Wilk, Gajowy i Taniec z gwiazdami w Teatrze Miniatura

Ostatnio Trójmiasto często odwiedza Waldemarem Wolański. Aktor - lalkarz, reżyser, dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Lalek Arlekin w Łodzi, dwukrotnie nagrodzony Złotą Maską dla twórcy najpopularniejszego przedstawienia dla młodych widzów (za Pana Twardowskiego i Czerwonego Kapturka). Obecnie przygotowuje premierę w Teatrze Miniatura.

Nadal ma Pan długie włosy. Powiedział Pan w jednym z wywiadów, że dzięki temu łatwiej załatwić niektóre sprawy. Sposób cały czas działa?

To bardziej żart. Lubię mieć długie włosy, mam je od dawien dawna. Ale jak się chce coś załatwić, to bardziej kwestia przebojowości danej osoby, niż włosów, przy czym wizerunek artysty daje taki rodzaj zielonych papierów, który przepycha wiele rzeczy.

Przyjechał Pan do Gdańska reżyserować "Czerwonego Kapturka". Dlaczego wybrał Pan akurat tę bajkę?

Mógłbym odpowiedzieć: a dlaczego nie? Ale tak poważnie, bajek jest dużo, a odwieczny problem polega na tym, że widz lubi oglądać to, co zna i lubi. Ciężko ściągnąć widza komercyjnego na tytuł, który nic mu nie mówi. Z drugiej strony, nie można robić w nieskończoność tego samego, bo byśmy umarli wszyscy z nudów. Dlatego ten "Czerwony Kapturek" jest czymś w rodzaju złotego środka. Mamy tytuł, który jest klasyką i przyciąga widzów, a jednocześnie potraktowano go od strony reżyserskiej, aktorskiej, inscenizacyjnej w sposób absolutnie nowy, ponieważ to musical. Napisałem do Kapturka 26 piosenek - a więc w spektaklu będzie przewaga materiału muzycznego, śpiewanego, tańczonego. Czyli mamy klasyczny tytuł i nowe potraktowanie tematu, które jednak nie przewraca treści bajki do góry nogami. Były już przecież wersje dla dorosłych, albo takie z trzema Kapturkami. Nasz teatr to klasyczna bajka opowiedziana w musicalowy sposób.

Jak dzieci reagują na piosenki w spektaklu?

Bardzo dobrze! Zresztą to nie jest pomysł, który wymyśliłem na potrzeby Miniatury. Pomysł został już zrealizowany 4 lata temu w Grotesce, w Krakowie.

Został też nagrodzony.

Tak. Złotą Maską dla najpopularniejszego przedstawienia dla młodych widzów. Zresztą spektakl był dobrze przyjęty, więc jest grany nadal. Myślę, że ten rodzaj rewii jest dobrze kupowany i przez małego, i przez dorosłego widza. Muszą być tylko dobre proporcje tekstu śpiewanego i mówionego.

Pana ulubiona scena w Kapturku?

Mam parę takich scen. Dla mnie absolutnym przebojem jest postać Wilka. Bardzo lubię scenę Wilka z Gajowym, kiedy Gajowy usiłuje Wilka zaaresztować, a Wilk wykręcając kota ogonem i próbując uciec - proponuje mu "Taniec z Gwiazdami". Myślę, że to udana scena. Zresztą mnóstwo jest w Kapturku dowcipów sytuacyjnych, słownych, które nie były wymyślone ani przez Jana Brzechwę, ani przez Charles'a Perrault.

W popularnym serialu "Gotowe na wszystko" bohaterki miały problem - z jakim zakończeniem wystawiać "Czerwonego Kapturka"? Czy Wilka można zastrzelić, czy uczyć dzieci takiego okrucieństwa? Jaki los spotka Wilka w Waszym przedstawieniu?

Myśmy się opierali na wersji Brzechwy, a nie braci Grimm, czy Perraulta, gdzie jest okrutnie i krwawo. U Brzechwy Wilk ląduje w ZOO, Babci nie tylko nic się nie stało, ale nawet jej się polepszyło! Jest to spektakl nastawiony na poprawianie humoru, nie ma tu rzeczy, które mogłyby się źle kojarzyć, straszyć, czy obrzydzać.

Czego życzyć zespołowi Czerwonego Kapturka przed premierą?

Połamania nóg!

W takim razie: zespołowi - życzę połamania nóg, a rodzicom i ich pociechom - dobrej zabawy w Teatrze Miniatura.