Stanisława Przybyszewska
Sprawa Dantona
Teatr Polski we Wrocławiu
Bardzo rzadko wystawiany, świetny dramat polityczny. Akcja "Sprawy Dantona" rozgrywa się w Paryżu podczas burzliwych dni dyktatury jakobinów. Dramat skupia się wokół przywódców Wielkiej Rewolucji Francuskiej: upadku Dantona i rodzącego się spisku przeciw Robespierre'owi, który nie jest krwawym tyranem, jakiego znamy z historii, ale raczej znerwicowanym i niepewnym siebie rewolucjonistą. W obawie przed przemocą jako narzędziem władzy wolałby nawet odstąpić od pojmania Dantona, ale polityczny oponent oraz doradcy nie pozostawiają mu wyboru. Upadek jednego z przywódców Wielkiej Rewolucji Francuskiej oglądamy w rytm "Children of the revolution" T. Rex, "Talkin' 'bout a revolution" Tracy Chapman czy "Standing of the way control" The Gossip.
Klata rezygnuje z pokazywania historii wielkimi literami, ucieka do błazenady. Żona Dantona rozpaczając nad losem męża w więzieniu przemawia przez moment głosem... Dody, a Sam Danton podczas rozprawy tańczy przy dźwiękach Culture Club "Do you really want to hurt me", po czym zaczyna śpiewać "Marsyliankę".
Sprawa Dantona to tekst, który otwiera każdą rzeczywistość. Gdybyśmy byli w np. Chile, to pewnie znaleźlibyśmy tamtejsze odniesienia. Ten tekst zawiera w sobie dwa sposoby patrzenia na życie społeczne. Jeden jest sposobem być może mądrym i racjonalnym, ale niezwykle cynicznym. Drugi - idealistycznym i pięknym, ale kończącym się terrorem. Takie drogi obierają Danton i Robespierre. To model, który możemy przyłożyć do jakiegokolwiek społeczeństwa, w którym odbywają się intensywne przemiany. Moralność tej rewolucji, to jest rzeczywistość czasu przemian. Można ją traktować dosłownie, kojarząc z czerwonymi sztandarami i pancernikiem Potiomkin, ale można też ją rozumieć jako dążenie do zmiany tego, co jest złe. Można się spierać, na ile monarchia przed 1789 roku była sprawiedliwa. Myślę, że jednak ostatecznie doszlibyśmy do wniosku, że wtedy nie było dobrze i narodziny nowego społeczeństwa są czymś dobrym, choć okupionym wysoką ceną. Dantonowi przypisuje się przecież hasło: "Rewolucja pożera własne dzieci".
Rewolucja była tworzona za pomocą gazet. Oznaczały one zdobycie mieszkańców Paryża, dotarcie do ludzi, którzy nie pracowali, bo po upadku dworu i arystokracji byli bez zajęcia. Wychodzili rano z domu, stawali w kolejkach po chleb i czytali w dwadzieścia osób jedną gazetę. Kto trzymał pieczę nad gazetami, ten miał władzę, dlatego Danton tak bardzo potrzebuje gazety. To nie tylko opowieść o racjach Dantona i Robespierre'a, ale o narodzinach społeczeństwa masowego. Jeśli masy o niczym nie decydują, nie ma potrzeby, by media istniały. Już w pierwszych scenach widzimy, że Robespierre czyta to, co o nim piszą. To bardzo przystaje do rzeczywistości
Jan Klata o spektaklu: Fascynują mnie przemiany obyczajowe. To mniej dotyczy XVIII-wiecznej Francji, a bardziej tego, co się zdarzyło w XX wieku. To, że nasze życie osobiste i nasza codzienność wygląda inaczej niż życie naszych dziadków, jest gigantyczną wewnętrzną rewolucją, bez użycia karabinów. Ważny jest dla mnie też aspekt estetyczny: tak jak król przestał być bogiem, tak z narodzinami rock and rolla i popkultury elity przestały wyznaczać standardy estetyczne społeczeństwa. Z drugiej strony bliskie mi jest romantyczne wyobrażenie na temat rewolucji. My jesteśmy narodem, który ciągle gdzieś szuka jakiejś zadymy. Fantastyczne jest dla mnie odkrywanie w tych Francuzach Polaków - takich, którzy się często zrywają do bitki, często bezsensownej.
Reżyseria, sample i skrecze mentalne: Jan Klata
Opracowanie tekstu: Jan Klata, Sebastian Majewski
Scenografia: Mirek Kaczmarek
Dramaturgia: Sebastian Majewski
Reżyseria światła: Justyna Łagowska
Ruch sceniczny: Maćko Prusak
Obsada:
Eleonore (Marianna) KINGA PREIS
Louise Danton ANNA ILCZUK
Lucile Desmoulins KATARZYNA STRĄCZEK
Robespierre MARCIN CZARNIK
Danton WIESŁAW CICHY
Saint-Just WOJCIECH ZIEMIAŃSKI
Desmoulins BARTOSZ PORCZYK
Delacroix ANDRZEJ WILK
Westermann MARIAN CZERSKI
Philippeaux EDWIN PETRYKAT
Fouquier ZDZISŁAW KUŹNIAR (gościnnie)
Billaud MIROSŁAW HANISZEWSKI
Legendre RAFAŁ KRONENBERGER
Fouche MICHAŁ OPALIŃSKI
Sprawa Dantona
Teatr Polski we Wrocławiu
Bardzo rzadko wystawiany, świetny dramat polityczny. Akcja "Sprawy Dantona" rozgrywa się w Paryżu podczas burzliwych dni dyktatury jakobinów. Dramat skupia się wokół przywódców Wielkiej Rewolucji Francuskiej: upadku Dantona i rodzącego się spisku przeciw Robespierre'owi, który nie jest krwawym tyranem, jakiego znamy z historii, ale raczej znerwicowanym i niepewnym siebie rewolucjonistą. W obawie przed przemocą jako narzędziem władzy wolałby nawet odstąpić od pojmania Dantona, ale polityczny oponent oraz doradcy nie pozostawiają mu wyboru. Upadek jednego z przywódców Wielkiej Rewolucji Francuskiej oglądamy w rytm "Children of the revolution" T. Rex, "Talkin' 'bout a revolution" Tracy Chapman czy "Standing of the way control" The Gossip.
Klata rezygnuje z pokazywania historii wielkimi literami, ucieka do błazenady. Żona Dantona rozpaczając nad losem męża w więzieniu przemawia przez moment głosem... Dody, a Sam Danton podczas rozprawy tańczy przy dźwiękach Culture Club "Do you really want to hurt me", po czym zaczyna śpiewać "Marsyliankę".
Sprawa Dantona to tekst, który otwiera każdą rzeczywistość. Gdybyśmy byli w np. Chile, to pewnie znaleźlibyśmy tamtejsze odniesienia. Ten tekst zawiera w sobie dwa sposoby patrzenia na życie społeczne. Jeden jest sposobem być może mądrym i racjonalnym, ale niezwykle cynicznym. Drugi - idealistycznym i pięknym, ale kończącym się terrorem. Takie drogi obierają Danton i Robespierre. To model, który możemy przyłożyć do jakiegokolwiek społeczeństwa, w którym odbywają się intensywne przemiany. Moralność tej rewolucji, to jest rzeczywistość czasu przemian. Można ją traktować dosłownie, kojarząc z czerwonymi sztandarami i pancernikiem Potiomkin, ale można też ją rozumieć jako dążenie do zmiany tego, co jest złe. Można się spierać, na ile monarchia przed 1789 roku była sprawiedliwa. Myślę, że jednak ostatecznie doszlibyśmy do wniosku, że wtedy nie było dobrze i narodziny nowego społeczeństwa są czymś dobrym, choć okupionym wysoką ceną. Dantonowi przypisuje się przecież hasło: "Rewolucja pożera własne dzieci".
Rewolucja była tworzona za pomocą gazet. Oznaczały one zdobycie mieszkańców Paryża, dotarcie do ludzi, którzy nie pracowali, bo po upadku dworu i arystokracji byli bez zajęcia. Wychodzili rano z domu, stawali w kolejkach po chleb i czytali w dwadzieścia osób jedną gazetę. Kto trzymał pieczę nad gazetami, ten miał władzę, dlatego Danton tak bardzo potrzebuje gazety. To nie tylko opowieść o racjach Dantona i Robespierre'a, ale o narodzinach społeczeństwa masowego. Jeśli masy o niczym nie decydują, nie ma potrzeby, by media istniały. Już w pierwszych scenach widzimy, że Robespierre czyta to, co o nim piszą. To bardzo przystaje do rzeczywistości
Jan Klata o spektaklu: Fascynują mnie przemiany obyczajowe. To mniej dotyczy XVIII-wiecznej Francji, a bardziej tego, co się zdarzyło w XX wieku. To, że nasze życie osobiste i nasza codzienność wygląda inaczej niż życie naszych dziadków, jest gigantyczną wewnętrzną rewolucją, bez użycia karabinów. Ważny jest dla mnie też aspekt estetyczny: tak jak król przestał być bogiem, tak z narodzinami rock and rolla i popkultury elity przestały wyznaczać standardy estetyczne społeczeństwa. Z drugiej strony bliskie mi jest romantyczne wyobrażenie na temat rewolucji. My jesteśmy narodem, który ciągle gdzieś szuka jakiejś zadymy. Fantastyczne jest dla mnie odkrywanie w tych Francuzach Polaków - takich, którzy się często zrywają do bitki, często bezsensownej.
Reżyseria, sample i skrecze mentalne: Jan Klata
Opracowanie tekstu: Jan Klata, Sebastian Majewski
Scenografia: Mirek Kaczmarek
Dramaturgia: Sebastian Majewski
Reżyseria światła: Justyna Łagowska
Ruch sceniczny: Maćko Prusak
Obsada:
Eleonore (Marianna) KINGA PREIS
Louise Danton ANNA ILCZUK
Lucile Desmoulins KATARZYNA STRĄCZEK
Robespierre MARCIN CZARNIK
Danton WIESŁAW CICHY
Saint-Just WOJCIECH ZIEMIAŃSKI
Desmoulins BARTOSZ PORCZYK
Delacroix ANDRZEJ WILK
Westermann MARIAN CZERSKI
Philippeaux EDWIN PETRYKAT
Fouquier ZDZISŁAW KUŹNIAR (gościnnie)
Billaud MIROSŁAW HANISZEWSKI
Legendre RAFAŁ KRONENBERGER
Fouche MICHAŁ OPALIŃSKI
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
