W wielkim stylu odbył się tegoroczny Jazz Jantar. Z roku na rok ten jeden z najstarszych festiwali jazzowych w Polsce zaskakuje swoim wyśmienitym repertuarem. Tym razem awangarda spotykała się nieustannie ze "starą szkołą", a nasza trójmiejska scena pokazała, że wciąż jest tą najważniejszą w Polsce. A do tego jeszcze przysłowiowa "wisienka na torcie" czyli kameralny finał, w którym spotkali się dwaj mistrzowie: Joshua Redman i Brad Mehldau.
Granie bez towarzystwa sekcji rytmicznej to bardzo odważna decyzja artystyczna. W szczególności jej wagę docenić należy w kontekście jazzu, w którym prym wiedzie wolna improwizacja. Sekcja daje pewną pulsację, ułatwia publiczności dosłownie lub "podskórnie" odebrać to, co rozgrywa się na scenie. Z drugiej strony jednak granie solo pozwala bezwzględnie skupić się na umiejętnościach muzyka. Musi on być nie tylko niebywale sprawny technicznie - ciężko w takim graniu o przerwę na oddech, ale też posiadać ciekawy repertuar. To oczywiste zatem, że pozwolić sobie na takie występy mogą tylko najwięksi z największych. Saksofonista
Joshua Redman i pianista
Brad Mehldau, kończący w wielkim stylu tegoroczny Jazz Jantar, bezsprzecznie do nich należą.
Panowie rzecz jasna współpracowali na scenie gdańskiej Filharmonii Bałtyckiej na wielu płaszczyznach. Mehldau służył Redmanowi ciekawym akompaniamentem, muzycy prowadzili długie dyskusje lub po prostu przysłuchiwali się wzajemnie wymyślnym monologom. Wiele w tym było radości, żartobliwego podziwu dla kolejnego popisowego rozwinięcia tematu i zapełnienia taktu. Trudność "czystych" improwizacji urozmaicili szerokim wachlarzem muzycznych zainteresować, z czego znani są już od lat dziewięćdziesiątych. Tym samym w repertuarze występu znalazły się takie "przeboje" jak: "Dream Brother"
Jeffa Buckleya, "Cheryl"
Charliego Parkera czy bisowe "Lithium"
Nirvany. Ta różnorodność stanowiła swoistą esencję i dobre podsumowanie tegoroczne Jazz Jantaru.
Brad Mehldau nazywany jest "atletą fortepianu". Rzeczywiście w jego grze doskonały styl i kunszt wykonawczy przeważały nad "szkołą uczuciową", z której słynęli pierwsi pianistyczni mistrzowie -
Duke Ellington czy
Thelonious Monk. Oczywiście nie można mu domówić emocjonalnego stopniowania napięcia utworów, że o coverze Nirvany tylko wspomnę. Redman na saksofonach robił wiele, był otwarty zarówno na piękno melodii, jak i "pocolemanowską" szkołę "free". Odnoszę jednak wrażenie, że forma duetu ograniczyła jego zdolności improwizacyjne, nie pozwoliła zbyt daleko oddalić się od tematów utworów. Trzeba wspomnieć, że Redman zaprosił Mehldau do swojego pierwszego autorskiego zespołu, przed piętnastu laty. Te ich dawne muzyczne porozumienie było wyraźnie widoczne i słyszalne na scenie.
Najważniejszą cechą bardzo licznych, odbywających się przez niemal miesiąc, jantarowych koncertów była ich szeroko pojęta różnorodność. Na Jazz Jantarze 2010 pojawiła się awangarda w najlepszym wydaniu jak chociażby
Mamuge 3 z
Maciejem Obarą na czele i ta bardziej kontrowersyjna:
Masayoshi Fujita i
Jan Jelinek czy
Auaua Joanny Dudy. Z premier najważniejszy okazał się być
The Saint Box z
Olem Walickim i
Gabą Kulką na czele. Projekt spajał w doskonałą całość muzykę i obraz, czyniąc z koncertu przepełniony sakralnością, mistyczny rytuał.
Wspaniały materiał promował też skład
Jazzout.
Tymański,
Wojtczak,
Ziętek,
Staruszkiewicz i
Herbasz wzięli na warsztat utwory Theloniousa Monka. Tej płyty słucham do dnia dzisiejszego i tak jeszcze długo będę. Świetny poziom trzymali
Piotr Mania i
Wojtek Mazolewski Trio, który zagrał z
Dennisem Gonzalezem. Gdybym miał jednak wybrać ten jeden, jedyny byłby to
Terence Blanchard. Kto nie był, ten przegapił koncert roku.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
