• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Balonem po marzenia - o "Baloniarzach" w Teatrze Miniatura

Łukasz Rudziński
9 kwietnia 2017 (artykuł sprzed 7 lat) 
"Baloniarze" zaczynają się za zasuniętą kurtyną. Do świata skrywanego za nią wprowadzają dzieci dwie bardzo podobne postaci w czarno-białych kostiumach, silnym makijażu scenicznym i z melonikami na głowach. "Baloniarze" zaczynają się za zasuniętą kurtyną. Do świata skrywanego za nią wprowadzają dzieci dwie bardzo podobne postaci w czarno-białych kostiumach, silnym makijażu scenicznym i z melonikami na głowach.

Najnowszy spektakl Miniatury, "Baloniarze", w błyskotliwy sposób łączy ważne i zrozumiałe przesłanie z urzekającymi małymi laleczkami. To zgrabne, pomysłowe i działające na wyobraźnię przedstawienie wydaje się bardzo dobrze odpowiadać potrzebom kilkuletnich widzów.



W pewnym miasteczku ludzie ciężko pracują. Są smutni, nieszczęśliwi i widzą tylko mur, który wybudował straszny burmistrz miasta, by mieć ich pod kontrolą. Wyżej niż mur nie mają sił nawet patrzeć. Wszystko zmienia się, gdy pewien mały chłopiec spojrzy w niebo i zacznie marzyć o lataniu. Swój cel zrealizuje, dzięki temu zobaczy świat z zupełnie innej perspektywy niż dotąd. Zrozumie, że w każdym tkwi siła do realizacji własnych marzeń.

Bajka napisana przez Sandrę SzwarcJoannę Zdradę opiera się na zasadzie teatru w teatrze. Dwie charakterystyczne dla dziecięcego widzenia świata postawy zostały tu spersonalizowane - poznajemy więc "Tak" i "Nie", które wprowadzają młodych widzów do świata bohatera, opowiadając jego przygody. Jak nietrudno się domyślić, "Tak" pozytywnie patrzy na otaczającą je rzeczywistość. Jednak to "Nie" ma większą siłę przebicia i chyba bliższe jest najmłodszym widzom, bo przecież sprzeciw i potrzeba buntu jest naturalnym impulsem do rozwoju.

"Tak" (Zofia Nather, z parasolem) i "Nie" (Magdalena Żulińska) często się ze sobą nie zgadzają, ale wciąż trzymają się razem i z piosenką na ustach opowiadają o marzeniu chłopca. "Tak" (Zofia Nather, z parasolem) i "Nie" (Magdalena Żulińska) często się ze sobą nie zgadzają, ale wciąż trzymają się razem i z piosenką na ustach opowiadają o marzeniu chłopca.
Nim więc poznamy opowieść o chłopcu, który sięgnął nieba, właśnie "Tak" i "Nie" przed zasłoniętą kurtyną wprowadzą widzów do magicznego świata chłopca. Obie aktorki mają podobne czarno-biało kostiumy i charakterystyczne meloniki - Zofia NatherMagdalena Żulińska - grają w dużej mierze mimiką, plastycznie oddając stany emocjonalne bohaterów i uzupełniając się na scenie. Obie też ubarwiają spektakl dobrze (zwłaszcza przez Żulińską) śpiewanymi piosenkami. Niestety, wstęp do przedstawienia trwa zbyt długo i jest najsłabszym momentem spektaklu.

Nieprzypadkowo pierwszym wypowiedzianym przez chłopca słowem jest właśnie "nie". Nie będzie taki jak inni. Dlatego, gdy zapragnie wznieść się w przestworza, nic nie zdoła go powstrzymać. Chłopiec wkrótce zacznie się unosić w powietrzu po połknięciu balonika. Matka zmuszona jest do trzymania syna na sznurku, żeby całkiem gdzieś nie odleciał. Jednak pewnej nocy zajdzie wypadek, który pozwoli chłopcu jednak wznieść się w przestworza. Tam znajdzie podniebne miasteczko dla odważnych marzycieli i spotka sławnych ludzi, m.in. Walentinę Tierieszkową (pierwszą kobietę w kosmosie), Johannesa Gutenberga (twórcę druku) czy Thomasa Edisona (wynalazcę żarówki). Wstęp do tego miasteczka mają tylko ci, którzy nie boją się marzyć i realizować swoje idee.

Wyróżnia się bardzo pomysłowa i plastyczna scenografia Justyny Bernadetty Banasiak. Dzięki niej aktorki działają w przestrzeni, która z łatwością oddziałuje na wyobraźnię małych widzów. Wyróżnia się bardzo pomysłowa i plastyczna scenografia Justyny Bernadetty Banasiak. Dzięki niej aktorki działają w przestrzeni, która z łatwością oddziałuje na wyobraźnię małych widzów.
Największą siłą blisko godzinnego spektaklu jest misternie przygotowana w najdrobniejszych szczegółach scenografia i malutkie, wykonane z drewna laleczki (jedno i drugie autorstwa Justyny Bernadetty Banasiak). Część z nich (mieszkańcy miejscowości, z której chłopiec się wywodzi) prowadzona jest na drucie. Na ich tle wyróżniają się dwie lalki głównego bohatera - jedna wielkości pozostałych mieszkańców, druga kilkanaście razy większa i animowana ręcznie przez "Tak" i "Nie" jednocześnie.

Ta miniaturyzacja świata i rozmiar laleczek może dziwić tylko z perspektywy dorosłych, zajmujących ciasno poustawiane krzesła na Scenie Kameralnej. Reżyserka całe przedstawienie przygotowała w taki sposób, by najlepiej oglądało się je z perspektywy dywanu, jaki wyłożono tuż przed sceną dla kilkulatków. Spostrzegawczość dzieci pozwala im dostrzec szczegóły trudne do wyłowienia dorosłym okiem. To świat, w którym pomalowane walizki zamieniają się w domy mieszkalne, zaś szkolne biurko okazuje się tajemniczym kredensem pełnym niespodzianek wraz z licznymi dodatkowymi elementami "Baloniarzy". Tutaj wszystko jest możliwe.

Misternie wykonane laleczki również są w skali mikro. Ale to z perspektywy małego widza nie ma większego znaczenia, bo dzieci chłoną kolejne zwroty akcji i z dużą uwagą śledzą różne rekwizyty i elementy scenografii. Misternie wykonane laleczki również są w skali mikro. Ale to z perspektywy małego widza nie ma większego znaczenia, bo dzieci chłoną kolejne zwroty akcji i z dużą uwagą śledzą różne rekwizyty i elementy scenografii.
"Baloniarze" nawiązują do pierwszych eksperymentów powietrznych Bartolomeu'a de Gusmao i jego następców z początku XVIII wieku. Całość utrzymana jest przez twórców spektaklu w mrocznym, bajkowym klimacie twórczości Tima Burtona. Aktorzy mają pobielone twarze i mocny makijaż sceniczny. Na pierwszy rzut oka mogą się dzieciom wydawać nieco przerażające. Największe poruszenie a nawet strach na widowni wywołuje jednak wielki ponury Burmistrz (Andrzej Żak), którego nadejście zapowiadane jest odpowiednim, przejętym grozą akordem muzycznym (muzykę przygotowuje Adrian Jerzy Amurgiewicz). Andrzej Żak gra również pomocną "Ale, ale, ale!" porzucając płaszcz i sumiaste wąsy Burmistrza, chociaż części dzieci ta metamorfoza nie przekonuje.

Są tu drobne dramaturgiczne niekonsekwencje, spektakl czasem gubi swój rytm, ale przy takim przedstawieniu ma to znaczenie drugorzędne. Trójka aktorów wyczarowuje świat odkrywców-poszukiwaczy, za pomocą zgrabnego tekstu (zawierającego niekiedy jednak niezrozumiałe dla kilkulatków słowa, jak "asertywny") przekonując, że należy realizować swoje plany i marzenia nawet wbrew przeciwnościom losu. Choć przedstawienie zaczyna się nieco ponuro i dość monotonnie, "Baloniarze" to spektakl kolorowy, pełen barw oraz inscenizacyjnych niespodzianek. Przedstawienie z racji słabego oświetlenia i "strasznych" momentów kierowane jest do dzieci w wieku od pięciu lat, ale nieznacznie młodsze dzieci również powinny na widowni czerpać duża frajdę z oglądanych lalek i animowanych scen.

Spektakl

8.8
12 ocen

Baloniarze

teatr dla dzieci

Miejsca

Spektakle

Opinie (5)

  • dzieciom się podobało (4)

    choć według mnie bajka faktycznie momentami trochę straszna, a laleczki śliczne, pomysł na spektakl też ciekawy

    • 12 3

    • Baloniarze (3)

      Bajka nie dla dzieci. Porażka.

      • 0 8

      • Baloniarze (2)

        Bajka dla dzieci w wieku 10 lat.

        • 0 6

        • baloniarze (1)

          Słownictwo za trudne dla małych dzieci: asertywność ,demokracja itp.

          • 0 4

          • nie

            Bajka "niby" mądra, ale bardzo infantylna, nudna, sporo dłużyzn, nie podobała się ani mi, ani dzieciom. W dodatku część dzieci ziewała, trójka chłopców z nudów biła się na dywaniku, co dodatkowo rozpraszało uwagę. Plus za scenografię, przepiękne lalki i pomysł. Reszta na "nie".

            • 1 2

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Wydarzenia

Pobożni i cnotliwi. Dawni gdańszczanie w zwierciadle sztuki (1 opinia)

(1 opinia)
20 zł
spotkanie, wystawa, warsztaty

Kultura ludowa Pomorza Gdańskiego

wystawa

Wystawa "Kajko, Kokosz i inni"

wystawa

Sprawdź się

Sprawdź się

Czy w obecnej siedzibie Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia w Gdańsku, w czasach powojennych, prowadzona była działalność sportowa?

 

Najczęściej czytane