9 maja 1964 roku Konstanty Andrzej Kulka dał wspólny występ z orkiestrą Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej. W minioną niedzielę odbył się analogiczny koncert, podczas którego wybitny wirtuoz świętował złoty jubileusz współpracy z gdańskimi filharmonikami.
Konstanty Andrzej Kulka jest jednym z najwybitniejszych polskich muzyków. Choć, jak sam twierdzi, nie był typem "cudownego dziecka", na sukces nie przyszło mu długo czekać. W wieku 17 lat został laureatem Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. N. Paganiniego w Genui (dyplom z odznaczeniem specjalnym). Dwa lata później, w 1966 roku, otrzymał I nagrodę Międzynarodowego Konkursu ARD (Radia Niemieckiego). To właśnie ta wygrana i towarzyszące jej ogromne zainteresowanie impresariatów, stały się dla Kulki trampoliną do międzynarodowej kariery.
Do dnia dzisiejszego Konstanty Andrzej Kulka zagrał ponad 1500 recitali oraz koncertów z orkiestrami z całego świata (m.in. Berliner Philharmoniker, Concertgebouw Amsterdam, Chicago Symphony, London Symphony, English Chamber). Jest również jednym z najaktywniejszych propagatorów muzyki polskiej na świecie. Choć podbił serca krytyki fenomenalnymi interpretacjami dzieł Szymanowskiego, Pendereckiego czy Lutosławskiego, szczególnym uznaniem i sympatią darzy muzykę Karola Lipińskiego.
W niedzielny wieczór w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej odbył się koncert jubileuszowy, podczas którego Konstanty Andrzej Kulka świętował 50-lecie współpracy z gdańskimi filharmonikami. Do wspólnego udziału, obok Orkiestry PFB, Kulka zaprosił swoich uczniów: Wojciecha Koprowskiego - asystenta na Uniwersytecie Muzycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, Mikołaja Grabowskiego - doktoranta Akademii Muzycznej w Gdańsku oraz Klaudię Kowacz - swoją najmłodszą studentkę.Konstanty Andrzej Kulka przywitał się z publicznością
Koncertem skrzypcowym E-dur BWV 1042 Jana Sebastiana Bacha, od pierwszej chwili zachwycając pięknym, subtelnym dźwiękiem i mistrzowską wirtuozerią. Kolejny utwór,
Koncert na dwoje skrzypiec a-moll Op.3 nr 8 RV 522 Antonia Vivaldiego, wykonali jego uczniowie -
Mikołaj Grabowski i
Wojciech Koprowski. Jedno z największych arcydzieł
J. S. Bacha, Koncert na dwoje skrzypiec d - moll BWV 1043, Kulka wykonał z Koprowskim. Możliwość obserwowanie mistrza i ucznia podczas wspólnego występu jest zawsze fascynująca. Wszelkim porównaniom kunsztu artystów sprzyjała konstrukcja utworu, w którym kompozytor partie obu solistów potraktował równorzędnie. Element rywalizacji potęgowała forma fugi w częściach skrajnych. Obaj skrzypkowie droczyli się ze sobą po mistrzowsku. Kulka grał z wielką lekkością, statycznie, jakby jego wewnętrzna energia bezpośrednio przekładała się na wydobywane dźwięki. Koprowski grał bardziej widowiskowo, a jednak wydobywająca się spod jego smyczka muzyka wydawała się mniej emocjonalna. W środkowym Largo artyści dali prawdziwy pokaz muzykalności.
Podczas koncertu nie mogło zabraknąć kompozycji tak ważnego dla Konstantego Andrzeja Kulki Karola Lipińskiego. Artysta wykonał dwa utwory - Souvenir de la mer Baltique, divertissements Op. 19 i Rondo koncertowe Op. 18. Było to prawdziwe
creme de la creme! W zaprezentowanych kompozycjach znalazło się wszystko to, co istotne w muzyce romantycznej - przejmujące, liryczne kantyleny, wirtuozerskie popisy i niesamowita melodyjność. Piękno obu utworów zapierało dech w piersiach a umiejętności wirtuoza tylko potęgowały to odczucie.
Na zakończenie wszyscy soliści, do których dołączyła młoda skrzypaczka
Klaudia Kowacz, wspólnie z Orkiestrą PFB wykonali
Koncert na czworo skrzypiec h-moll op. 3 nr 10 RV 580 Antonio Vivaldiego. Uczniowie profesora Kulki emanowali niesamowitą energią, droczyli się ze sobą, w jednej chwili prowadzili dialog, w innej wyraźnie się przekomarzali. Grali pewnie, dynamicznie, wyraziście, z niesamowitą wręcz dbałością o niuanse.
Orkiestra Polskiej Filharmonii Bałtyckiej nie okazała się dla solistów równorzędnym partnerem, co jest szczególnie ważne w technice koncertującej. Gdańscy filharmonicy grali nijako - bez energii, jakby odczytywano materiał zapisany w nutach, nie dodając nic od siebie, przy czym muzycy realizujący basso continuo nie byli w stanie zagrać swojej partii w tempie narzuconym przez solistów.
Soliści zaprezentowali się natomiast znakomicie - jaki mistrz, tacy uczniowie! W podziękowaniu za gromkie owacje wykonali na bis najbardziej żywiołową, III część ostatniego z wykonywanych utworów, a publiczność długo nie pozwalała im zejść ze sceny.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
