Cielesny wymiar przestrzeni i przestrzenne relacje ciała. "Anatomia przestrzeni" Jarosława Kozakiewicza to laboratorium form , których geometria wywiedziona jest z anatomii ludzkiego ciała. Wystawa prezentowana jest w Państwowej Galerii Sztuki.
Podobne wydarzenia
10 - 22 kwietnia 2024, godz. 18.00
Sopot,
Dworek Sierakowskich
Wstęp wolny
17 kwietnia - 8 maja 2024, godz. 18:00
Sopot,
Goyki 3 Art Inkubator
Wstęp wolny
Wielościenne, nieregularne bryły powstają poprzez połączenie liniami otworów ciała człowieka. Kreślone w przestrzeni linie proste wyznaczają krawędzie geometrycznych brył - modułów. Każdy z modułów jest inny, tak jak każde ciało ma inną miarę wyrażającą się odmiennymi stosunkami liczbowymi. Bryły geometryczne wyprowadzane z proporcji ciała mają odniesienia w sięgającej antyku tradycji związków geometrii z ciałem.
Ikoniczna dla tej tradycji figura witruwiańska u Kozakiewicza ulega przekształceniu; nie jest ona, jak w rysunku Leonarda, źródłem miary i proporcji. Artystę interesują jej relacje z otoczeniem, "otwarcie" ciała na przestrzeń, człowiek postrzegany nie jako wzorzec ale jako ciało w procesie, łączące się ze światem otworami odpowiedzialnymi za różne funkcje życiowe. W symbolicznej konstelacji ciała z makrokosmosem świata, anatomii z astronomią, usytuowany był model człowieka w Humanistycznym modelu układu słonecznego (1998), w którym artysta wytyczył połączenia dziewięciu otworów ciała z poszczególnymi planetami układu słonecznego.
W realizowanych w ostatnich latach, pozornie abstrakcyjnych bryłach, ich rozrastające się w przestrzeni szkieletowe konstrukcje, powstające z siatki linii łączących poszczególne otwory ciała, pozostają puste, otwarte na przestrzeń otoczenia. Metalowe ścianki pojawiają się tylko w miejscach styku, zetknięcia się struktury dwóch ciał. Z połączenia dwóch modułów przestrzennych powstała wcześniejsza, utopijna wizja Wieży miłości (2004). Architektoniczny projekt zbudowany z dwóch dwunastościennych, stykających się form, których strukturę wyznaczają linie połączeń między otworami ciał dwóch pochylających się ku sobie postaci ludzkich.
Kozakiewicz, którego praktykę można usytuować pomiędzy sztukami wizualnymi i architekturą, jest rzeźbiarzem zajmującym się projektami architektonicznymi. Formy - moduły wywiedzione z anatomii ciała ludzkiego znajdują u niego zastosowanie zarówno jako formy rzeźbiarskie jak moduły architektoniczne. W Geometrii wnętrza (2005), projekcie budynku kina, jego bryła została wyprowadzona z ruchu ciała śpiącej dziewczyny. Siatka linii będąca zapisem ruchu (zmieniających się pozycji otworów ciała) została przetworzona w nieregularną, rzeźbiarsko-architektoniczną bryłę. W realizowanych obecnie modelach brył, ich stalowych, geometrycznych strukturach artysta rozwija własną gramatykę form, anatomię przestrzeni, w której geometria ciała uzewnętrznia się i rozprzestrzenia kolejnymi modułami. Architektonika ciała przekształca się w architektonikę przestrzeni.
Wystawa prezentuje zestaw nowopowstałych, zróżnicowanych pod względem formatów, stalowych form przestrzennych, serię rysunków i kilka wcześniejszych projektów, w których ciało człowieka było punktem wyjścia i architektoniczną analogią dla myślenia o przestrzeni.
Kurator wystawy: Bożena Czubak
---
Jarosław Kozakiewicz (ur. 1961 w Białymstoku), rzeźbiarz i autor projektów architektonicznych. Studiował na wydziale rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i w The Cooper Union for the Advancement Of Science and Art w Nowym Jorku. W swojej praktyce artystycznej odwołuje się do ekologii, genetyki, fizyki, astronomii i antycznych koncepcji kosmologicznych. Reprezentował Polskę na X Biennale Architektury w Wenecji w 2006 roku. Laureat wielu prestiżowych nagród, m.in.: nagrody Stowarzyszenia Krytyków Pokaz, (2004); I nagrody w konkursie na projekt rzeźby w przestrzeni miejskiej, Stuttgart (2006) oraz nagrody publiczności na X Triennale Rzeźby w Fellbach (2007). Laureat licznych nagród architektonicznych m.in. I nagroda w konkursie na Park Pojednania Narodów naprzeciwko dawnego niemieckiego obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (projekt Most Duchów), oraz specjalne wyróżnienie (we współpracy z biurem ALA Architects) za projekt Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
Ikoniczna dla tej tradycji figura witruwiańska u Kozakiewicza ulega przekształceniu; nie jest ona, jak w rysunku Leonarda, źródłem miary i proporcji. Artystę interesują jej relacje z otoczeniem, "otwarcie" ciała na przestrzeń, człowiek postrzegany nie jako wzorzec ale jako ciało w procesie, łączące się ze światem otworami odpowiedzialnymi za różne funkcje życiowe. W symbolicznej konstelacji ciała z makrokosmosem świata, anatomii z astronomią, usytuowany był model człowieka w Humanistycznym modelu układu słonecznego (1998), w którym artysta wytyczył połączenia dziewięciu otworów ciała z poszczególnymi planetami układu słonecznego.
W realizowanych w ostatnich latach, pozornie abstrakcyjnych bryłach, ich rozrastające się w przestrzeni szkieletowe konstrukcje, powstające z siatki linii łączących poszczególne otwory ciała, pozostają puste, otwarte na przestrzeń otoczenia. Metalowe ścianki pojawiają się tylko w miejscach styku, zetknięcia się struktury dwóch ciał. Z połączenia dwóch modułów przestrzennych powstała wcześniejsza, utopijna wizja Wieży miłości (2004). Architektoniczny projekt zbudowany z dwóch dwunastościennych, stykających się form, których strukturę wyznaczają linie połączeń między otworami ciał dwóch pochylających się ku sobie postaci ludzkich.
Kozakiewicz, którego praktykę można usytuować pomiędzy sztukami wizualnymi i architekturą, jest rzeźbiarzem zajmującym się projektami architektonicznymi. Formy - moduły wywiedzione z anatomii ciała ludzkiego znajdują u niego zastosowanie zarówno jako formy rzeźbiarskie jak moduły architektoniczne. W Geometrii wnętrza (2005), projekcie budynku kina, jego bryła została wyprowadzona z ruchu ciała śpiącej dziewczyny. Siatka linii będąca zapisem ruchu (zmieniających się pozycji otworów ciała) została przetworzona w nieregularną, rzeźbiarsko-architektoniczną bryłę. W realizowanych obecnie modelach brył, ich stalowych, geometrycznych strukturach artysta rozwija własną gramatykę form, anatomię przestrzeni, w której geometria ciała uzewnętrznia się i rozprzestrzenia kolejnymi modułami. Architektonika ciała przekształca się w architektonikę przestrzeni.
Wystawa prezentuje zestaw nowopowstałych, zróżnicowanych pod względem formatów, stalowych form przestrzennych, serię rysunków i kilka wcześniejszych projektów, w których ciało człowieka było punktem wyjścia i architektoniczną analogią dla myślenia o przestrzeni.
Kurator wystawy: Bożena Czubak
---
Jarosław Kozakiewicz (ur. 1961 w Białymstoku), rzeźbiarz i autor projektów architektonicznych. Studiował na wydziale rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i w The Cooper Union for the Advancement Of Science and Art w Nowym Jorku. W swojej praktyce artystycznej odwołuje się do ekologii, genetyki, fizyki, astronomii i antycznych koncepcji kosmologicznych. Reprezentował Polskę na X Biennale Architektury w Wenecji w 2006 roku. Laureat wielu prestiżowych nagród, m.in.: nagrody Stowarzyszenia Krytyków Pokaz, (2004); I nagrody w konkursie na projekt rzeźby w przestrzeni miejskiej, Stuttgart (2006) oraz nagrody publiczności na X Triennale Rzeźby w Fellbach (2007). Laureat licznych nagród architektonicznych m.in. I nagroda w konkursie na Park Pojednania Narodów naprzeciwko dawnego niemieckiego obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (projekt Most Duchów), oraz specjalne wyróżnienie (we współpracy z biurem ALA Architects) za projekt Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.
Filmy