Doskonale zaczął się 9.
Festiwal Szekspirowski w Gdańsku. Komedia Omyłek Teatru Nowego w Łodzi wprawiła widzów w euforię.
Ktoś kiedyś powiedział, że komedie Szekspira różnią się od jego tragedii tym, że przeważnie są od nich śmieszniejsze. Inny mądrala stwierdził z kolei, że o ile komedie klasyka kończą się zazwyczaj ślubem, to w tragediach mamy do czynienia z paroma pogrzebami.
W przypadku Komedii Omyłek, zagranej w ostatni weekend dwukrotnie na deskach Teatru Wybrzeże przez aktorów Teatru Nowego z Łodzi nie było wątpliwości, że chodzi o komedię. I dlatego owacja po przedstawieniach trwała tylko trochę krócej niż wybuchy śmiechu w jego trakcie.
Łódzka inscenizacja Komedii Omyłek przygotowana przez
Macieja Prusa przyjechała do Gdańska w glorii zdobywcy
Złotego Yorricka, czyli nagrody za najlepsze przedstawienie Szekspira sezonu. Samo to zapowiadało, że zetkniemy się z nie lada przedstawieniem, bo czy łatwo jest zasłużyć na taki tytuł inscenizując stosunkowo banalną sztukę?
Bo nie ma co ukrywać, ale Komedia Omyłek nie jest wyrafinowaną opowieścią. To historia zagubionej i rozdzielonej rodziny, która w mocno przypadkowy sposób odnajduje się po 20 latach rozłąki. Ponieważ zarówno rozdzieleni bracia, jak i ich słudzy są bliźniakami, między nimi i ich bliskimi dochodzi do całej masy zabawnych nieporozumień.
I właśnie w
vis comica poszczególnych postaci tkwi prawdziwa siła łódzkiej inscenizacji.
Antyfolus Ireneusza Czopa cały czas, niczym bokser w ringu, tańczy na scenie. Jest piękny jak młody Bóg, młody, zamożny, podoba się kobietom, roznosi go energia - czemu nie ma tańczyć? Zwłaszcza, że na scenie cały czas sączy się muzyka jazowego big bandu.
Dormio, jego sługa - w tej roli
Wojciech Chorąży - to postać jakich wiele w literaturze: gaduła, sowizdrzał, domorosły filozof. Nie sposób go nie kochać, ale i - wzorem jego pana - od czasu do czasu obić kułakiem. Trzeba nam wszystkim trzymać kciuki, żeby tylko Wojciecha Chorążego nie porwały lada dzień telewizyjne rewie komediowe i dobrze płatne sitcomy. Bo rozśmieszać to on umie jak mało kto.
Paweł Pabisiak jako złotnik
Angelo może trochę przesadzał z minami, ale jako mało rozgarnięty rzemieślnik wypadł przekonująco. Trzeba mu pogratulować odwagi, bo zgodził się przyjąć najbardziej komiczny kostium wśród wszystkich aktorów. Panie były równie dobre:
Katarzyna Krzanowska-Peszek jako rozhisteryzowana i przepełniona zazdrością o męża Adriana i jej siostra Lucjana - piękna
Anita Sokołowska, która za miłość Antyfolusa była gotowa poświęcić swoją więź z siostrą. Kiedy patrzyła mu w oczy przeklinałem w duchu, że to on jest na scenie, a nie ja.
Efez, w którym dzieje się akcja dramatu ukazano przy użyciu zarazem skromnych, jak i wyszukanych didaskaliów. Choć za oddanie wyglądu miasta odpowiadały jedynie gładkie ściany murów miejskich, przypominające zabytki Babilonu, to kostiumy aktorów i wykorzystane rozwiązania techniczne były już znacznie bogatsze. Wydaje się jednak, że w jednym wypadku scenograf dopuścił się niekonsekwencji. Ubierając Antyfolusa, Dormia, sierżanta straży i złotnika postawił na stylizację komiczno-militarną (o ile takie połączenie jest możliwe), zaś ubierając panie był znacznie bardziej mieszczański.
Po pierwszym, sobotnim spektaklu jedna z widzów przerwała ceremonię wręczania Yorricka swoją deklaracją, że chce ufundować aktorom nagrodę w wysokości 10 tys. zł. Zarówno aktorzy, jak i organizatorzy nie ukrywali swojego zdziwienia. Na przedstawieniu niedzielnym równie hojnych mecenasów zabrakło i artyści musieli się zadowolić kilkuminutową burzą oklasków. Ale i tak nie wyglądali na rozczarowanych.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
