• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Dorastanie w PRL-u. O "Ostatnim dzwonku" Studium Wokalno-Aktorskiego

Łukasz Rudziński
13 lutego 2017 (artykuł sprzed 7 lat) 
"Ostatni dzwonek" w reżyserii Mirosława Baki i Anny-Marii Urbanowskiej ukazuje grupę młodych ludzi z ostatniej klasy liceum, którzy postanawiają sprzeciwić się komunistycznej władzy i zawalczyć o swoją wolność. "Ostatni dzwonek" w reżyserii Mirosława Baki i Anny-Marii Urbanowskiej ukazuje grupę młodych ludzi z ostatniej klasy liceum, którzy postanawiają sprzeciwić się komunistycznej władzy i zawalczyć o swoją wolność.

W oparciu o scenariusz filmu "Ostatni dzwonek" z 1989 roku Mirosław Baka wspólnie z Anną-Marią Urbanowską wyreżyserował spektakl dyplomowy IV roku Studium Wokalno-Aktorskiego im. Danuty Baduszkowej w Gdyni. Młodzi aktorzy i adepci SW-A dają z siebie wszystko, chociaż radzić sobie muszą z przeciętną momentami reżyserią i pewnymi niekonsekwencjami adaptacji. Warto się przekonać, na co ich stać.



Wybór scenariusza filmu Magdaleny Łazarkiewicz "Ostatni dzwonek" na dyplom Studium Wokalno-Aktorskiego nie może zaskakiwać, jeśli spojrzeć na niego przez pryzmat buntu, dojrzewania i rosnącej świadomości młodych ludzi, które zarówno w tekście Włodzimierza Boleckiego i Magdaleny Łazarkiewicz, jak i w spektaklu Mirosława BakiAnny-Marii Urbanowskiej, znajdują się na pierwszym planie. Podobne motywy obecne były w wielu wcześniejszych dyplomach SW-A. Młodość ma przecież swoje prawa, musi się wyszumieć, mieć możliwość manifestacji swojego zdania i dojrzeć do brania odpowiedzialności za swoje czyny.

Właśnie teksty poświęcone młodym ludziom, walczącym z presją i sprzeciwem ze strony starszych oraz mierzących się - z różnym skutkiem - z zastaną rzeczywistością, wybierane są na spektakle dyplomowe, czyli podsumowanie czterech lat nauki w Studium im. Baduszkowej. To nie tylko egzamin aktorski, ale też zapowiedź trudności, jakie spotkać można w "dorosłym" życiu u progu kariery.

Jednak wybór scenariusza filmu Łazarkiewicz niesie za sobą dużo więcej. To przecież nie tylko historia młodzieży z pewnej klasy 4A, której uczniowie pochłonięci wzajemnymi żarcikami i psikusami wobec nauczycieli, zdają się nie dostrzegać sytuacji politycznej, jaka ich otacza. Akcję filmu umieszczono w roku 1988, więc tuż przed upadkiem komunizmu. Spektakl rozgrywa się po prostu w czasach PRL-u, z licznymi nawiązaniami zarówno do 1970, jak i 1980 roku, i wyraźnie zaakcentowaną niechęcią wobec polityków i opozycją wobec wszelkich politycznych form nacisku (oprócz dygnitarzy PRL-u, usłyszymy "z offu" także głosy polityków współczesnych, jak Jarosław Kaczyński czy Donald Tusk).

Spektakl pełen jest piosenek Jacka Kaczmarskiego i Przemysława Gintrowskiego. Najlepiej wykonanym songiem spektaklu jest "Zbroja" w interpretacji Martyny Gogołkiewicz (w środku). Spektakl pełen jest piosenek Jacka Kaczmarskiego i Przemysława Gintrowskiego. Najlepiej wykonanym songiem spektaklu jest "Zbroja" w interpretacji Martyny Gogołkiewicz (w środku).
Antykomunistyczny wydźwięk spektaklu podkreślono (podobnie jak w filmie) utworami Przemysława Gintrowskiego, Jacka Kaczmarskiego czy Zbigniewa Preisnera, które urosły do symboli opozycji wobec władzy.

Przyjście "nowego" - Krzysztofa - jest impulsem do zmiany nastawienia całej klasy. Z grupy krnąbrnych dzieciaków uczniowie nielubianej przez nauczycieli klasy liceum stają się świadomymi zagrożeń i ograniczeń młodymi ludźmi, sprzeciwiającymi się systemowi. Lekcje historii z dyrektorem, panem Jakubowskim, stają się frontem walki przeciwko komunistycznej propagandzie. Z drugiej strony nauczycielka muzyki, pani Meluzyna, dostrzega w nich potencjał i stara się skłonić ich do działania - najpierw jest to wycieczka klasowa, potem szkolny teatr, przygotowujący specyficzny spektakl na konkurs międzyszkolny.

Reżyserzy - Mirosław Baka i Anna-Maria Urbanowska - przez długi czas bardzo wiernie podążają za wersją filmową (np. scena prysznicowa), redukując z oczywistych względów liczbę uczniów do postaci charakterystycznych, zaś grono nauczycielskie do dwóch osób. Proponują albo bardzo krótkie scenki, czasem to wręcz jedno-, dwuminutowe filmowe "kadry", składające się niekiedy z wręcz paru słów lub zdań, zakończonych wyciemnieniem i motywem muzycznym (aranżacje i muzyka Artura Guzy należą do najsilniejszych punktów przedstawienia), innym razem obserwujemy długie, pozbawione niestety dramaturgii, statyczne sceny.

To, co wybrzmiewa w obrazie filmowym, nie zawsze ma podobną szansę w warunkach teatralnych. Spektakl cierpi też na kłopot bogactwa, bowiem próba poprowadzenia większości filmowych wątków (wraz z przybliżeniem życia osobistego niektórych bohaterów) prowadzi do nieoczekiwanego urwania części z nich lub jest rozwiązana w sposób bardzo naiwny (np. wątek Meluzyny i Krzysztofa). Część wiernie odwzorowywanych scen z filmu w spektaklu jest po prostu mało czytelna. Z drugiej strony na plus Bace i Urbanowskiej zapisać trzeba choćby pomysł na rozwiązanie tragedii jednego z uczniów.

Jednym z najlepiej wyreżyserowanych momentów "Ostatniego dzwonka" jest inscenizacja spektaklu teatralnego na międzyszkolny konkurs, na bazie "Dekretu o stanie wojennym" gen. Wojciecha Jaruzelskiego, wykonywanego do muzyki Zbigniewa Preisnera. Jednym z najlepiej wyreżyserowanych momentów "Ostatniego dzwonka" jest inscenizacja spektaklu teatralnego na międzyszkolny konkurs, na bazie "Dekretu o stanie wojennym" gen. Wojciecha Jaruzelskiego, wykonywanego do muzyki Zbigniewa Preisnera.
Najważniejsza jednak przy tego typu produkcjach jest prezentacja możliwości adeptów Studium, którzy być może w niedługim czasie zasilą grono artystów Teatru Muzycznego. Wielka szkoda, że zrezygnowano z pokazania możliwości ruchowych zespołu, bo w spektaklu właściwie nie ma tańca. Jednak już pierwszy utwór, wykonany zbiorowo na samym początku - "Nasza klasa" Jacka Kaczmarskiego - przekonuje, że w "narybku" Muzycznego drzemią spore talenty. Wokalnie większość występujących wypada bardzo dobrze.

Największe wrażenie robi Martyna Gogołkiewicz pięknie wykonaną, pełną emocji piosenką "Zbroja" Jacka Kaczmarskiego. Ciekawie wybrzmiewa też "A my nie chcemy uciekać stąd" czy najlepiej wyreżyserowana scena "teatru w teatrze" na bazie "Dekretu o stanie wojennym" do muzyki Zbigniewa Preisnera. Jedynie wykonana przez panów w nietypowej aranżacji "Obława" Kaczmarskiego wypada blado. Wszyscy robią za to bardzo dobre wrażenie w finałowym "Miejcie nadzieję" Jacka Wójcickiego do słów wiersza Adama Asnyka.

Najlepszą rolę dramatyczną zbudował Paweł Sikora jako Nauczyciel Historii. Bardzo ciekawą, choć z powodu charakteru postaci nie tak drapieżną jak zazwyczaj, rolę Pani Meluzyny stworzyła Ewa Walczak. Oboje najpewniej czują się na scenie, a ich bohaterowie prowadzą najciekawsze, żywe konwersacje. Spośród aktorów grających uczniów klasy niezłe wrażenie robią również Dariusz CzarnieckiGabriel Dubiel.

Ujmuje szczerość i zaangażowanie młodych wykonawców w niełatwym z wielu powodów artystycznym egzaminie. Emocje, jakie potrafią wywołać aktorzy gdyńskiego "Ostatniego dzwonka", również w mało komfortowych, krótkich filmowych kadrach, pozwalają przymknąć oko na pewne reżyserskie niedociągnięcia. Spektakl prezentowany gościom i recenzentom tuż przed premierą, z pewnością będzie dojrzewał na scenie. Warto wybrać się więc do Muzycznego na jeden z ośmiu granych w tym sezonie spektakli "Ostatniego dzwonka", by zobaczyć wciąż jeszcze studentów ostatniego roku Studium i przekonać się, na co ich stać.

Spektakl

6.3
7 ocen

Ostatni dzwonek

Miejsca

Spektakle

Opinie (48)

  • (11)

    Wychowalem sie w prlu i jedno wiem napewno
    niebylo wtedy tyle zawisci miedzy ludzimi co dzis , i wyscigu szczurow

    • 60 7

    • (5)

      Racja
      Teraz bycie ch...em to styl bycia i nawet nie wzbudza to wstydu.
      Do tego wtedy polska muzyka i kino na wysokim poziomie.

      • 10 0

      • piękny sarkazm :) (4)

        Te plusy to chyba od tych, co nie zrozumieli dowcipu.

        • 0 6

        • (3)

          nie to choroba naszych czasów ... jakieś zbieranie lajków plusów jak by coś z tego wynikało co nie zmienia faktu że paradoksalnie za PRL-u był większy luz a ludzie byli bardziej życzliwi ... jak to mówią "bieda jednoczy"

          • 5 0

          • kwestia pozorów i kultury medialnej (2)

            Negatywne wzorce zachowania są rozpowszechniane przez masmedia. Nie dzieje się nic złego, ale ludzie naoglądają się bzdur i boją się wszystkich, których spotkają na ulicy, są zachowawczy. Zobaczą nastolatka z rozbitym kolanem to nie pomogą, bo się boją AIDS. Jednak teraz jest znacznie mniej rozbojów i kradzieży, mniej nachlanych i naćpanych do nieprzytomności obwiesiów łazi po ulicach.

            • 0 0

            • (1)

              naćpany i nachlany do nieprzytomności nie da rady łazić ... oni teraz autami jeżdżą bo mogą a jak ich ktoś złąpie to im nic nie robią ... bo niepoczytalny czy coś tam , kiedyś , wytrzeźwiałka , wpit..ol i kryminał , dziś " a nu nu nu" i w zawieszeniu

              • 0 0

              • walka z grawitacją

                kiedyś często spotykałem, głównie przy dworcach, wychudzonych brudasów, którzy przechylali się jak Michael Jackson w "Sooth criminal" i mimo tego nie padali. Nie reagowali na ludzką mowę i próbowali się chaotycznie przemieszczać w co raz nowych kierunkach. Łazili, ale byli nieprzytomni. Zwykły pijak by normalnie fiknął i się przespał, ale oni na 100% musieli dawać sobie jakieś świństwo w żyłę. Podejrzewam, że wymarli razem z receptami na swój specyfik. Najwięcej ich było w latach 90-ych. Za to zwykłych alkoholików zdecydowanie najwięcej tułało się po ulicach w latach 80-tych. Wtedy robotnicy walili wódę nawet w pracy.

                • 0 0

    • Kiedy byłem dzieckiem (3)

      wszyscy dookoła byli wysocy. Teraz to ludzie są jacyś tacy niscy :)

      Przypomnij sobie szturm na ladę po otwarciu mięsnego, kapusiów i rozmaitych szkodników, którzy dla rozrywki lubili uprzykrzać innym życie. Bez łapówki nie można było nic załatwić, ale za łapówkę można było srodze podpaść, jak się źle trafiło. Relacje społeczne były podobne jak w więzieniu. Teraz jest po prostu inaczej, ale nie mogę powiedzieć, że gorzej.

      • 5 4

      • (2)

        a tyeraz jest inaczej , bez łapówki możesz coś załatwić ? ok możesz , za dwa lata ale jak wolisz szybciej to zapłać tyle i tyle i będzie szybciej , jakaś różnica ? Kolesiostwo , układy i układziki , może TVPIS jest inna niż była ? no fakt kiedyś w teleekspresie nie było większości wiadomości o księżach , kościele i co biskup znów wymyślił ... jest jedna różnica , kiedyś władza kradłą a teraz wszyscy chcą cię wy...mać ... MIND THE GAP !!!

        • 1 2

        • łapówki (1)

          Teraz, jeśli potrzebujesz np. kupić ładną kanapę, to idziesz do sklepu i kupujesz. W PRL trzeba było dać sprzedawcy w łapę, żeby kanapa nagle znalazła się dla ciebie w magazynie, w którym i tak stała. Nie pamiętam, żebym musiał komuś dawać łapówkę w ciągu ostatnich 20 lat.

          • 4 0

          • teraz żeby kupić kanapę ... tyrka od 8 -18 albo lepiej 6-20 , w sklepie kanapa - szmelc na dwa lata góra trzy no chyba że jako ekspona traktujesz , kiedyś na spacer z dzieckiem do parku albo nad morze dziś ... kierunek galeria , kiedyś mama lub tata zajmował się dzieckiem , opowiadał co jak i dlaczego , uczył tego co sam umiał albo i więcej , dziś , tata smartfon-zombie , mama smartfon-zombie a dziecko ?? też smarfon-zombie a potem dziwne , ze nic nie umie i sam sobie z niczym w życiu nie radzi

            • 1 2

    • mylisz się

      zapewne byłeś szarakiem lub nie pozwalali tobie nic zobaczyć.

      nauczyciele w PRLu donosili na siebie niemal codziennie
      pielęgniarki donosiły na lekarzy u których zdawały egzaminy (dziewczyny 17-letnie!)
      sprzątaczki donosiły na dyrektorów stąd często na tym etacoie był zatrudniany ktoś z rodziny i dostawał ekstra kasę od dyrektora poza pensją sprzątaczki która była i tak większa niż sekretarki.
      każdy każdemu wszystkiego zazdroscił wiec ludzie niczego nie pokazywali obcym

      • 1 1

  • polecam!

    Warto się wybrać na te dyplomowe przedstawienie! Dobrze zagrane i świetnie zaśpiewane przez młodych absolwentów Studium. Na scenie kameralnej, wiec bez wielkiej scenografii i rozmachu. Ale zdecydowanie jest to spektakl warty zobaczenia.

    • 19 2

  • Spektakl świetny, a dziewczyny śpiewają rewelacyjnie! Niesamowite emocje w wykonaniu!

    • 17 2

  • Wokalny odlot! (5)

    Nie wiem skąd się biorą takie talenty wokalne? W kraju pełnym miernot robiących karierę w dico-polo- to są prawdziwe diamenty! Piosenki zarówno indywidualnie wykonywane przez studentki i studentów IV roku jak i te śpiewane grupowo robią wrażenie. Wszyscy zasługują na uznanie. Wyszłam zachwycona!

    • 29 4

    • Zgadzam sie bardzo utalentowani ludzie!

      • 12 0

    • Trudny temat- ale warto (2)

      Podziwiam Mirosława. Bakę, że napisał scenariusz do spektaklu bazując na niełatwym filmie "Ostatni dzwonek". Jeszcze bardziej podziwiam młodych wykonawców, że tak dobrze zrobili ten spektakl.Układy choreograficzne wykonali bez zarzutu i z wielkim zaangażowaniem. Wg mnie nie było żadnego słabego punktu, wszyscy pokazali się z bardzo dobrej strony, zwłaszcza wokalnej. Z jednym zastrzeżeniem: spektakl dyplomowy powinien pokazać sprawiedliwie możliwości aktorskie wszystkich studentów, tu dano szansę właściwie tylko paru osobom. Szkoda.....

      • 13 1

      • Ostatni dzwonek

        Piękny, wzruszający spektakl dyplomowy. Wielkie ukłony dla całego IV roku. Byliście wspaniali!!!! Spektakl wart obejrzenia! Polecam

        • 8 0

      • W tvn-ie Mirosław Baka powiedział że dyplom nie był i nie jest mu do niczego potrzebny. Z jednej strony reżyseruje dyplom młodych artystów, a z drugiej uważa dyplom za niepotrzebny?!

        • 0 2

    • Nie byłam jeszcze na tym spektaklu

      ale w ostatnich latach widziałam chyba wszystkie dyplomowe, i to wydaje mi się norma w Muzyczym :) Tylko sam talent to trochę mało, mają też widac świetnych nauczycieli.

      • 3 0

  • brawo (1)

    Piękny, bardzo przejmujący spektakl. Młodzi radzą sobie świetnie. Widac, że wiele pracy i zaangażowania w to wkładają. wraz z mezem wrazenie zrobila na nas dziewczyna spiewajaca "Zbroję"- bardzo emocjonalna oraz postac dziwnego, pogubionego Świra. Brawa dla wszystkich.

    • 11 0

    • A mi najbardziej podobał sie taki chłopak w kitce na głowie co przyniósł kaczkę do klasy i dziewczyna blondynka co pieknie zaśpiewała bardzo smutną piosenkę na siedząco, aż się popłakałam .Cały spektakl był mega!

      • 6 0

  • Spektakl na czasie.Komuna wróciła ... (3)

    • 16 15

    • w Ostatnim dzwonku wlasnie odchodzila (1)

      • 2 0

      • odchodziła.... a jednak toczyło się w systemie i jego skutkach

        • 1 0

    • Historia lubi się powtarzać

      za pierwszym razem to tragedia, za drugim razem to farsa.

      • 6 0

  • Ostatni dzwonek

    Popieram wszystkie posty spektakl teatralny młodych aktorów wart obejrzenia!!! Polecam Ostatni dzwonek

    • 13 1

  • Może być dobre

    • 6 1

  • Brawo

    To najlepszy dyplom w ostatnim czasie!

    • 13 1

  • Dyplom (1)

    Pan Baka swój "ostatni dzwonek" miał w 2015 roku, bo dopiero wtedy obronił dyplom. Czy to jest dobry przykład dla dyplomowanych aktorów? Sam zamiast podsumować edukację "w czasach PRL-u" pojechał do Niemiec grać w filmach klasy B. ..."teksty poświęcone młodym ludziom, walczącym z presją i sprzeciwem ze strony starszych oraz mierzących się - z różnym skutkiem - z zastaną rzeczywistością, wybierane są na spektakle dyplomowe, czyli podsumowanie czterech lat nauki w Studium im. Baduszkowej. To nie tylko egzamin aktorski, ale też zapowiedź trudności, jakie spotkać można w "dorosłym" życiu u progu kariery".

    • 0 16

    • Ale o co ci ku...a chodzi?

      • 7 0

1

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Wydarzenia

Pobożni i cnotliwi. Dawni gdańszczanie w zwierciadle sztuki (1 opinia)

(1 opinia)
20 zł
spotkanie, wystawa, warsztaty

Kultura ludowa Pomorza Gdańskiego

wystawa

Wystawa "Kajko, Kokosz i inni"

wystawa

Sprawdź się

Sprawdź się

W którym roku ukończono budowę gmachu Opery Bałtyckiej?

 

Najczęściej czytane