Windowisko

PROGRAM:

Piątek 25 PAŹDZIERNIKA

15.45 Uroczyste rozpoczęcie Festiwalu
16.00 Stajnia Pegaza - "Ściananaświat" - sala prób
17.00 Ewelina Niewiadowska - "To moja Marilyn Monroe" - sala kameralna
18.10 Teatr Na Chwilę - "Konwent - spotkanie tematyczne" - sala prób
19.00 Biały Teatr - "3D" - sala kameralna
20.30 GOŚĆ FESTIWALU Agnieszka Przepiórska/Teatr Konsekwentny
-"Tato nie wraca" - sala prób
21.30 GOŚĆ FESTIWALU Teatr Strefa Ciszy - "AUTOBUS RE//MIX"
- sala kameralna

Sobota 26 PAŹDZIERNIKA

14.00 Mateusz Nowak - "teatralność"- sala prób
14.50 Teatr Krzyk - "Osad" - sala kameralna
15.50 Teatr Bez Reszty - "Ptaki spadają" - sala prób
16.40 Teatr Ecce Homo - "Wybraniec" - sala kameralna
PRZERWA
18.00 Teatr Fieter - "Palacz zwłok. Panoptikum"- sala prób
19.00 Chojnickie Studio Rapsodyczne -" Bądź ze mną. Jestem"
- sala kameralna
20.00 Fundacja Teatru BOTO - "Całoczerwone"- sala prób
21.30 GOŚĆ FESTIWALU- Teatr Porywacze Ciał - "Zapis Automatyczny"
- duża scena
22.30 Ogłoszenie werdyktu i wręczenie nagród

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego


OPISY SPEKTAKLI:

Spektakle konkursowe:

Teatr Fieter Palacz Zwłok.Panoptikum
OZIMEK

wg. powieści Ladislava Fuksa "Palacz zwłok"
Scenariusz, scenografia i reżyseria: Robert Konowalik
Muzyka: Grzegorz Fijałkowski
Wykonanie: Robert Konowalik, Radosław Czupryński

Karl, główny bohater powieści Ladislava Fuksa, to pracownik praskiego krematorium. Wypuszcza codziennie ludzi w przestworza przy dźwiękach "Parsifala" Wagnera, ale czasem do wtóru innej muzyki. Na muzyce zna się Karl nadzwyczajnie, ale to nic dziwnego, gdyż wrażliwi ludzie kochają muzykę. Karl jest wrażliwy. W spalaniu widzi boską mądrość, w ziemi całkowite zespolenie człowieka z naturą trwałoby 20 lat, "a jeszcze kości by zostały". Tymczasem w piecu, według wskazań delikatnej ramki, takiego rozkładu jazdy krematorium, zespolenie osiągane jest w 75 minut. Potem proch trafia do metalowych pojemników, lecz nie dusza, jej celem nie jest leżenie w metalowych puszkach... Karl wie to wszystko z własnego doświadczenia, ale także z małej, żółtej książki o Tybecie, o tybetańskich klasztorach i ich najwyższym władcy Dalajlamie. I jeszcze nie pije, nie pali, Karl jest abstynentem....

Teatr Krzyk Osad
MASZEWO

Reżyseria: Marek Kościółek
Scenariusz i scenografia: Zespół
Muzyka: Tomasz Litra
Światła: Szymon Lewiński
Wykonanie: Anna Giniewska, Marcin Pławski, Mateusz Zadala, Patryk Stolarz, Szymon Lewiński, Tomasz Litra oraz Mariusz Bolałek

..."Na scenie czworo aktorów tworzy artystyczny szczyt, na który próbuje wdrapać się młody, naiwny, wrażliwy, poszukujący i wciąż zadający pytania artysta, grany przez debiutującego w tym spektaklu Mariusza Bolałka. Jednak ów Parnas prędko okazuje się być zwykłą kliką, w której kręgi trudno się dostać, a jeśli już, to wyłącznie na jej zasadach. Nie ma miejsca na pytania i wątpliwości, niepokój i poszukiwanie - albo z nami, albo przeciwko nam. Jeśli przeciwko nam, to w wykluczeniu i samotności.

W spektaklu "Osad" grupa młodych ludzi zadaje kolejne pytania: Czy istnieje jeszcze coś takiego, jak właściwie pojmowana solidarność? Czy można realizować siebie, nie sprzedając się? Co właściwie oznacza "sprzedawać się" w dzisiejszej rzeczywistości? Czy ta "dzisiejsza rzeczywistość" usprawiedliwia każdy wybór?"...
Źródło: "Oburzeni z Maszewa", mak, Gazeta Wyborcza - Poznań online


Chojnickie Studio Rapsodyczne Bądź ze mną.Jestem
CHOJNICE

Z inspiracji "Oskarem i Panią Różą" E.E. Schmitta
Reżyseria: Grzegorz Szlanga
Wykonanie: Łukasz Sajnaj, Daria Kowalonek

"Rozpisany na dwoje aktorów scenariusz o odchodzeniu i umieraniu na pewno wzrusza i wywołuje refleksję. Warto obejrzeć ten spektakl. Nosi tytuł "Bądź ze mną. Jestem", dla reżysera te zdania są kluczem do interpretacji tekstu Schmitta. Bo przecież trudno umierać w samotności, łatwiej z przewodniczką - panią Różą, z którą można przećwiczyć życie w różnych jego fazach. Od dziecka po starca. Łukasz Sajnaj, który gra Oskara, pod koniec ściera z twarzy clownowski makijaż - tak, stanowczo, życie to nie jest maska i poza, to śmiertelnie poważna rzecz. Nie bez powodu Szlanga sięga po motywy związane z ikonologią chrześcijańską, wszak jego bohater "rozmawia" z Panem Bogiem i poszukuje sensu w chorobie i cierpieniu, a figura Chrystusa nasuwa się w sposób oczywisty.

Aktorzy - Daria Kowalonek i Łukasz Sajnaj stworzyli wyraziste postacie i bardzo ładnie budują swoją relację na scenie. Spektakl jest smutny w klimacie, ale paradoksalnie niesie nadzieję. Jak ostatni taniec pani Róży"...
Źródło: Gazeta Pomorska, aut. Maria Eichler

Biały Teatr 3D
OLSZTYN


spektakl na podstawie poezji Hugo Clausa
Reżyseria: Janina Tomaszewska
Występują: Marta Andrzejczyk, Izabela Mańkowska-Salik,
Agnieszka Reimus-Knežević
Kostiumy: Ada Jędrych
Spektakl dofinansowano z Funduszu Aktywizacji Twórczości Teatralnej

"Objawami depresji są: brak energii, letarg, zasypianie i wycofanie się z życia."
Colin P. Sisson, Wewnętrzne Przebudzenie
W 3D jestem zamknięta / wariatką / samotna / w dwóch światach.
W 3D nie chcesz się dotykać / płakać / żeby się kończyło / widzieć, czuć, słyszeć.
W 3D chcesz się przytulać / być sobą / miłości / zostać.
W 3D nie ma drzwi / konsekwencji / nas / światła.
W 3D będziesz pofalo / przepo / się smakować / do końca!
W 3D panuje chaos / ład i porządek / nad kijami / mgła.
3D jest niedostępne / trójwymiarowe / zmaganiem z samym sobą / iluzją.
Produkcja: Stowarzyszenie Scena Babel




Teatr Ecce Homo Wybraniec
KIELCE

Spektakl "Wybraniec" na motywach Tomasza Manna i "Gesta Romanorum"
Adaptacja i reżyseria: Marcin Bortkiewicz
Wykonanie: Anna Winiarska, Karol Górski, Marek Kantyka, Agata Orłowska, Michał Pustuła, Katarzyna Janaszek, Piotr Skrzypczyk


"Pytania zadawane samemu sobie - "kim Jestem", "skąd pochodzę" wydają się w dobie multimediów i internetu śmieszne i niedzisiejsze. Problem grzechu też jest problemem anachronicznym. a jednak "Wybraniec", obcesowo przez nas zrealizowany archaicznie i groteskowo, dotyka właśnie tych zagadnień, na które sami często nie potrafimy sobie właściwie odpowiedzieć.

"Wybraniec" to historia człowieka zrodzonego w grzechu i płodzącego swe potomstwo w kolejnym grzechu. Jeżeli może się nam wydać to anachroniczne, radzę zajrzeć do współczesnych badań nad genami i ludzką rozrodczością. Pytanie zadawane swoim rodzicom, czy jestem waszym dzieckiem, coraz częściej będzie miało odpowiedź przeczącą. I właśnie wtedy znowu zadajemy pytania sami sobie."

Marcin Bortkiewicz


Ewelina Niewiadowska To moja Marilyn Monroe
WROCŁAW

Autor sztuki, autor scenariusza, reżyser: Cris Henry
Wykonanie : Ewelina Niewiadomska
W monodramie wykorzystano piosenki:
"My heart belongs to Daddy" - Cole Porter
"I wanna be loved by you" - Herbert Stothart i Harry Ruby, tekst Berta Kalmara
"Teach me tiger" - April Stevens

Monodram "To moja Marilyn Monroe" w wykonaniu wrocławskiej aktorki, reżyserski, choreografki i instruktorki teatralnej Eweliny Niewiadowskiej to opowieść pełna dygresji, niedopowiedzeń, tęsknot, samotności i najróżniejszych odcieni emocji. Bohaterką monodramu jest bardzo przeciętna aktorka, która ma kłopoty z własnym życiem i opowiada nam swoją, na pozór dość banalną, historię. Tytułowa Marilyn Monroe jest obecna gdzieś w naszej świadomości, ale zdecydowanie dalej, gdzieś na trzecim planie. Nie wiemy do końca, kiedy bohaterka monodramu, której ani życie, ani teatralna kariera nie poukładały się najlepiej, jest z nami szczera, a kiedy kłamie. Cały czas prowadzi z nami przewrotną grę. Grę, której finał jest dość zaskakujący.

Fundacja Teatru BOTO Całoczerwone
SOPOT
Scenariusz: Małgorzata Szczerbowska
Reżyseria: Adam Nalepa
Wykonanie: Małgorzata Szczerbowska, Sylwia Góra-Weber
Multimedia: Tomasz Weber
Produkcja: Fundacja Teatru BoTo

Kobieta, lat 35, wykształcenie wyższe, stan majątkowy satysfakcjonujący. Mąż i dziecko poczęci z miłości. Płeć. Narodowość. Rasa. Wyznanie. Lat 35, wykształcenie wyższe, stan majątkowy satysfakcjonujący. Kobieta. Mąż. Dziecko. Poczęci z miłości. Lat 35. Status majątkowy satysfakcjonujący. Otwieram okno. Przez głowę biegną miliony czerwonych świateł. Płeć. Narodowość. Rasa. Wszystko ok. Jeszcze oddycham. Jest mgliście, jest ciemno i zdaje mi się, że pochowałam tu kogoś. Zamykam okno. Lat 35. Wykształcenie wyższe. Stan majątkowy satysfakcjonujący. Kobieta. Poszłabym na kolanach i błagałabym. Otwieram okno, zamykam, otwieram, zamykam. "Całoczerwone" to opowieść o pewnej kobiecie i jej podróży do środka siebie.


Teatr Na Chwilę Konwent - spotkanie tematyczne
GRYFINO

Scenariusz i reżyseria: zespół (Teatr Na Chwilę);
Wykonanie: Ewa Chmielewska, Natalia Nikonowicz, Paweł Kubicki, Dominik Smaruj

Przedstawienie powstało z analizy i rozmów na temat dzisiejszych czasów. Jest to spektakl o konwencjach i wzorach zachowań widocznych w naszej kulturze oraz próba analizy i zobrazowania niektórych z nich.
Temat przedstawiony w groteskowy sposób ma zachęcić widza do refleksji nad świadomym uczestnictwem w kulturze.


Teatr Bez Reszty Ptaki Spadają
SĘDZIEJOWICE

Scenariusz, reżyseria, muzyka: Adam Łoniewski
Monodram Adama Łoniewskiego "Ptaki spadają" to kolejna doceniana na ogólnopolskich festiwalach propozycja teatru. Niezwykle intymna, poruszająca a zarazem skrząca się humorem opowieść o poszukiwaniu samego siebie w świecie terapii, sposobów samodoskonalenia i rozlicznych metod na osiągniecie "sukcesu" jest w gruncie rzeczy gorzką opowieścią o próbie ocalenia siebie i swojej odmienności w coraz bardziej unifikującym się świecie.


Stajnia Pegaza Ściananaświat
SOPOT

"Ściananaświat" Serge'a Kribus'a
Adaptacja i reżyseria: Ewa Ignaczak
Dźwięk: dzieci z Centrum Zabawy i Edukacji "Żyrafa" w Gdańsku opracowanie muzyczne: Tomasz Antonowicz

..."Sztuka Serge Kribusa Ścianananaświat (Le Murmonde, 2000) opowiada, czy też przypomina o tym, jak to jest być dzieckiem. Główny bohater, jedenastoletni bardzo rezolutny chłopiec, Momo, prowadzi wykład, podczas którego udowadnia, że dorośli zupełnie nie znają dzieci, ponieważ sami nie pamiętają swojego dzieciństwa. Stali się oni szarzy, zmęczeni, nieciekawi i obojętni. Z kolei świat Momo pozostaje tajemniczą, nieodgadnioną krainą, w której nie ma miejsca na nudną i przewidywalną codzienność. Pełen energii, dociekliwy i zabawny Momo pragnie poznać zasady rządzące światem. Czy to by cokolwiek zmieniło, gdybyśmy mieli oczy w stopach? Jakim sposobem kwiaty, które nie mają oczu, mogą wiedzieć, gdzie jest światło? I czy one śpią nocą? Czy jeśli połkniemy pestkę czereśni to możemy zgadnąć, co myśli czereśnia? Kiedy przyjdzie do mnie Piotruś Pan? Dlaczego chmury nie spadają? W tych pozornie absurdalnych pytaniach kryje się szczera dziecięca logika i żarliwa wiara."
Źródło: trójmiasto.pl

Mateusz Nowak teatralność
LUBLIN
Reżyseria: Stanisław Miedziewski
Scenariusz na motywach tekstów Bernarda Marie Koltesa, Łukasza Rippera i Michała Walczaka - Mateusz Nowak
Opracowanie dźwięku: Maciej Sierosławski
Spektakl powstał we współpracy Dzielnicowego Domu Kultury "Węglin" w Lublinie z Ośrodkiem Teatralnym RONDO w Słupsku.

"To znowu się zdarzyło. Kolejny raz ktoś ze splotu zwanego teatrem polskim obcesowo wyciąga jedną z nitek, aby uszyć z jej pomocą nowy, własny patchwork. Znów następuje negocjacja proporcji pomiędzy "własnym" a "cudzym", przeglądanie się w systemie zwielokrotnionych luster. Mateusz Nowak i Stanisław Miedziewski w "teatralności" odwołują się do szlachetnej Schaefferowskiej postawy zdziwienia, zaglądania pod podszewkę zjawisk, na czele z samą istotą rzeczy - z performatywnym odgrywaniem. Podejmując "grę z grą" oferują teatr podejrzliwy, drwiący z własnych fundamentów, ale i zarazem teatr otwarty, ufnie i ironicznie oczekujący na możliwość własnej lektury. Teatr na targowisku idei, na wyprzedaży kluczy i wytrychów. Psychologizm, ciało, literackość, publicystyka?
Proszę bardzo. Wejdź, kup, opuść kram."
Grzegorz Kondrasiuk


Spektakle gościnne:

Teatr Porywacze Ciał Zapis Automatyczny
Scenariusz: Maciej Adamczyk
Reżyseria: Maciej Adamczyk i Kasia Pawłowska
Wykonanie: Maciej Adamczyk

"...Nowy spektakl Porywaczy Ciał to pełen energii i poczucia humoru one man show, składający się z szeregu etiud, połączonych ze sobą na zasadzie swobodnych skojarzeń.(...)
Widzowie skonfrontowani zostają z potokiem słów i obrazów, tworzonych jakby na poczekaniu (wrażenie improwizacji jest bardzo silne), podczas których aktor przebiera się, używa rozmaitych rekwizytów, pozostając w ciągłym ruchu. Podwójna optyka, globalistyczna i rodzima, jest charakterystyczna dla całej opowieści. Pozornie bohater Adamczyka to niczym niezwiązany obywatel świata, który swobodnie przemieszcza się po całym globie i wszędzie czuje jak u siebie. Podszyty kompleksami jak u Mrożka czy Munka, dziwnie przypomina jednak kombinującego bez ustanku rodaka, który w kolejnym historycznym wcieleniu jest artystą-performerem, bo takie przyszły czasy"...
"Woody Allen mceńskiego powiatu" - Kalina Zalewska

Agnieszka Przepiórska Tato nie wraca
Tekst: Piotr Rowicki
Reżyseria: Piotr Ratajczak
Wykonanie: Agnieszka Przepiórska

"Tato nie wraca" to monodram aktorki Agnieszki Przepiórskiej oparty na jej osobistych doświadczeniach. Autor tekstu, ceniony dramaturg Piotr Rowicki ze wspomnień Przepiórskiej uczynił uniwersalną historię młodej kobiety, która dorastała bez ojca.

Nasza bohaterka, to osoba z sukcesami, menadżerka w banku, matka, żona, z mieszkaniem w Warszawie, letnim domkiem na Mazurach i luksusowym Audi. Pewnego dnia, wykonując rutynowe spotkania z klientami w banku Agnieszka w jednym z nich odnajduje niewidzianego od wielu lat ojca , który zniknął z jej życia, gdy miała 3 lata. Spotkanie uruchamia lawinę wspomnień i wypieranych przez lata uczuć. W emocjonalnych, pełnych pasji i nostalgii monologach odbywamy wraz z bohaterką podróż do świata utraconego dzieciństwa, do autentyczności i niewinności. Spacerujemy ulicą Marchlewskiego, jemy Ambrozję w Hortexie mocno ściskając rękę ojca. A potem buntujemy się przeciwko niemu - w Jarocinie i na berlińskim koncercie U2.

Czy możliwe jest spotkanie po latach? Czy jest szansa na jakiekolwiek porozumienie? Jak radzić sobie z wieloletnią pustką po nieistniejącym ojcu?

Spektakl "Tato nie wraca" staje się seansem terapeutycznym, w którym odnajdziemy swoje tęsknoty, marzenia, może nawet spotkamy siebie sprzed lat. Będzie okazja by wyszeptać sobie samemu to, co zawsze chcieliśmy usłyszeć jako dzieci.

Teatr Strefa Ciszy AUTOBUS RE//MIX
Scenariusz: praca zespołowa
Reżyseria: Adam Ziajski
Scenografia: Adam Wojda
Wykonanie: Alicja Piotrowska, Piotr Kamiński i Adam Wojda

"Autobus re//mix" nie daje się w sposób jednoznaczny zdefiniować ani jako spektakl, ani jako performance. Jego natura zbudowana jest z intymnej i bardzo organicznej obecności aktorów-nie aktorów. Ich emocje balansują między wstydem i bezwstydem własnego śmiechu zderzonego finalnie z przejmującym i bolesnym uczuciem pustki i samotności. Reakcji widzów na to doświadczenie w żadnej mierze nie da się przewidzieć.

..."Z opowiadaniem o najnowszej premierze Teatru Strefa Ciszy jest trochę tak, jak ze znaną grą "Tabu" - żeby nie zepsuć widzom zabawy, w recenzji nie powinno paść słowo-klucz. Istotą spektaklu Autobus re//mix jest bowiem feedback, reakcja widzów. A ta będzie najnaturalniejsza, kiedy to, co dzieje się na scenie, pozostanie niespodzianką. Dawno nie powstał spektakl, w którym publiczność byłaby tak ważna, i o którego powodzeniu decydowałaby atmosfera chwili."...
Źródło: Teatralia; aut. Agnieszka Misiewicz