. na pograniczu malarstwa i rzeźby powstały formy przestrzenne o powtarzalnych strukturach w powiązaniu z kolorem. Były one prezentowane w roku 1978 na Biennale Młodych w Paryżu. Cykl " Biogramy" powstał w latach 2000 i inspirowany był obserwacją natury, jednak nie jej zewnętrznością, lecz wewnętrzną strukturą, tak jak powtarzalne rytmy i cykle zjawisk w naturze. W następnych latach zajmowałem się strukturą koloru i barwy stosując jedynie podstawowe kolory z ich tonalnością i transparentnością. Powstał wówczas cykl prac pt. "Składanie kolorów". Zagadnienie barwy światła z jej złożonością i odmienną mechaniką powstawania obrazu cyfrowego prezentuję między innymi w pracach "Podwójna addycja" czy "Trzy strefy". Jest to cykl w toku, nieskończony - Adam Haras.

Patrząc na dzieło Adama Harasa z perspektywy lat, jawi się ono jako przejaw konsekwentnej drogi artysty, badającego związki między zasadami natury a modelem sztuki, która autonomicznymi środkami odtwarza analogiczne procesy, postrzegane w przyrodzie. Ich ukryta, niemal matematyczna kombinatoryka stała się pierwowzorem i źródłem inspiracji artysty w poszukiwaniu ekwiwalentów w języku wizualnym. Poszczególne etapy drogi do sformułowania własnego kodu artystycznego miały ścisły związek przyczynowo-skutkowy, determinujący logikę dalszych przemian artystycznych. Główną strategią jego warsztatu są systemowe powtórzenia i przekształcenia. Początkowo materiałem wyjściowym był rysunek i fotografia a także formy przestrzenne. Każda z przestrzeni ujawniała charakter użytych mediów, a uzyskane deformacje ekspresję, przynależną działaniom podświadomym i niekontrolowanym. Działania te opierały się na obserwacji zjawiska anamorfizmu w przestrzeniach przynależnych różnym dyscyplinom sztuki. Systemowa, logiczna kontynuacja wątku nałożeń, doprowadziła Harasa do zagadnienia subtrakcji w malarstwie. Dało to kolejny cykl kompozycji malarskich, opartych o zasadę subtraktywnego mieszania barwników przezroczystych. Uwaga artysty koncentrowała się tym razem na zagadnieniu systematyki barw. Jako punkt wyjścia stosował koło barw z sześcioma podstawowymi kolorami. Zasada wielokrotnych nałożeń barwnych transparentnych farb, tworzyła coraz to inne układy form i harmoniczne zestawienia kolorów. Tę samą zasadę zastosował w obrazach cyfrowych. Rozwinął ją o problematykę światła, jego wpływu na kolor i kształtowanie obrazu. Choć skupiony na fizycznych, matematycznie wymierzalnych, aspektach koloru, nie może wykluczyć jego roli fizjopsychologicznej, a także przestrzeni dla doznań czysto zmysłowych. Z założenia laboratoryjny i pozbawiony osobowych cech proces powstawania obrazów nie eliminuje jednak przypadku oraz powiązania efektu z doznaniami estetycznymi, które są wynikiem indywidualnego zastosowania i rozwinięcia klarownego ze swej natury i logicznego kodu systematyki barwnej, co nadaje kompozycjom Harasa autorski charakter i rozpoznawalne piętno - Zofia Watrak.